Luisteren of discusiëren

 

Onvermogen om mezelf direct open en eerlijk te uiten en de lichte behoefte om deze kunst wel machtig te kunnen zijn heeft me doen besluiten de laptop open te klappen en te schrijven.

Schrijven heeft als belangrijk voordeel dat niet alles wat je zegt becommentarieerd wordt door een aanhoorder. Een tweede die aanvoelt als een derde.

Papier reageert niet. Achteraf kan ik naar believen krassen, herschrijven en opnieuw krassen verbeteren zonder dat ik me verder in onmogelijke bochten hoef te wringen waar onzorgvuldig woordgebruik nu eenmaal vaak toe leidt en waarvan ik me in een opwelling of in een vlaag van onnadenkendheid in het verleden tot mijn grote ergernis te vaak schuldig aan heb gemaakt.

“Ik bedoelde het niet zo”

– “MAAR JE ZEI HET WEL!”

Zeker in deze tijd komt het me voor dat je de woorden voordat je ze de wereld instuurt eerst op een zilveren schaaltje moet afwegen. De kans dat ze verkeerd landen of aankomen is immer dreigend aanwezig. Het lijkt alsof wij mensen met een onbegrijpelijke haast – alsof we niet op het eind ter tijden kunnen wachten- devalueren tot een ras waarin het meest in het oog springende kenmerk is dat we even korte lontjes als lange tenen te zien geven.

Terwijl het niet de bedoeling is mensen aan te vallen. Wanneer je in een gesprek beland wordt in praktijk niet eens behoedzaam maar vaak direct de artillerie en het wapengeschut van stal gehaald en het scheldkanon in stelling gebracht. “Ik zei alleen maar dat ik je vorige kapsel leuker vond...”

Het is onzin hoor. Dat het van deze tijd is.In vroeger tijden kwam je met een ‘verkeerde’ opmerking ook niet zomaar weg.

Er werd in die tijd eerder gebruik gemaakt van fysiek geweld om het gelijk te onderstrepen. Het recht van de fysiek sterke of de machtigste.

Argumenteren. Gedachten onderbouwen is iets dat onze beschaving ons heeft bijgebracht. Waarvan we overtuigt worden dat dat ons verder helpt. In gesprek gaan! Luisteren naar de ander. Meenemen wat waardevol is of kan zijn. Waar dat niet helemaal lukt wordt te vaak gegrepen naar een vorm van communicatie die vijandigheid in zich herbergt, zoals ik al zei, ordinair gescheld.

Fysiek geweld verafschuwen we omdat we ons daarmee verlagen tot de ondersoort waar we nu eenmaal niet toe willen behoren. We zien ons als meerdere op deze aarde. Waren we immers niet de kroon op de schepping. Maar schelden heeft eveneens weinig verheffends in zich.

Ik schrijf nu. Schrap en schrijf. Tegen beter weten in op zoek naar woorden die los staan van gevoelens en stemmingen van de dag.

Zwijgen is goud wanneer je merkt dat woorden anders uitpakken als dat je ze ingepakt hebt toen je ze verstuurde. Er hoeft geen gelijk gehaald te worden uit een gesprek. De functie van een gesprek moet eerder zijn DELEN dacht ik. Niet overtuigen. Niet elk gesprek hoeft een discussie te zijn.

Je mening op tafel leggen heeft alleen zin als je er samen naar kijkt. Je mening mag onderhevig zijn aan verandering. Die hoeft alleen maar beargumenteerd te worden. Niet verdedigd. Zo wordt je mening verder gevormd.

Wanneer je mening eenmaal is gevormd word je starder in je denken, je zult minder open staan voor de ander. Dan ben je geen gesprekspartner meer, maar een drammerige persoon met een misplaatst vastgeroest gelijk.