reizen rijst de pan uit

We reizen wat af tegenwoordig. Massaal gaan we er op uit en we weten van gekkigheid niet meer naar wat voor exotische en avontuurlijke bestemmingen. Maar we gaan!. 

Voor al die mensen die misschien denken dat reizen zaligmakend is en verrijkend; het kan zo zijn, maar in veel gevallen is dat ook wel iets overtrokken.

Bijvoorbeeld: Je wilt dieren spotten. The big five, of kleinere exemplaren

Je kúnt er ook voor kiezen om helemaal niet op reis te gaan!!  Ik zeg het maar even; wellicht kan het een eye-opener zijn. 
Je kunt al die landen en mogelijke ervaringen gewoon links  laten liggen!  Je hebt niet voor niks een grootbeeldkleurentelevisie met daarop National Geographic tenslotte. Lekker vanuit je sta-op fateuil of de bank naar de Nilgiri woestijn koekeloeren en adembenemende beelden zien van de Serengeti met zijn leeuwen. Lemmingen op de rotsen van Noord-Fennoscandia,  Pinguïns op Antarctica, Geweldig! Zo helder in beeld! Wie heeft er nog een peperdure spiegelreflexcamera nodig die je mee moet zeulen  in een zuid-afrikaanse jeep wanneer David Attenborough de dieren die je wilt zien al haarscherp in beeld heeft gebracht!?
Daarnaast  zijn er nog een boel andere argumenten te verzinnen om het reizen naar andere landen achterwege te laten. Steekhoudende ook nog es!

Als je ziet wat toerisme heeft teweeggebracht in landen, dat is lang niet altijd positief, het milieu is bij lange na niet bij al dat gereis gebaat! .

Daar moet je je wel bewust van zijn geloof ik, Alleen maar voor de leut op je reet in de zon gaan liggen in Verweggistan en daarvoor  een dot kerosine in de lucht  spuiten is in deze tijd niet iets om prat op te gaan. 

Maar ja, ieder zijn behoeftes. 

Ik zelf ook. Tja

We gaan massaal op reis. Georganiseerd, op de bonnefooi. We pakken het vliegtuig, nemen de auto of pakken de  rugzak. Met miljoenen trekken we er jaarlijks op uit. Zo zijn wij. Zo zijn wij excessief vanaf de jaren 50/60 geworden onder andere dank zij onze rijkdom en de steeds betaalbaarder vliegreizen .

De mogelijkheid doet zich voor.  En wie laat zich tegenhouden? 

1 Seconde

 Die flitsen door het hoofd.

1 seconde, dan is het gebeurd!

Met een gang van 120 kilometer per uur

Even een ruk aan het stuur. In een moment van verstandsverbijstering. Bam! Klaar!

Een ongecontroleerde spastische beweging van je arm terwijl je stuurt.

Een boom, een vangrail, frontaal tegen een vrachtwagen,

je slipt op glad wegdek, vliegt uit de bocht. Een andere weggebruiker raast op je af.

Ik heb het allemaal zien gebeuren. De klap meegemaakt. De beelden na de klap..

Diep ademhalen en het koppie er bijhouden...

Kom, we rijden nog een stukje.

De angst is er. Goddank niet altijd, maar net iets vaker als dat me lief is. 

Wanneer je het rempedaal met je voet indrukt reageert de auto daarop door daadwerkelijk af te remmen, daar moet je op kunnen vertrouwen. Je wil het niet meemaken dat je het gaspedaal indrukt en de auto onverminderd snel door blijft rijden. 

Het is waarschijnlijk ingebakken wantrouwen voor apparatuur en machines. Apparatuur en machines slijten toch....? De printer, de wasmachine, de tv, de droger, de vaatwasmachine. Op een gegeven moment wil je het gebruiken maar doet ie het niet meer. Maar in de auto moet je er maar op vertrouwen dat bij de laatste APK alles goed is nagekeken.

Het rijden naar en in het buitenland vind ik doorgaans ( los van het ergens moeten parkeren!) plezierig. Maar het zou nog fijner zijn als bovenstaande gedachten wat minder aanwezig zouden zijn.

Castella Staggia-Senese

We reizen met de auto rond in Noord Italië,

speuren gidsen en het internet af wat te doen;

wat is interessant, waar kunnen we heen gaan..

De meeste dorpjes worden hier omschreven als Uniek!!

gelegen tegen een bergwand!!

Dat liggen inderdaad de meeste. |Ze zijn schilderachtig. Dat zeggen de gidsen ook. En dat klopt ook, maar ze beginnen op den duur toch wel erg op elkaar te lijken. Allemaal tegen de heuvelrug liggen ze de Toscaanse schilderachtigheid uit te botvieren.

Dus we zoeken het ook in de natuur, en in kunst, want afwisseling in onze uitstapjes is wel zo prettig. Nu las ik op het internet over een kasteel waarin ook moderne kunst te vinden was. Castella Staggia-Senese , een drie kwartier van ons vandaan met de auto..

Daar maar es heen gaan. Een rit door het Toscaanse landschap blijft een feestje. Weidse vergezichten met herfstkleuren! 

We belandden in het dorp bij het kasteel.

We parkeerden de auto en keken op naar een kasteelmuur waar een net op díe manier naar beneden hing alsof het een enorm spinnenweb was.  Dat beloofde wat. Het Castello bleek niet meteen de grootste attractie van het gebied, Sterker nog, er was geen sterveling te zien, maar bij de toegangspoort stond wel een hek open. 

We passeerden een klein hokje bij de ingang wat een ticketoffice zou kunnen zijn, maar er was niemand te vinden en het hokje was gesloten.

We liepen door en zagen een witte tafel met daarop wat witgekalkte etenswaren, een witte fles, alles wit. 

Niemand te zien verder toen wij ons verder op de binnenplaats begaven. We zagen er een soort toren van draden, die beneden eindigden in een bak met groen water. 

We zagen de middeleeuwse toren, nog een kunstwerk met witgekalkte hoeden en een paraplu. 

We durfden een deur te openen naar een vertrek in het kasteel, en het voelde wel spannend. Helemaal alleen in deze omgeving te zijn.

Totdat daar opeens op de binnenplaats een heertje verscheen. Hij sprak ons licht vermanend toe dat het niet toegestaan was ons op het terrein te begeven. Dat er een ticket voor nodig was. We legden uit dat we niets hadden gezien. Hij wees ons op een papier dat aan het hek hing met daarop een telefoonnummer dat we hadden moeten bellen. We hadden daar overheen gekeken .

Natuurlijk wilden we tickets kopen. Hij zei dat dit achteraf kon gebeuren en hij begon te vertellen over de geschiedenis van het kasteel. In  gebrekkig Engels, want makkelijk te verstaan was het voor ons niet, maar uit beleefdheid knikten we vaker alsof we begrepen wat hij zei. De man bleek aan een rondleiding te zijn begonnen zonder dat we daarom hadden gevraagd. Dit werd te meer duidelijk toen hij zich in theatraliteit begon te verliezen en luid begon te declameren en te schreeuwen, teneinde onze verbeeldingskracht te activeren hoe het er vroeger aan toe moest zijn gegaan." YOU ASSASIN!! I AM GOING TO KILL YOU!!" zo moet men hem ook honderd meter verderop gehoord hebben. Goed bedoeld, maar we zaten wel met hem opgescheept terwijl we daar eigenlijk niet op zaten te wachten. 

Doch, je steekt er allicht wat van op, en we konden op eigen houtje de toren in die vroeger verschillende functionele ruimtes had bevat die nu gevuld waren met kunstwerken, waarvan het toch bijzonder was dat we die konden zien.

Zo werd het toch een apart uitstapje. 

Walweg

 "Maar Ger!, wat zie jij er nog goed uit zeg! Ik zie geen rimpels of zo...ongelofelijk! Hoe DOE je dat??"

- Kijk! Hier is mijn geheim, in dit blauwe potje. Hier is het! Walweg! Kijk...je smeert het onder je ogen en....

"Waaauw, ja ik ZIE het! Geen wallen! Geweldig!!"

Voice over

"Jaja! Een jonger hoofd op leeftijd! Wallen zijn straks verleden tijd met Walweg! Niet voor oraal gebruik, lees voor het gebruik de aanwijzingen.."

Zo sta is 's avonds voor ik naar bed ga voor de spiegel mezelf toe te spreken. Nog een vrolijke jingle erachteraan. 

Je moet er wat van maken in je leven.

Een korte dribbel

 "Het is allemaal de schuld van die miserabele voetbalcoach die we hebben! Sinds het Nederlandse voetbal niks meer voorstelt is de hele Nationale eenheid naar z'n grootje! Stel, het Nederlands elftal speelt weer es een halve finale in de Champignons Leage, het hoeft niet eens DE finale te zijn; we zouden elkaar omhelzen en alle verschillen zouden er niet langer toe doen! We zouden samen zijn en elkaar op de schouders slaan, bier drinken en feest vieren!

Hoe moeilijk kan het zijn!??

Dus,

Andere trainer.

Winnen

en alles komt goed. " 

Een heilige minderbroeder

Franciscus van Assisi, dat was wel een mannetje zeg. Die heeft in zijn leven wel wat nagelaten. Zijn voornaam Fransciscus,  èn de plaats waar hij vandaan kwam: Assisi, is een bedevaartsplek geworden.

Franciscus begon begin 13e eeuw ( ruim 800 jaar geleden!) binnen de Katholieke Kerk een nieuwe stroming, de Franciscanen. Hij deed dat met zoveel toewijding en overgave dat hij twee jaar na zijn dood heilig verklaard is.  Miljoenen mensen komen naar de plek en naar zijn laatste rustplaats. 

Dat zal Fransiscus zich bij zijn leven niet hebben voorgesteld.  Zoveel mensen die een kruisje slaan voor hem. Elke dag rijen die niet ophouden rij te zijn.

Behalve met sluitingstijd. s Nachts zal er complete stilte huizen in de kerk waar hij ten ruste is gelegd. Een ander woord voor Franciskanen is minderbroeders. Daar zit  niets verhevens in, eerder iets lijdzaams. Bescheidenheid toch op zijn minst. Dat is ook een van de kernen van de Franciskanen.

Fransiscus is niet oud geworden. 44 Jaar. Tot zijn 20e was hij eigenlijk een gewone jongen, die van het leven genoot en zichzelf niets te kort deed. 

Na in de oorlog krijgsgevangene te zijn geweest en een ernstige ziekte achter de rug had, begon hij zich het lot van andere zieken, de melaatsen aan te trekken. Volgens zijn testament heeft God hem in hun midden gebracht. Ontevreden over zijn eerdere leven bekeerde hij zich tot een leven van armoede, gebed en dienstbaarheid aan de armen. Zelf wilde hij de allerarmste zijn. Zijn vader dacht 'het gaat niet goed met die jongen- compleet mesjogge geworden!'

Ik ga niet heel de geschiedenis van de man verhalen op dit blog. Ik verwijs daarvoor nu nog naar de online zoekmachines. Binnenkort is het naar alle waarschijnlijk mogelijk om zèlf met Fransiscus een potje te babbelen omdat Artificial Intelligence geen grenzen heeft, en het nu al mogelijk is om van gedachten te wisselen met andere overleden beroemdheden. 

Dan kun je Fransiscus vragen naar het Zonnelied, dat hij op het eind van zijn leven schreef, en over de stigmata die hij kreeg en hoe Jezus met hem sprak. 

Het bezoek aan het bedevaartsoord en horen over de persoon van Fransiscus waren inspirerend

Leef-tijd

 Ik schiet niet vol

maar de wand wordt dunner

Het Rijk van Weemoed raakt overbevolkt

met namen die klonken en in mij nog steeds klinken

Uit de tijd

Nu die actrice die me deed smelten. Diane Keaton. Welkom schat in het Rijk van allen die me toenemend beroeren omdat ik ze steeds meer mis als ik aan ze denk en me steeds meer omringen in de zee die was, en die kan zijn, waarin ik soms zo heerlijk kan zwemmen, maar moet waken er niet in te verdrinken

8 oktober

 8 Oktober.  Dat is het niet elke dag. 8 Oktober tweeduizend- vijfentwintig  is het zelfs maar 1 keer!!  Het is, zoals elke dag, een unieke dag! Dat is de dag van vandaag! Die maak ik mee in dit leven!! Ik was er bij, ik ben er nu. Ik leef op die dag!  Mensen na mij die dit lezen, ik heb 8 oktober 2025 meegemaakt!   

Lees je later in de geschiedenisboeken over 8 oktober 2025, denk dan aan mij, Toen was ik er ook! Ik leefde in die tijd, Ik leefde toen al zo'n 67 jaar! Ik had al 66 keer eerdere een 8 oktober achter de rug, maar dan in een ander jaar.

Ik heb er  geen slechte herinnering aan. 

Voor sommigen is het misschien een zegen dat de dag ten einde is, ik heb dat niet!. Het is een dag in het leven dat ik in Italië vertoefde. Ik verkeerde op het eiland Elba en ik was met mijn vrouw, Ingrid. We waren allebei in goede gezondheid zover we wisten. We voeren die dag van het eiland af, we hadden er 10 dagen vertoefd. Daar hadden we voor gekozen omdat het kon en omdat we het eiland wilden proeven.  De hectiek van de stad kon ons even gestolen worden . Rome kwam even in de wacht te staan. We zouden de stad binnenkort op een andere, meer praktische  manier aandoen, nu kozen we, en gingen we ons op deze bijzondere dag in het Toscaanse landschap begeven. 

De 8e oktober 2025 kwamen we uiteindelijk hier aan. 

Nu al zin in de 9e oktober

De weg naar Rome

Onze zoon maakt samen met zijn lief een reis in Azië. Hij was een paar dagen in China, nu is hij in Japan. Hij heeft zich terdege voorbereid, niet alleen in praktische , maar ook in cultuurhistorische zin. Hij heeft zich verdiept in de de geschiedenis en de politiek van de landen die hij wil bezoeken voordat hij ze met eigen ogen ging aanschouwen.  Hij wil weten wat hij ziet, en het kunnen begrijpen.

Te waarderen. Dat doet niet iedereen.

Ik kan daar ook over mezelf spreken. Ik ben in een land vooral voor de schoonheid ervan, de natuur en het weer. Het is fijn als ik er ook wat kennis over opdoe. Maar het is meestal niet zo dat ik me van te voren meer dan globaal heb ingelezen.

Kanttekening, we zijn niet kritiekloos. Zo zouden we begin volgend jaar naar Laos gaan, maar de politieke situatie aldaar nodigt niet uit om het financieel te gaan steunen.

Nu ik hier op Elba zit ben ik niet op reis. De afgelopen weken leef ik eigenlijk in grote lijnen net als thuis. Met Ingrid doe ik boodschappen, we koken, houden de boel netjes, maken uitstapjes, we lezen wat, doen spelletjes, puzzelen. We zitten slechts in een andere omgeving. Een omgeving die wat meer uitnodigt tot activiteit. Ritjes maken, het eiland bewonderen, strandjes aandoen, wandelen, zwemmen.

We zijn meer op elkaar aangewezen, want veel aanspraak hebben we hier niet. We hoeven natuurlijk nu ook niet te werken. In die zin zou het leven dus gemakkelijk wat saaier kunnen worden, maar de verandering van omgeving compenseert dat voor nu in ieder geval volkomen. Daarnaast hebben we het geluk dat we over het algemeen twee gelijkgestemde zielen zijn. We genieten van dezelfde dingen.

We kunnen ook allebei twijfelen over hoe we het verdere verloop van onze vakantie vorm gaan geven. Dan kijken we soms langer naar elkaar dan nodig zonder dat er knopen doorgehakt worden. Willen we Echt weg van dit prachtige eiland? Kunnen we het niet nog éven uitstellen?

We willen voor we teruggaan nog wel naar Rome. Maar wanneer precies...? 

vakantieschetsjes

Wanneer ik zeg dat er vandaag iemand komt aanwaaien zou dat een passende omschrijving zijn. Het waait behoorlijk. ' Het stormt', zou je terecht kunnen zeggen. Dat zou in dit geval niet overdreven zijn. De ingeklapte  parasol op zijn betonnen sokkel is zelfs omgewaaid, en de takken van de bomen worden razend heen en weer gezwiept 

Wie er komt aanwaaien is de eigenaar van het appartementje dat we hebben gehuurd. Hij komt het geld halen wat het onderkomen ons kost.

Een onderkomen waarvan het uitzicht niet snel zal vervelen

Van hier af kunnen we nu de witte schuimkoppen zien over het voorheen zo gladde wateroppervlak.

*

Gelukkig doet de Toyota weer wat ie moet doen. Bijvoorbeeld starten, dat wilde hij eergister niet doen. Het was de automonteur al meteen duidelijk dat er een nieuwe accu in moest. 

Dit klinkt een beetje alsof de monteur er al de hele tijd bij was, maar dat heeft natuurlijk wel wat tijd en telefoontjes gekost.

En waarschijnlijk wel wat centjes ook.

*

Leuk hoor, Italië. Maar ontspannen zoeken naar een fijne parkeerplaats is er niet altijd bij voor de chauffeur die ik ben.  Smalle straatjes, weinig ruimte om te draaien, en volle parkeerplaqtsen maken het soms lastig hier. Ik ben blij dat we in een al  beschadigde auto rondrijden wat dat betreft.

*

We vertoeven nog steeds op Elba, bij Capoliveri ,een fijne plaats. Het staat zeker in mijn top 6 van mooiste stadjes.  Maria-Tenhemelopneming is de beschermheilige van deze door Venus verloren mooiste parel in de Tyrrheense zee. 

De beschrijvingen die er van Capoliveri te vinden zijn op verschillende sites die Google laat zien  zijn er lyrisch over. 'Paradijselijk', 'betoverend', 'fascinerend', zijn zo wat superlatieven die je dan voorbij ziet komen.

Je loopt van de ene ansichtkaart in de andere in dit sfeerrijke stadje.

Niet verder vertellen, anders wordt het te druk.

De Italiaanse keuken, moet ik daar nog wat over schrijven?

Soms zegt een foto meer dan 100 woorden

Droom

En toen was er die warme zachte regenbui die al onze gelaatstrekken pijnloos van het gezicht spoelde en deed verdwijnen in de stroom .  Onze zintuigen waren niet langer zichtbaar, terwijl we ze wel konden gebruiken. Hoe is het mogelijk, het is niet voor te stellen. We konden wel praten maar klonken allemaal hetzelfde. We waren even groot. We waren gelijk van kleur. We hadden ook allemaal dezelfde ideeën, die constructief van aard waren. We aten slechts geestelijk voedsel. Er was geen afgunst. Slechts gelijkheid..

Er was wel wat onenigheid over hoe we onze ideeën het beste vorm konden geven. Daar kreeg je toen  heibel van. 

Het bleven mensen 

Tussendoortje

 Ik weet het. Ik moet afvallen. Daar moet ik niet over zeuren, maar het gewoon gaan doen. Een extra stimulans gaf mijn vrouw daartoe. Toen ik me vannacht op ons tweepersoonsbed van mijn rug naar mijn zij omdraaide schrok ze wakker. Ik zei: '' Wat is er!?' Zij zei: 'Ik dacht dat er een aardbeving was'.

Nou ik toch aan de anekdotes bezig ben, ik moest laatst weer denken aan Erik, een zwakbegaafde jongen voor wie het leven allemaal veel te ingewikkeld was en het onvermogen om alles te begrijpen maakte hem soms uitermate sacherijnig. Wanneer ik hem zei dat de dingen die hij in zijn hoofd had toch anders waren en dit probeerde uit te leggen kon hij heel boos worden en roepen: 'Denk nou es naar!!'