Vijfentwintig jaar geleden deelden ze, met nog vier anderen, waaronder ik zelf, een studentenwoning in Den Haag. Later zijn ze gaan samenwonen en getrouwd. Ze hebben kinderen gekregen. Lief, en vooral leed gedeeld.
De andere studenten, ons, hebben ze nooit uit het oog willen verliezen. Zo’n twee/ drie maal per jaar zochten ze ons op. Moest iemand van ons verhuizen, dan werden de anderen ingeschakeld, en waren telkens ook graag bereid om te komen.
En zo maakten we elkaar door de jaren heen mee.
Nu was er een feestje.
En kwamen ze vanzelfsprekend ook.
Maar, ze woonden niet meer samen. Spraken niet langer met elkaar. Hij had een kersverse partner. Zij was alleen.
Hij kwam met zijn partner. Zij kwam alleen.
Zij zaten aan het ene eind, zij aan het andere.
En dat studentengroepje?
De bijeenkomsten, twee/ drie keer per jaar. Moest dat verder met de nieuwe partnerplaatsvervangster? Eentje bovendien, waar ik geen ‘klik’ bij vinden kan en hoef?
Ik vind van niet. Dan ben ik ervoor dat we allemaal een plaatsvervanger sturen. Die kunnen dan het studentengroepje van weleer verder vorm geven. Wíj zoeken een andere manier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten