Ik verbleef met vakantie in Portugal. Bivakkeerde er een tijdje in een landelijk gelegen villa niet ver van een rustiek dorpje.
Op een zondagmorgen hoorde ik er de torenklok luiden.
Een oud geluid. Ik houd ervan. Het kraaien van een haan ergens. Een torenklok in de verte.
Moet ook wel in de verte BLIJVEN dat geluid. Anders wordt het gebeier.
Het was 11 uur. Ik telde de slagen mee. 11 slagen zou je verwachten. Maar een twaalfde slag volgde, en een dertiende, en een veertiende, en wat maller was: Ze volgden elkaar steeds sneller op.
De klokkenluider had er zin in.. Was nu al bij 21 slagen!
Maar de klanken klonken bij nadere beschouwing niet jubelend. Daarvoor was het geluid te blikkerig. Het leek er eerder op of iemand een vruchteloze poging deed de klok te vernielen. Bang! Bang! Bang! Bang!
De klokkenluider Baalde. Dat was het meer!
"Dit is de laatste keer dat ik die kutklok luidt!!"Zo klonk het
Een recalcitrante Portugees was het, op een verder vredige zondagmorgen.
1 opmerking:
:)
Een reactie posten