jarig

Het is vandaag mijn verjaardag,

De dag dat ik op het vertoon van mijn ID bij een door mij zelf uitgezochte bakkerij een gratis taart kan halen. Zoals iedereen dit kan, die kan bewijzen dat hij jarig is.

ZO zou het horen. Een jarige zou zich jarig voelen, en te horen krijgen: “…en nog een hele fijne verjaardag meneer!’ Bovendien is het dan ook een keer LEUK je ID bewijs bij je te dragen. Nu heb ik het nodig om te kunnen bewijzen dat ik ben wie ik ben. Zodat ik te controleren ben. Te checken. Heel onverkwikkelijk allemaal. Zeker nu het paspoort is aangevuld met de vingerafdruk. Voelt niet goed.

Geheel tegen alle tendensen in van dit soort controle en diefstal, heeft de Jumbo in onze gemeente een supermarkt waarin de klanten boodschappen doen en zelf hun producten scannen. Dus je loopt met je scanner door de winkel en je scant alles wat je in je karretje doet. Bij het verlaten van de winkel geef je de scanner aan een meisje en die ziet toe dat het aangegeven bedrag op de scanner betaald wordt. De Jumbo giet een naïeve flower power mentaliteit in een nieuw jasje. ( Hee men, scan, weet je wel? )
Het meisje werpt nauwelijks een blik in het karretje. Wat zou haar het rotten of het klopt wat jij gescand hebt. Zij doet haar werk. En ze hoeft zelf niet meer te scannen. Misschien heeft ze wel instructies gekregen om in het geval van een combinatie van een overvol boodschappenkarretje en een laag bedrag, eens te controleren of het wel klopt.
‘ Steeksgewijs wordt er gecontroleerd’ zeggen ze daar.
En dat steeksgewijs, hoe dat in elkaar zit? Hoe selectief dat systeem is? Ik wil het geloof ik allemaal niet weten.

Afin, bij de Jumbo kun je nog goed jarig wezen, zullen we maar zeggen. Of voorlopig nog niet natuurlijk