Wat autorijden betreft: het heeft wat rijlessen gekost!.Het schakelen zorgde bij hem voor grote problemen. Telkens was hij met de instructeur aan het bakkeleien omdat Gert het idee had dat de rij-leraar zijn voet soms op de rem hield, of ten onrechte ingreep.De instructeur beweerde met grote stelligheid van niet. Daarbij was Gert kwaad op zichzelf. Waarom kon iedereen auto rijden en hij niet?
Gert switschte van rijschool en begon te lessen in wagens met een automatische transmissie. Daarna ging het hem wat beter af, maar onder spanning ging het rijden soms he-le-maal mis. Hij waarschuwde de instructeur nog van tevoren. “Let er op, ik ben een heel gevaarlijke cursist. Bij mij krijg je het idee dat het goed gaat, dat het allemaal loopt, verkeerssituaties goed overzie, en dan opeens gaat het mis”
Die rit maakte hij dit helemaal waar. Na een keurig gereden halfuurtje, waarop niets aan te merken viel, moest de instructeur plots alle zeilen bijzetten teneinde een hevige botsing te voorkomen.
Gert kon zich nauwelijks herinneren wat er gebeurd was. Op de geijkte vraag van de besnorde instructeur:”Wat deed je nou fout?!!!” wíst hij het simpelweg niet meer. Zijn brein had dit stukje gewist – of hij was er even “niet bij geweest”.
Een mankement in de hersenen.
Zijn hersenen werden even uitgeschakeld, zijn denken belemmerd. Geblokkeerd wellicht. Wat anderen noemen een “black-out”
Die “black-out”momenten deden zich vaker voor. Onder spanning kon Gert niet denken, niet functioneren. Het praktijk rij-examen bijvoorbeeld. Een optelsom van ingrepen, werd dit.Na een klein half uurtje kreeg zijn sympathieke Haagse rij-instructeur er door de examinator van langs hoe het in hemelsnaam mogelijk was geweest om iemand als Gert aan te melden voor het examen rijvaardigheid!.
De opluchting dat het voorbij was, was in het begin groter voor Gert dan het feit dat hij (weer!) gezakt was voor het examen.
Onder spanning functioneren, het zat er niet in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten