Wel ben ik
groot geworden in de overtuiging van het bestaan van Ze.
U weet wel: Ze. Van: Ze
zullen wel weten wat Ze doen.
Als de nood
aan de man kwam, dan zouden Ze er wel voor zorgen dat het weer goed kwam.
Ze zouden
ons beschermen.
Als ik ziek
zou worden of een ongeluk zou krijgen, zouden Ze me naar het ziekenhuis brengen
en daar zouden Ze me weer beter maken.
Ze hadden
het beste met ons voor. Je kon van Ze op aan.
En Ze zouden
heus niet liegen.
Als Ze
zeiden, in de televisiereclame, dat 'een theelepeltje Dreft genoeg was voor de
hele vaat’, dan was dat zo.
Er zouden ook heus geen spullen te koop zijn in de
supermarkt die ongezond voor je waren; dat zouden Ze heus niet toestaan. (Zo
ongezond zou alcohol dus ook wel niet zijn: dan zouden Ze het toch niet maken?
Duh.)
Wie Ze
precies waren, dat heb ik me eigenlijk nooit zo duidelijk afgevraagd.
Ze waren gewoon Ze.
Bedoelde ik met 'Ze' de mensen van de politie en de
brandweer, de dokters, de politici? Ja…misschien. Maar meer dan dat. ‘Ze’ was
groter, meeromvattend: een verstandige en barmhartige entiteit die zich om ons
bekommerde.
Maar ik ben
er al een tijd achter, hoor.
De één noemt
het een bewustwordingsproces, ik noem het de Grootste Desillusie van het Leven.
Ze bestaan
niet.
Er is alleen
we.
En we zijn aan ons lot overgeleverd.
Zoals dat gaat met geloof en overtuiging: het is moeilijk om
er helemaal los van te komen, ook al weet je dan beter. Het blijft verleidelijk
om terug te vallen.
Mijn moeder,
die zich al heel lang geleden faliekant tegen het Geloof heeft gekeerd, is toch
stiekem bang dat de vreselijke buikpijn waaraan ze lijdt een straf van God is.
En zo betrapte ik mezelf vorige week op gedachten als: 'Ze
gaan heus niet door met die gasboringen in Groningen als er daardoor erge
aardbevingen komen.’
Haha.
Dommie.
Ze bestaan
niet.
Of
misschien, om vrij met Nietschze te spreken: Ze zijn dood.
Er is alleen geld.
En liefde, gelukkig.
http://novylooptover.blogspot.nl/2013/02/ze.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten