Voordeurbel

De voordeurbel van het huis dat ze nu ruim twee jaar geleden kochten gaf een afschuwelijk misvormd geluid. Ooit zal het het geijkte ping-plong geluidje zijn geweest. Maar die olijke klanken zijn gaandeweg, waarschijnlijk door het almaar aanbellen door ongewenste wijsvingertoppen, minder vrolijk gaan klinken. Ze klonken nu zwaar, ballorig en traag, alsof een duracelkonijntje veel te vroeg zijn aller- allerlaatste adem uitblies, wanneer de bel werd ingedrukt.
Het zal aangeschaft zijn in de pre-ringtone tijd. Veel meer dan keus tussen ‘RRRing!’ en ‘Pling plong!’ was er niet. Dat is nu wel anders. Ringtones en mobieltjes, bijvoorbeeld!. Wat een vrolijkheid allemaal als er een GSM afgaat! Al die hoera- melodietjes!. Gelukkig! Telefoon! Voor mij! En wat moeten tientallen componisten onrustig in hun graven liggen te draaien, nu gedeeltes van door hun serieus gecomponeerde muziekstukken klinken als schertsend gepingel en gepiep: de voorbode van weer een overbodige en stuitende conversatie.
Maar goed.
Ik had het over de voordeurbel.
Bij een Bouwmarkt in de buurt kon men enkele modellen kiezen. Gert had al bedacht dat hij een zender- ontvanger bel wilde, en geen electrische. Een electrische bel betekent meer klussen, en waarom ‘moeilijk als het makkelijk kan.’Zijn moeder zei dit vroeger al.
Kijk, en nu was daar een voordeurbel, met wel 16 verschillende instelmogelijkheden,. Je kon hem laten afgaan als hondengeblaf, er zat iets van Beethoven in, en van Brahms; vogeltjes zaten ook op het keuzemenu, en verder variaties op ‘pling plong’ en ‘ring’. Wat zijn we toch rijk en blij met onze vrije-markt economie en keuzemogelijkheden! Makkelijk te installeren, what more do you want! Kopen!!

Thuis bleek het instellen van een voorkeurstoon en het bevestigen van het e.e.a. met twee linkerhanden prima te doen, en alles juichte in Gert. Zo konden de dingen ook zijn! Dat ze werkten zoals het hoorde!
Twee dagen later ging de bel. Hun bel. Vreemd,, want het was niet het ingestelde voorkeurstoontje dat klonk. Er stond ook niemand voor de deur.
Later klonk geblaf. De hondenringtone. Wederom niemand voor de deur. Zou de zender soms reageren op andere signalen met een nagenoeg zelfde frequentie?
Dat moest wel.
Nu zijn ze maanden verder. Ze weten dat als Brahms klinkt de buurvrouw van twee huizen verderop bezoek krijgt, en er schalt een zeer vrolijk melodietje wanneer de overbuurman met zijn auto thuiskomt en de garagedeur automatisch opent. Dan kijken ze elkaar aan en zeggen: “gelukkig, die is ook weer veilig thuis!”

Bij Gert thuis is het tegen wil en dank eensoort klein buurtcontrôlecentrum geworden.
Alles went. En het is de bel van Gert, dus het klopt.