Wachten is normaal. Dat weet je, in een ziekenhuis.
Maar de duur ervan viel me mee.
Een struise blondine in het wit riep mijn naam.
Ik liep achter haar aan naar een klein kamertje, waar mijn
ogen gemeten zouden worden.
Ze zei: ‘Gaat U maar lekker zitten’
Lekker zitten? Zo lekker een beetje achterover, een beetje
lui, languit, benen lekker gestrekt naar voren, handjes relaxt gevouwen over de
buik, en dat jij me dan wat lekkers brengt, zo lekker?
‘Leg Uw kin maar even lekker daarop’
Tot zover het lekker zitten dus. Nou moest ik mijn kin
ergens LEKKER op leggen? Tsjonge jonge! Wat ligt mijn kin lekker zeg, op dat
kinnenbakje, waar kan ik die kopen, struise blondine? Ik wil er thuis ook één.
Maar dan liever een blauwe, en eentje die wat zachter aanvoelt.
Mijn ogen werden gemeten. Een ander apparaat kon onmiddellijk
een diagnose geven over de oogdruk.
Daarna zei ze:’ Nu mag U in die mooie stoel gaan zitten ’
Ik zag geen mooie
stoel. Ik zag een wat plomp uitgevallen neplederen bureaustoel. ‘Die?! Ah joh…die
kun je niet mooi vinden’
In de mooie stoel gezeten moest ik zeggen of ik letters kon
herkennen die verderop geprojecteerd werden, en later naar boven kijken. Ik
kreeg druppels in het oog. Ze had
het niet over lekkere druppels. Gelukkig.
We wisselden enkele opmerkingen over de crisis. Zij zag een
grotere kloof tussen rijk en arm. En de armen gingen allemaal nu aan het
junkfood, en dan daarna een toename van hart- en vaatziekten en suiker en zo
meer.
‘Dan heb jij in ieder geval werk, in de gezondheidszorg’ zei ik
Maar dat werken verdiende slecht, vond ze.
Ik dacht: ‘ben jij niet gewoon een zeikwijf?’
Met grote pupillen mocht ik gaan zitten in een wachtgang,
waar medewerkers van het ziekenhuis heen en weer liepen naar kamertjes achter
deuren, nagekeken door ons wachtenden, die aan ‘ arts en auto’ geen boodschap
hadden. Het wachten was nu op dr Flipse. Die zou mijn ogen verder onderzoeken.
Flipse keek in zijn
donkere onderzoekskamer met een lampje in mijn ogen en constateerde
blepharitis.
Dus..
-Geen lekkere of mooie bepharitis dokter?
- Nee, maar je zit er wel mooi mee.
Buiten gaf het daglicht een aanslag op mijn vizier, en ik
fietste met vrijwel gesloten ogen naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten