Een gedicht van Annie MG Schmidt komt in mijn hoofd voorbij wanneer ik naar buiten kijk. Het gaat
over regen.
‘Regen regen kom je weer?’
heet het. Het is één van de weinige gedichtjes die niet op muziek staan
en ik toch heb onthouden.
Geloof ik. Want wat je meent onthouden te hebben kan
afwijken van de werkelijkheid, mocht ik al vaker ervaren.
Tot mijn leedwezen. Ik heb al te maken met een half afgebouwd geheugencentrum ( te vroeg was
er in mijn leven alcohol in het spel), en ALS ik dan iets meen onthouden te
hebben, en het blijkt niet te kunnen of
te kloppen, dan is dat weer een teleurstelling.
Want wat er nog aan geheugen over is... er blijkt niet op gebouwd te
kunnen worden.
Dementie en alzheimer gaan in de toekomst waarschijnlijk een
grote rol in mijn leven spelen. Met zo’n half afgebouwd centrum ben ik vast een
makkelijke prooi.
Ik doneer me dan ook wezenloos aan stichtingen die zulke aandoeningen te lijf gaan. Misschien dat er uit
onderzoek een middel gevonden wordt om hr. Alzheimer buiten de deur te houden
of weg te sturen.
Ik hoop het. Dat ze ook voor mij op tijd zijn.
Een gedicht van Annie MG Schmidt komt in mijn hoofd voorbij
wanneer ik naar buiten kijk. Het gaat over regen.
‘Regen regen, kom je weer?’ heet het. Het is één van de weinige gedichtjes die niet op muziek staan en ik toch heb onthouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten