De cultuur-frituur

De snackbars zitten een beetje in het verdomhoekje. Ze hadden een imago van 'ongezond eten' En niet onterecht.  Frikandellen speciaal en Bereklauwen zijn nu eenmaal  -ook niet na lang zoeken-  niet terug te vinden in de schijf van vijf. Bij de gezondheidsfreaks werden snackbars om die reden dan ook meer en meer gemeden. Niet helemaal, want zondigen blijft zalig. Gelukkig maar voor de snackbarhouders, die anders hun kop niet boven water zouden kunnen houden, hoewel de mensen uit de  subcategorie ; 'Liever te vroeg in de kist dan een feesie gemist' de 'die-hard' cliëntele van de snackbar blijven, samen met de mensen die geen zin of tijd hebben om te koken. 

De snackbarhouder houdt wel de vinger aan de pols. Snackbars worden hernoemt als het meer internationale CAFETARIA en daarop zien we nu ook variaties als de gezond-o-taria, de vega-taria, enzovoort. 

Het staat buiten kijf dat we de Nederlandse snacks  moeten koesteren. Geen land ter wereld die onze frikandellen verkoopt, de bitterballetjes; en waar kun je een patatje oorlog krijgen? Nergens anders. Zelfs in de Oekraïne niet te krijgen! Het valt niet te ontkennen dan we onze snacks dan ook mogen rekenen tot het Nederlandse kultuurgoed. 

Ik zag dat op dat gegeven laatst werd ingehaakt door een ondernemer die zijn zaak tot  'culturo-taria- had gedoopt. Mooi gerestyled ook, met mooie tekeningen van beroemdheden aan de muur.  

Toen ik er laatst op mijn beurt wachte voor een vega-vivaldi, stond voor mij een man die bestelde een Frietje Kalo, een Frita Boccara en een Johan Sebastiaan Bachburger.

Ik moest er wel een beetje om lachen . In de volkmond heet het etablissement nu de Culuurfrituur. Recht tegenover de schouwburg.

Opvallend

Opvallend!

Wanneer ze uit de kast zijn

krijg je homo's er 

over het algemeen 

ook weer makkelijk op.

                                                          Lousche

VVVVV Voer Voor Vleeseters, Vrachtauto's Vol Varkens

Slavink is het eerste woord dat bij me opkomt nu ik achter de laptop zit en verzin waarover ik ga schrijven.
'Slavink'!  Ik weet ook niet waarom. Ik heb recentelijk geen slavink meer gegeten. Ik zal er ook niet meer veel eten want, hoewel ik van een sappig slavinkje qua smaak buitengewoon genieten kan , stuit het eten van vlees me meer en meer tegen de borst.
De argumenten van mensen die ervoor hebben gekozen vegetariër te zijn die kennen we wel. Ik deel die ook, maar wil nog 1 punt benadrukken: Wees alsjeblieft niet blind!
Dat is het.
Wees niet blind voor wat we met het leven doen, wat we met de schepping doen en wat we met dieren doen. 
Ik passeerde met de auto verschillende met varkens afgeladen vrachtwagens. Allemaal naar de slacht. Allemaal omdat je spek bij de zuurkool wil,  Of een slavink, een gehakballetje, een stukkie worst. 

Tuurlijk kan dat lekker zijn, heerlijk zelfs! net als andere dingen

Maar, kom op'

Is het ook nodig elke dag? 
Elke dag vlees naar binnen stauwen en het in je buik laten ontbinden is toch ook geen fijne gedachte?

Wees niet blind

Is een varken of een koe minder dan een hond? In China niet, daar wordt ons trouwe viervoetertje met smaak verorberd. Met sambal bij! Labrador lekka lekka! 

Ben je een vleeseter? Ga dan all the way; buidelrat ( 'Waterkonijn' heet dat bij onze zuiderburen)  , kakkerlak, cavia ( lekkernij in Peru) en frituur es een dwerghamstertje.  

Waarom niet!??

Guitar Performance | Ryogen | TEDxTokyo

Onderweg

 Spanje. Het zoeft vooorbij. De witte strepen van de snelweg, de vangrail,  het landschap , je medeweggebruikers. Onderweg zie je veel en tegelijkertijd ook weinig. Mooi daar. Kjk dat dorpje. Die tafelbergen. Dat meertje. Dat vergezicht!  Maar je gaat door, je bent onderweg. Niet over de snelweg leidt de weg door dorpjes waar je soms geen levende ziel ziet, maar wee je gebeente als je je daar niet aan de toegestane maxiumsnelheid houdt van 30 km per uur. Want daar waar wij in Nederland verkeersdrempels hebben, zijn er hier in vrijwel elk dorp of gehucht op de doorgaande weg lanceerplaforms geplaatst. Wanneer je deze over het hoofd ziet en je rijdt er per ongeluk sneller overheen dan toegestaan,  dan ben je je eigen kermisattractie. Alles in de auto wordt dan opgeschud inclusief jezelf. Het hoofd komt nog net niet door de bovenkant van de carosserie heen. De auto ploft en krakt. In gedachten vallen er allerlei schroefjes en moertjes van onder uit de wagen.

Ieder houdt zich dus keurig aan de sneheidsvoorschriften,en we zijn extra alert op de verkeersborden: 'uitholling overdwars' .

Over verkeersborden gesproken. Het is me al vaker opgevallen dat de driehoeksborden 'Overstekend wild' kort daarna worden gevolgd door borden waarop staat dat je hier 120 kilometer per uur mag rijden. Hoe eigenaardig is dat? Dat zie je toch ook niet bij een bord 'Overstekende kinderen' ?

Voor de rest verbaas ik me over de organisatiegraad van het verkeer. Dat hebben wij mensen toch maar mooi geregeld zo, vind ik. Rechts voorrang, stoplichten, verkeersstroken. Het gaat maar, dendert voort, terwijl bestuurders babbelen, bellen, uit hun neus pulken, moe zijn, even een kauwgompje zoeken. muziek uitzoeken . Hoe weinig ongelukken er zijn! Verbazend! 

Overigens vandaag door Catalonië gereden en de Toyota laten meefibreren op de opzwepende tonen van de Bolero van Ravel. Het ontroerde mij. Waarom? Ik weet het niet. Muziek doet dat soms. Heerlijk. Er is muziek die vooral ook 's nachts in de auto het meest tot zijn recht komt. Dat draaien, gas geven en de wereld in het donker voorbij zien trekken. 

De wereld slaapt en jij bent onderweg. Ver weg .Muziek vergezeld je. Een gevoel dat zich het best laat omschrijven met 'Geluk'. 

Goeroe Ger zwabbert er op los

Er komt  een punt van verzadiging in veel dingen. Zin in lekker eten heb je totdat je honger is gestild. Sexuele opwinding en geilheid ebt  weg na het orgasme.  Extra hartkloppingen door nieuwe ervaringen zijn al een stukje minder de tweede keer. 

Alles dat je al eerder zag, deed, of voelde gaat bekend worden. Vertrouwd. Veilig, zo je wilt. 

Je kunt tevreden leven met alles wat op een gegeven moment gewoon is.

Maar er is het volgende aan de hand

Het gewone ontneemt voor mensen spanning, en wordt ervaren als sleur of saai. 

Men heeft de angst om te vervallen in een grijze grauwe nevel die het zicht op heldere kleuren ontneemt. Mensen zijn dan geneigd  hun leven een kleine boost te geven door het aangaan van nieuwigheden. Nieuwe ervaringen. Nieuw werk. Nieuwe dingetjes kopen; sporten, een kind nemen, op vakantie gaan.

Net als iedereen.

Je wist het al maar telkens opnieuw moet dat weer ervaren worden met soortgenoten. Bij de ingang van de meubelgigant op de vrije pinksterdag. In de kilometerslange file op de Route de Soleil. In de zigzagrij bij het pretpark of op de luchthaven. 

Vaak is het niet  de vernieuwing die je werkelijk zocht. Je voelt je als een zak in de rij. Je verbijt je stress. Het leven heeft je gefopt. Zo voelt dat.  Maar je verisselt de ene sleur voor de andere. Je doet niets nieuws, je doet anderen na.  Inclusief de mooie verhalen achteraf. Je doet er mee mee. Je had een fantastische tijd, dat zeg je. 

Zaak lijkt me om dat niet te laten gebeuren. Het is beter keuze's te maken die je werkelijk gelukkig kunnen maken. Je hoeft niet te vluchten, maar maak je leven waardevoller door beter om je heen te kijken. Gewoon, daar waar je woont

Leuk gezegd. Ook niet moeilijk voor hen die het gegeven is te kunnen genieten van de kleine dingen. 

Helaas is dat niet iedereen  gegeven. Velen letten niet op kleine dingen maar zitten soms hopeloos verstrikt in kluwen hersenspinsels Dat is bekend. Het is ook iets dat mensen zelfs verdedigen als zijnde 'hun natuur' .

Toegegeven, de De homos interminente ( de oogklepmens) bestaat al heel lang en is gericht op zaken als eigen gewin, het eigen ik, macht, geld, heerschappij. Meestal uit zich dit in milde vorm, maar het is toch ernstig genoeg. Het is voor hen niet eenvoudig de aandacht te richten op de simpele dingen- laat staan het genot daarvan te mogen ervaren. 

Waar ik heen wil is dit: 

Een leven zonder verzadiging. Het telkens weer opnieuw kunnen genieten van dagelijkse dingen. 

Voel die douche, voel die warme waterstralen over je lijf. Je ontbijt. Kijk die vlokken, proef die koffie, hoor dat beschuitje, zie dat fruit, die peer, die sinaasappel. Kijk die vogels, zie dat vroege zonlicht, die wolken. Hoor dat ruisen. voel die ochtendbries. Voel dat je deel uitmaakt. Dat dat uitmaakt. Dat je niets hoeft. 

Jakker toch niet mens, nergens voor nodig. 

Er op uit 4, Bardenas Reales

' Frankrijk heeft alles,' dat riep ik vaker in de decenia dat we er met de kinderen en de caravan  op uit trokken voor de jaarlijkse vakantie. Rivieren, zeeën, meren, bergen, bossen, rotskusten, moerasgebieden, grote mondiale steden, maar ook schilderachtige dorpjes. Het wachtte allemaal op ons. Frankrijk heeft gorges, valleien, heuvels, ( uitgedoofde) vulkanen, een steppe, noem maar op.

Oke zeikerds. Toendra's, Fjorden,je kunt allicht wel wát verzinnen. 

Frankrijk had ons meer dan genoeg te bieden, daar kwam het op neer! 

We hadden praktisch gezien bovendien niet bijster veel alternatieven om naar af te reizen. Alles ten Noorden van Nederland was al afgevallen omdat de vrouw beslist geen regen wilde gaan opzoeken en de kans op nattigheid daar nu eenmaal groter was...en naar het Zuiden trekken met de auto en de caravan en kinderen achterin moest je niet te lang willen rekken. 100 km per uur schiet niet op namelijk. Italië en Spanje vielen daarmee af. Te ver. Het zou gekkenwerk zijn om daarheen te gaan. En wil je ook af en toe wat water, een zee, een meer of een rivier om in te springen: Frankrijk had het ! Naast vaak een betere weersverwachting, dus daar gingen we weer.!

Het was ook betaalbaar , dat mag ik als argument niet ongezegd laten. In het hoogseizoen met de kinderen weg. Het verblijf qua kosten op een camping kwam verreweg als beste naar voren. 

Maar net even over de grens, over de Pyreneeën in Noord-Spanje daar heb je iets wat ze in Frankrijk niet hebben. Een woestijnachtig gebied, waarvan ik thuis op de laptop wat foto's zag en waarvan ik dacht, daar wil ik heen: De Barderas Reales.

Het is nu ook een andere tijd. We zijn niet meer gebonden aan het hoogseizoen. We hebben de caravan verkocht en de kinderen zijn uitgevlogen. 

Nu kunnen andere, zuidelijker landen  meer aan bod komen. Dan is er in Europa toch veel te ontdekken en veel moois te zien 

Dus  wij en de auto, de laatste bevrijd van een achter hem stuiterende hut op wielen, zijn ongebonden. Een mini-roadtrip in Spanje gingen we doen. En het werd wat ik me er een beeje bij voorstelde. 

Er op uit 3, Tudela

Tudela,
Een noord spaanse  stad. Met gonzende pleinen en luid geroezemoes op her en der verspreide terrasjes. Er klinkt geen muziek uit de restaurants en de cafeetjes. Het zijn stemmen door elkaar die je hoort. Een zwerm mensen is neergestreken.  Doen zich tegoed aan vocht met een varieteit aan kleuren en uit verschilende vormen glazen. Het is vier uur 'smiddags. Om 5 uur is er aan de situatie niet veel veranderd. Zich voortsnellende obers met afgeladen dienbladen lopen rond om ieder te voorzien van volgend vocht. 

Om 6 uur idem dito. 

Kinderen spelen op het plein en op het podium van de muziektent centraal op Plaza de Mercado. Ze lachen, rennen , hebben hun onderonsjes en hun ruzies. 

Ouderen sjokken voorbij aan de arm van hun dochter. Ouderen die er niet proberen jonger uit te zien dan ze zijn. Of ze het niet belangrijk vinden of het hun aan middelen ontbreekt durf ik niet te zeggen. Maar de bejaarden hier op straat zijn niet de ouderen die ik in mijn Nederlandse gemeente zie.

Het is 7 uur. Om me heen is men niet uitgepraat op de terrasjes. Er zijn enkele tafeltjes waaraan de mensen die er zaten zijn vervangen door anderen. Het geroezemoes houdt aan. Soms lijkt het te weergalmen tegen de koloniaal-ogende gebouwen die het plein omringen

Om 8 uur begin ik me werkelijk te verbazen over al die tafeltjes waar steeds maar weer drank geserveerd wordt. Er wordt niet gegeten! Er wordt gedronken. Drankjes met alcoholica, met name. Het gegons wordt daardoor niet luider, wat je misschien zou verwachten. Mensen onder invloed van alcohol laten zich immers vaak luider horen. Hier niet. 

Om negen uur zie ik de eerste menukaarten uitgereikt worden. De hongerigste Spanjaarden zijn dan toe aan hun 'Cena' Hun avondmaaltijd. Tegen tienen volgt langzaam de rest. 

Het is laat als de mensen zich huiswaarts begeven en het personeel vermoeid de tafels schikt voor de volgende dag. Door smalle middeleeuws aandoende steegjes waar aan een muur lantaarns hangen die de ongelijke straatstenen feëriek verlichten gaan we naar ons onderkomen, 

Moe val ik snel in slaap. Met de gedachte: Fijn om in Tudela, in Spanje te kunnen zijn. Om zoveel andere dingen te zien, en andere sferen te proeven.

Oliver Bevan

 Je moet er van houden om kunstgalleries binnen te lopen.  Ik doe dat graag. Niet om er wat te kopen, maar wel om te kijken. Aangeboden kunst valt normaliter nu eenmaal  ver buiten het budget ( bovendien, alles wat je mooi vindt moet je ook nog maar kunnen integreren in je huishouden. Waar láát je zo'n schilderij van 4 bij 5 meter dan? bijvoorbeeld. Wat kun je er thuis mee- het is goed om je dat vóór een eventuele aankoop te realiseren) 

Kijken dus, wat creatieve en talentvolle mensen hebben gemaakt. Je verbazen. Soms bewonderen. In een gallerie in Büzes troffen we Oliver Bevan. Zijn schilderijen vond ik uitzonderlijk. Vandaar ook een heel kleine selectie op dit blog

Overpeinzingen bij de Pont du Gard

Bijna 20  eeuwen geleden ( als er luiers waren geweest had Jezus er waarschijnlijk toen in gezeten) werd hier ijverig gebouwd. Er moest water zijn in Nîmes. Dat was de opdracht. Dat het van ver moest komen donderde niet. Beginnen maar. Aanleggen die handel.

Onderdeel van dit werk was het het aquauct dat we nu kennen als de Pont Du Gard. Dat is waarbij ik nu ben. Ze zijn er zo'n 15 jaar mee bezig geweest om te bouwen en het resultaat staat er nog steeds trots en monumentaal te wezen.

Wij zeggen dan: uit de Romeinse tijd. Dat zullen de bouwers, zelf Romeinen, niet schouderkloppend tegen elkaar gezegd hebben denk ik. 'Kunnen ze later nog eens terugdenken aan de Romeinse tijd als ze dit aquaduct zien, gaaf toch..' Misschien waren ze wel in de naíve veronderstelling dat de Romeinse tijd voor altijd zou voortbestaan. Net zoals we nu niet voor kunnen stellen dat ons land over een tijdje niet meer dat land zal zijn met z'n democratietje, koningshuisje, minister presidentje, en  poldermodelletje tot in de eeuwigheid, amen.

 De Romeinen zouden zich geen voorstelling hebben kunnen maken hoe eeuwen later dagjesmensen met hun Samsung A 53 of anderszins foto's  zouden komen maken van hun bouwwerk. Maar het zou ze wel trots maken denk ik, als ze het zouden kunnen zien. 

Het idee dat  later wezens van een andere planeet een 3D-print op schaal nabouwen van de stormvloedkering op hun eigen planeet zou ons  ook met trots vervullen. 

Mocht die er over 20 eeuwen nog staan dan. 

Wat zou er van onze huidige werken na 20 eeuwen nog over zijn? zo vraag je je dan af.

Kernafval blijft  240.00 jaar actief. trouwens. 

Sideline, maar ik zeg het maar even.

Achter de zonnebril

 Zo op het terras achter zijn tafeltje was er niemand van de aanwezigen die zijn richting op keek. Dat hij voor hij wegging nog voor de spiegel had gedtaan om te kijken of hij er goed uit zag zette nul zoden aan de dijk. 

Niet dat het hem echt veel uitmaakte. Hij zat er ook niet ècht op te wachten. Hij was wel nieuwsgierig of dat er zonder een gebaar van hem, iemand van het bediendend personeel naar hem toe zou komen.

Het terras was niet overvol, en aan medewerkers was geen gebrek. Het liep af en aan. Er werd wat afgeserveerd en rondgespeurd naar klanten die misschien iets nodig zouden hebben.Maar steeds net langs of over hem heen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij ook zeker geen moeite deed om op te vallen. Hij zat er vrij bewegingloos bij, ogen niet waarneembaar achter zijn zonnebril. Als een spion die zich met succes onzichtbaar heeft gemaakt, en zijn werk doet; waarneemt.

Zo zat hij 10 minuten. Onder hypnotiserend kalm geroezemoes van de terrasjesmensen verzonk hij in zijn puzzelflardige manier van denken. Puzzelstukjes van verschillende puzzels borrelden op en af in zijn door een overvloed aan drank gehavende hersenpan. Zouden andere mensen ook zo denken? vroeg hij zich vaker af. Zo onsamenhangend en zo nevelig? 

Dan weer keek hij rond zich heen. Hij zag aan de ronde tafeltjes vooral moeder, dochters, zussen, vriendinnen, collega's en een enkele man hier en daar. Wat oudere heren met korte broeken. Onbeholpen, was het woord dat bij het zien daarvan in hem op kwam.

Bijna schrok hij toen hij toch opgemerkt bleek  en een vrouw met bedrijfskleding en met een dienblad in haar handen bij zijn tafel stil hield. Hij herkende in haar de bedrijfsleidster. Zij met het oog, dat zelfs de meest onopvallende ziel waarneemt, en  bij het zien van de lege tafel voor hem er kordaat op afstapt.

Hij deed zijn bestelling

Twee minuten later was ze bij hem terug, en op het dienblad stond het gevraagde. Ze zette het op zijn tafeltje en voegde de waarschijnlijk welgemeende woorden toe: 'Geniet er van'. Eigenlijk een ongevraagd en ook wat overbodig advies, maar hij besloot daar niets onaardigs over te zeggen, en pareerde clichématig: 'Dat ga ik zeker doen'. Een antwoord helemaal in de lijn van zijn aangemeten onopvallende image, waarvan je je overigens kunt afvragen of het juist niet het tegendeel is van een image.

In zijn trappist, donker amberkleurig feestelijk in het juiste glas met brede kelk geschonken, waarvan hij al enkele teugen genietend had gedronken, zoals hij gezegd had dat hij doen zou spartelde toen hij weer opkeek een wesp. Het insect was bezig te verdrinken in het vocht en het leek er niet zo van te genieten, wat ook, besefte hij een beetje lukraak 'invullen'was .

Misschien genoot de wesp. Je weet niet hoe een wesp geniet. Na een hele dag wespenwerk er de brui aan geven en je in een walhalla van Trappist onderdompelen was ook een mogelijkheid. 

Maar hij ging uit van het eerste want de biologie leert dat elk diertje, hoe klein ook, gericht is op voortbestaan van zijn soort maar ook van zichzelf. Dat het insect op deze manier zou sterven als niemand hem hielp, dat stond wel vast.

De onopvallende terrasganger ging dus tot actie over en wierp een reddingsboei uit in de kelk, dat al snel gevonden werd en aangeklampt door de verbaasde drenkeling. Of verbaasd? Dat weet je niet. Was het dankbaar? Dat weet je ook niet.

Maar dat hoeft ook niet. Dat een insecht dankbaar is en bijvoorbeeld  verder de hele middag op je schouder doorbrengt  om dat kenbaar te maken. Je redt geen insect om daarvan iets terug te krijgen. Je doet het onbaatzuchtig. Het beestje zou je alsnog kunnen steken zelfs. Je moet dat weten. Het is stank voor dank soms, goedbedoelde reddingsacties. Het zou wel zuur zijn, als je meteen gestoken zou worden. 

Al die overpeinzingen. Je zag ze niet. Hij was onopvallend. Hij zat achter zijn zonnebril .Maar wat kan daar een wereld achter schuilgaan.

Niet dat je die persé zou willen leren kennen maar toch.

Er op uit 2; inpakken

 Het oude op-reis-gevoel zit nog in m'n genen ingesleten. Maar feitelijk gezien slaat het nergens meer op nu ik met de auto op vakantie ben. Ik weet het. Ik ben behept met mijn rugzakverleden.

Jezus, rugzakverleden. Dat kun je  natuurlijk helemaal niet meer zeggen. Dan ben je een mens die als kind een rugzakje met zich mee droeg en meedraaide in het Speciaal Onderwijs.

Maar dat bedoel ik hier nu  niet. Moet ik me dan heus gaan behelpen met het Engelse woord: Backpacker? I used to be a backpacker you know.

Ik was een rugzaktoerist, Ik moest uitkienen wat ik meenam wanneer ik ging trekken. Alles moest klein en liefst nog kleiner en licht.Lichter. Een klein handdoekje, een minimale hoeveelheid kleding, alles werd afgewogen tot bijna op de gram af.

Want je moest het meetorsen,  Ik wilde niet meer als 11 kilo meezeulen. Het is inmiddels al jaren geleden, maarnog vaak bij het pakken van de spullen voor de vakantie denk ik: dit kan minder, dat kan minder. 

Afgelopen jaar was ik daar wat los van. Sodemieterde alles wat ik eventueel  nodig zou kunnen hebben tijdens mijn vakantie in de auto, want ja! Dat kan nu toch!

We gingen naar Gerona, Spanje 's Morgens vertrokken we na een ontbijt van koffie met jodenkoek uit een klein plaatsje in Frankrijk bij Uzès.. De koelbox bleek eigelijk te klein voor alles wat we mee willen nemen, De koelbox nu is de rugzak van vroeger.

Het bleek niet mogelijk om dicht in de buurt van ons gereserveerde appartementje te parkeren, Uiteindelijk, een kilometer verderop konden we de Verso kwijt. 

Het was 28 graden in Gerona  toen we met de koelbox en veel andere bagage langs terrasjes en pleinen zeulden en uiteindelijk bij de voordeur van de flat belandden waarin ons appartemenje zich bevond. 4 Hoog, geen lift. Een workout waar we op dat moment niet zo op zaten te wachten. Wat een heerlijkheid dat de biertjes in de koelbox inderdaad nog heel koud waren.

Ook al ben je met de auto, het wil niet zeggen dat je niet hoeft te sjouwen in ons geval.