slachterij

 

Profielen van laarzen afgetekend in rood op vuile tegels . Kabaal van terminale machines begeleidt de stank van varkensbloed.

Ik slik een opkomend misselijkheidsgevoel weg

Ik open de deur naar de werkplaats. 4 Varkens hangen leegbloedend voor me. Branders. Hogedrukreinigers, metalen bakken, mannen met haarkappen. Rechts staan bij elkaar in een kleine ruimte de volgende varkens die straks dood aan een poot opgetakeld zullen worden. Ik kijk naar de arbeider die het volgend dier uitkiest en het met een tang elektrocuteert, zodat het al snel omvalt. Het duurt zo'n 10 seconden. Ik zie hoe de andere varkens zich omgedraaid hebben naar de hoek waar ze vandaan kwamen maar waar nu geen uitgang is. Ze staan op een drom, en kijken niet hoe het gedode dier machinaal omhoog wordt getakeld en met een mes ingekerfd wordt zodat het bloed er uit stroomt. Het dode dier krijgt een duw zodat het aansluit bij de andere varkenslijken die er al hangen en één voor één  door de volgende 'afdeling 'in een metalen bak wordt gedumpt. Daar wordt het dier van haren en vuil ontdaan, en is het ook geen dier meer. Het wordt stuiterend rondgerold, met branders en sproeiers bewerkt om even later glimmend roze weer doorrolt naar de volgende afdeling. Een vakman verwijderd de ingewanden. 

Sommige varkens krijsten luid en schril wanneer de man met de tang ze had uitgekozen. Het geluid kwam boven de fabrieksherrie uit. Reddeloos, Ik keek naar de varkens, Een varken keek naar mij. Kijk mij. 

Schuldig.