Een ' ritje' in de Himalaya bestaat namelijk niet. Heb ik tenminste nog niet meegemaakt. Het zijn expedities! Ondernemingen.
Zoals vandaag. De bus van Jomson naar Tatopani. Een afstand van 34 kilometer De bus doet er 5 uren over. Je gaat dus niet sneller dan 7 km per uur. En geloof me, veel sneller kan het niet.
Opgepakt in een te overvolle bus waarin je alleen nog maar bij wijze van spreken je kleine teen kon bewegen schokten en schommelden we de smalle ongelijke modderpaden op en af op weg naar het doel.
Twee passagiers trokken het niet. Ze verkozen na enkele hachelijke momenten onmiddelijk uit te stappen en te gaan lopen. Maakte hun niet uit dat ze daar vier uur over zouden doen. In het stof en in de bloedhitte. Ze wilden er uit. Niet langer blootstaan aan de angst naar beneden te donderen en het leven in handen te leggen van de jonge bestuurder.
Wij gingen verder. Opgepakt. Doorheen geschud.
Totdat het vehikel halt hield om onduidelijke redenen en bleek dat de bus niet langer bestuurbaar was. Het stuurwiel kon je blijven ronddraaien maar de wielen reageerden er niet meer op. Nepalezen togen onmiddelijk aan het werk om ter plekke reparaties uit te voeren..
Reparaties die verschillende passagiers, waaronder wij niet besloten af te wachten. We zouden de rest wel lopen - hooguit een uur. Maar dan moest wel ook de bagage, onze rugzakken van het dak af.
Even een gedoe.
Maar goed.
We wilden lopen. Niet afwachten en met een ondeugdelijk voertuig mee.
Bijna waren we met de andere fiere lopers bij Tatopani en wat kwam er triomfantelijk voorbij gereden ?
Ja hoor!
De bus reed na de reparatie weer trouw piepend en krakend verder. In gedachten zagen we de inzittenden lachen om ons toeristen die zo nodig moesten gaan lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten