Mijn leeftijd is 62.
Ik voel me vaak ouder als dat ik ben, ondanks een uiterlijk dat past bij mijn leeftijd. Er zijn mensen die me jonger schatten.
( Ik werk voor mensen met een verstandelijke beperking.)
Dat ik me ouder voel soms komt door……
Daar heb je het al. Nog maar net aan het schrijven en ik begin mezelf al in een richting te duwen waarvan ik nu al weet dat ik die morgen zie als de verkeerde. De B weg naar het Noorden. Want morgen voel ik me tiptop 40. Dan heb ik gezwommen, gerend, een gesprek gehad met een jongere over muziek, dan hebben we samen gelachen bij een spel…
Het maakt niet uit. Wat doet het er toe? Ik voel me wel eens ouder, nou èn!? Dan zal ik even niet lekker in mijn vel zitten, heb ik een kater of voelen m’n benen zwaar, maar ...Ik vind mezelf misschien niet belangrijk genoeg om precies te weten hoe ik in elkaar zit . En het hoe en waarom ik me vandaag zus voel en niet zo en waarom morgen zo en niet zus. Het lijkt me een vruchteloos zoeken . Zelfonderzoek, daar moet je een type voor zijn. Ik ben uit ander hout.
Alle respect en waardering voor mensen die hier wel meer mee bezig zijn, begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Ik heb mensen die aan zichzelf werken hoog zitten. Wanneer het kaf van de charlatans gescheiden is zie ik waarachtig beoefenaren in levenskunst. Ik zie hoe het ze vooruit helpt in het mens-zijn en het hen helpt in harmonie te komen met alles om zich heen. Open vriendelijke en dankbare mensen zie ik soms. Mensen die niet bezig zijn met materialistische zaken. Zachtaardige mensen als engelen op aarde bij wijze van spreken. Daar kan ik met een zekere afgunst naar kijken. Naar mensen die zo volledig ogen. Die naar het schijnt een stapje hoger staan dan de mieren en schapen die wij zijn. Mensen die zich niet gekwetst kunnen voelen. Die soms geen jaloezie meer kennen. Die respectvol omgaan met alles wat groeit en bloeit. Het zijn misschien wel de gidsen voor ons. Een voorbeeld
Een voorbeeld dat ik nog niet kan volgen. Ik ben nog niet zover.
Te zeggen dat ik niet belangrijk genoeg ben is wellicht een drogreden, en maskeert dit mechanismes in mij die te maken hebben met een levenswijze welke ik om zou moeten gooien om te groeien naar een vollediger en beter mens, en waar ik onvoldoende zin an heb.
Ik leef maar een dotje. Met m’n voeten op tafel, een afstandsbediening, een wijntje en een shaggie en een ongeschoren hoofd.
Doe op mijn manier ook mijn best.Dat wel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten