Stadjes bekijken op vakantie

Wat deed ik?
Op vakanties bekeek ik stadjes, dorpjes. Stadjes in Belgie. Frankrijk, Griekenland, Spanje, en ga zo maar door. Met oog voor kleur, voor licht, voor vormen, geveltjes, poorten, gebouwen, pleinen, bomen. meertjes, kerken.
'Mooi voor een foto!'  En  -'KLIK'-

En, ik ging ze IN als het even kon: de kerken, Kathedralen, kapellen
Ik bekeek de beelden, de schilderijen en de relikwieën. Bezag de schilderingen op het plafond, schuifelde langs zuilen.
Hoe vaak heb ik Christus wel niet zien lijden? Hoe vaak heb ik wel niet de vrome koppen op die beeldhouwwerken en schilderijen gezien?
Teveel blijkt nu, want

NU
Realiseer ik me dat ik het niet meer hoef.
Het meebewegen door schilderachtige steegjes in stadjes is gaandeweg een slenteren geworden waarin ik slechts een oplettend oog heb voor aardig gelegen terrasjes waaraan ik een wijntje zou kunnen gaan drinken en vandaar de mensen en hun bezigheden gadeslaan.
Worldviewing from terraces
Ik heb bezigheden waarin ik me uit aanvankelijk interesse, later uit gewoonte aan had overgegeven, losgelaten. Zo betreed ik bij het bezoeken van nieuwe plaatsen geen kerken, Kathedralen en kastelen meer. Het zijn NO- GO areas geworden.
Dat brengt heel wat rust in mijn gestel.
Los van het lijdende en devote gedoe in religieuze gebouwen, waar Sombermans regeert en er nooit es een lach op een beeldhouwwerk of schilderij te bespeuren valt.
Ik heb het er he-le-maal mee gehad!
Ik hoef niet meer, Ik ben vrij.
Meer begrip gekregen voor de mensen die deelnamen aan de beeldenstorm indertijd.

En de stadjes gaan op elkaar lijken?
Tja
Dat is zo. Maar het is nog niet zover dat ik in vakantietijd thuis blijf zitten. Gelukkig gaat af en toe mijn hart ook nog wel eens open bij het zien van een nieuwe plaats. De afgelopen weken zag ik Porto. En had vanaf de beroemde Vasco de Gama-brug een prachtview over de skyline van Lissabon.
Gelukkig de moeite waard!. Maar de lijst van plaatsjes waarvan het terras eigenlijk  het hoogtepunt is wordt groter en groter