Gerts kadootje ( 1)

Is het verstandig een 86-jarige een frituurpan te geven?

Dat hangt af van lichamelijke condities van de oude.
Staat het nog stevig in de steunzolen? Trilt het met de handen? Kan het nog voldoende zien? Die dingen.

Gerts moeder had onlangs laten vallen dat ze graag een frituurpan wilde. Met een kijkvensterglas.
‘Je hebt toch al een wasmaschine met een kijkvensterglas?!’zei Gert, maar zijn moeder reageerde hier niet op. Ze is 86; zijn humor heeft ze nooit begrepen, en het zal er hoogstwaarschijnlijk nooit meer van komen.
Gert besloot dat er een pan zou komen. Hij zou er eentje kopen voor haar verjaardag.
In de Witgoedwinkel BV bekeek hij enkele exemplaren op gebruikersgemak. De als ‘gezondere frituurpan’ bekendstaande pan, moest afvallen.Gert geloofde niet in het procédé. Je zou een gezonder frietje eten omdat het niet in 3 liter, maar in een halve liter vet is gebakken. Maar vet is vet.. 50 liter, 10 liter, een halve liter.
Een alternatief zou zijn de ovenfrites.
Maar ovenfrites is meer iets dat bleke vegetariërs naast hun linzen moeten eten, vindt Gert.

Bij de Pannengigant vond hij een pan met een schreeuwige sticker op de doos: De beste koop van 2008! Gert ging er voor. Het was een pan zonder kijkvensterglas, maar aangeraden werd met open deksel te frituren, en dan kon je alles nog veel beter zien.

Op de verjaardag pakte zijn moeder het pak uit. Dat ging zoals gewoonlijk niet vanzelf. Ze was, net als zijn vader, niet erg handig in het uitpakken van kadootjes. Uitpakken van kadootjes moest altijd een gehaast ritueel zijn, een zenuwachtig gestoei met het ontvangene, waarvan je je gaandeweg moest af gaan vragen, of het nog heel uit de verpakking komen zou. Er werd geroepen om een schaar, er kon niet zo snel een schaar gevonden worden, en toen er wel een schaar was kwam de discussie op gang waar de schaar het beste in het kado gezet kon worden.
Dit keer kwamen er geen pleister bij te pas, maar duidelijk kwam het woordje ‘Nee’op in Gerts hoofd op de vraag of het verstandig is om iemand van 86 een frituurpan te geven.

Gert zei dat hij de pan zelf over vier dagen in zou komen wijden. Dan kon hij zijn moeder aan de pan laten ruiken, en kon ze even onder begeleiding een kroketje in het frituurmandje doen.

Op een maandagavond stond Gert voor de deur, precies om half zes, zoals hij had gezegd.. Patatman!
Hij had blokken Ossewit bij zich, goddelijke snacks, en kwaliteitsfrites!
De tafel stond al gedekt. Majonaise en alles!
86, maar wel voortvarend.
Volleerd toog Gert in de keuken aan het werk. Sneed twee blikken Ossewit in kleinere hompen en verdeelde ze over het verwarmingselemant van de nieuwe pan. Stekkertje er in en op temperatuur brengen maar!
Waar zit de kunst in het frituren? Die is er niet.
Maar dan moet ie het wel doen. En hij deed het niet. Vreeeemmmmmd.
Was het stopcontact wel goed? Moest patatman het apparaat resetten?
Proberen maar.
Maar niets gebeurde.
Het lot sloeg een arm om Gerts schouder terwijl hij keek naar een lampje dat niet aan wilde slaan.

Als allerlaatste poging om het apparaat aan de praat te krijgen werd het gehate braaf meegeleverde boekje open geslagen. Een pro dient de gebruiksaanwijzing te bezien als een overbodig schrijven, zéker niet voor hem bedoeld, maar voor anderen. Sullen. Bebrilde sullen op terlenka sokken met altijd een open gulp.
Nu stond Gert op het punt zichzelf naar dat niveau te verlagen. Echter om in een daaropvolgend zweetuitspattend moment te lezen: “….in deze pan UITSLUITEND VLOEIBAAR frituurvet gebruiken”
Shit! Stekker er uit. Er moet vloeibaar vet in. Kon hij dat nog ergens kopen? Het was al bijna zes uur, en dan gingen de winkels dicht. Snel!
Bij zijn ouders in de buurt zoog De Spar de mensen uit. Gert kon er nog net twee veel te dure flessen fritesolie krijgen, waarmee hij even later weer in de lift op weg was naar de 10e verdieping. Daar woonden ze, het naar frites snakkende echtpaar waar de mayonaisefles als een baken van geloof en volharding nog steeds op tafel stond.
Zijn moeder was bezig hompen ossewit uit de nieuwe pan in een plastic zakje te doen.

Eigelijk wist hij het al.
Natuurlijk zou er ook geen lampje gaan branden wanneer hij het ding zou vullen met drie liter olie. Hoe hij ook aan de schakelaar zou draaien en zou resetten.
Wat hij deed was kijken of het klopte.
En het klopte.

De friteszaak in de buurt was dicht. En Gerts moeder vroeg of hij een broodje wilde. Of een kopje soep..