Dom

 

Het is opmerkelijk dat ik gelukkig kan zijn. Iemand die zo onhandig en dom is als ik . Die het kan verknallen voor zichzelf. Telkens weer.

Ik heb het gevoel in de weg te lopen. Maak fout na fout. Het doet er niet toe wat ik zeg.

Edoch: Ik kan gewoon blij zijn. Gelijk een sul. Een mongool van Down.

Het is wonderlijk dat ik nog in de spiegel kan kijken.

Maar ik doe het. Gewoon. En denk troostend : ‘Er zijn mensen die nog onhandiger zijn en dommer. Vast !!‘

Ik ben dom. Hoppa! Ik maak het wereldkundig. Dat zal geen verstandige keuze zijn, maar het kan me niets bommen. Ik ben niet verstandig, dus waarom doen alsof.

Dit is geen klaagzang. Geen slachtoffer die spreekt.

Ik maak fouten in m’n manier van denken en uitdrukken. Ik ben niet duidelijk genoeg, en word daarom niet goed begrepen. Ik kom onjuist over. Ik word in woorden overschaduwd door anderen. Soms zelfs door een mensch die naar ik stellig meen nog dommer is als dat ik zelf ben.

Ik heb niet de behoefte iemand te overtuigen. Daar ken ik mezelf te goed voor.

Ik heb onvoldoende verstand van zaken. Assurantiën, hypotheken, belastingen. De woorden alleen al klinken voor mij afstotelijk en te komen van een andere planeet waarop andere wezens wonen dan ik.

Waarop ik niet woon. Niet thuis ben. En ook in veel veel andere opzichten woon ik niet op deze planeet

Ik verkies vaker het alleen zijn nu.

Met mezelf kan ik redelijk overweg.

Dan kan ik rustig

vergeten en tevreden zijn

Ik zie wel lijdzaam toe soms,

dat mensen, zij die de air aanmeten wetend te zijn

en die de macht hebben dingen te veranderen

er in mijn ogen soms zo’n puinhoop van maken.