Ontroerd

Nu het wemelen is gaan hemelen
is er plaats in mijn hoofd gekomen voor andere zaken
Onder andere sentimenten. 
Sentimenten gevoed door herinneringen, dankbaarheid, schoonheid.

De uitingsvorm: tranen!  Niet van verdriet. Wel van ontroering
Aangezwengeld door muziek. Het hoeft niet per sé muziek te zijn uit
'Mijn Tijd' zoals mensen dat zo idioot plegen te noemen, waarmee ze bedoelen, de tijd dat ze de daadwerkelijke leeftijd hadden van zeer jong tot 25. Muziek uit hun eerste kwart eeuw. Daarna zijn ze blijkbaar 'uit de tijd' gegleden. 

Ik leef nú, voor de duidelijkheid!. Ik beschouw dit evenzeer als 'mijn tijd' Ik ben godverdomme nog niet afgeschreven,.

Er zijn veel muziekstukken, nummers die me rechtstreeks treffen in het hart, of in mijn buik. Dat weet ik niet precies, maar de tranen wellen op.

Dat kan bij verschillende genre's zijn. Soms zelfs bij zogenaamd chaotische nummers, nummers waarvan anderen zeggen: mag die klereherrie alsjeblieft uit!!?

Dan kan ik zitten snikken. Omdat ik die chaos, en de weg daar uit prachtig vind.

Of omdat de gedrevenheid en emotie van een uitvoerende artiest me zo heerlijk van slag kan brengen

Daar is dus meer plaats voor.  Voor die dingen.

Je hebt er niet veel aan, of misschien wel. Tranen van ontroering zouden kunnen ontladen, wordt soms beweerd. Het zal allemaal wel. Het beste wat ik doe is er maar van genieten, en dat doe ik ook. Heimelijk ben ik er steeds weer naar op zoek. Naar muziek waarbij ik blijf hangen. Die me raakt.