Elke dag was ze, bezorgd voor het milieu, bezig afval te scheiden. De keuken was er een stuk kleiner door geworden, die stond vol met bakken voor gescheiden afval. De keuken was eigenlijk een soort klein milieu-park. Maar ze had het er voor over, want het milieu, de aarde, de kinderen, dat ging haar ten harte.
De lege pakjes shag van haar zoon, die tegen wil en dank het niet kon laten om rook in z’n longen te zuigen, die trok ze los. Het plastic bij het plastic, het papier bij het papier. Wikkeltjes van dropjes, kroontjes van tomaatjes, celbatterijtjes, de schillen van de ongepelde pinda's, het werd door haar keurig geselecteerd en gedeponeerd in de daarvoor bestemde afvalbak.
Het papier werd eens in de twee weken opgehaald. Dan ging ze daarvoor al een doos scoren bij een supermarkt. Daar kon ze het oude papier dan in doen en langs de kant van de weg zetten.
Dan werd het opgehaald. Ze zwaaide altijd naar de mannen van de ophaaldienst. Ze doen toch zulk goed werk!
Die vrouw, die vrouw, die zit nu zwaar in een depressie. Ze hoorde het nieuws van de brand in Velsen. Bij het recyclebedrijf aldaar. waar ook haar geselecteerde papier bewaard bleef, was brand uitgebroken. Alle samengeperste papier, niet alleen dat van haar, maar ook van haar milieuvriendinnen en van tienduizenden die de moeite hadden genomen papier apart te houden van het restafval, was in rook opgegaan. Verbrand. Dat wat zij beschouwde als haar TAAK in dit leven, de ZIN van haar leven, ja bijna als haar levenswerk was nu in rook opgegaan.
De bakken heeft ze de keuken uitgesmeten, ze heeft de hele nacht gehuild, en een besluit genomen.
Diegene die verantwoordelijk is voor die brand in Velsen zal boeten! Ze zal hem weten te vinden, en hij zal niet bij het groenafval belanden, maar bij het chemisch- of het restafval, daar was ze nog niet uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten