"Maar als, maar dan, en als, maar….
Ze vroegen maar door
En al die tijd had hij ze goed geïnformeerd.
Er zou een proefje met een atoombom gehouden worden op het aftrapveldje aan de Lievenshovelaan. Volgende maand in oktober.
De mensen in de wijk konden van tevoren allemaal komen luisteren in het buurthuis wat dat zou betekenen. Iedereen WIST ook van die bijeenkomst. Het stond in de wijkkrant, en ze hebben in de wijk ook allemaal nog een aparte mededeling in de bus gekregen! Iedereen zou gerust gesteld worden, niks aan de hand, maar dan zijn er van die haaibaaien, viswijven, vrouwen waar geen man z’n handen aan vuil wil maken, en die zitten maar EN hier te lang en daar te breed! Alsof het de Hiroshima bom is! Onze atoombom heeft natuurlijk bij lange na die kracht niet! En ik snap ook wel dat ze even gerust gesteld moeten worden, maar na twee keer moeten ze het toch weten! Je trekt je beschermingspak aan dat je thuisbezorgd hebt gekregen, gratis! Ook nog! Je houd de deuren en de ramen dicht, en je zet de radio aan! He he!. Hoe moeilijk kan dat wezen?!
Nee hoor; er moeten weer spandoeken geschilderd worden.
Kijk, we kunnen wel weer op een atol in de stille Zuidzee gaan zitten, maar dat kennen we nu wel.De wetenschap heeft daar veel van opgestoken. Maar toch onvoldoende om een 100% accuraat beeld te krijgen. Een klein offertje voor de grote wetenschap. Hoe erg kan dat zijn?
Zo veel tegenstand altijd. Onbegrijpelijk! Ik word er ZO moe van"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten