Eerst haar half ontklede lijk.
Dan strontvlekken, haren, bloed. Ze markeerden de plek die later werd omgeven door rood-wit afzetlint, en nog later door een bloemenpracht werd toegedekt. In een park dat nooit meer het park zou worden.
Dit was de plek waar ze de angstigste momenten van haar leven moet hebben gekend. Waar ze het kwaad in de ogen heeft gezien, er wanhopig tegen heeft gevochten, en uiteindelijk er zo wreed tegen heeft verloren.
De politie tast in het duister. Het duister het duister. Daar moet het zijn, het kwaad...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten