Natuurlijk, diep van binnen wist Valentijn het al
lang. Hij twijfelde slechts nog voor de vorm. Om zichzelf voor de gek te
houden. Maar het bad en vooral de whisky hadden hem zich dermate goed doen
voelen, dat hij genot ervoer. De
herfstdepressie met zijn koude tong uit zijn mistroostige hoofd was gestopt om
Valentijn af te likken.
In ieder geval voor nu.
Wanneer Valentijn dacht over wat het zou zijn
geëlektrocuteerd te worden was hij daar inmiddels minder onbevangen in dat dat
hij net zo impulsief was geweest. Het is misschien niet meteen ‘hup! Andere seite…’Je
spieren verkrampen zich, je schokt, je voelt de stroom…branden?’ Nee, laat de
whisky branden in zijn keel. Dat is beter. Geen gedoe. Geloof hebben. Er komt
weer een lente.
‘Hoe voelt U zich meneer Schoepen?’ Hij had de
vraag al vaak door diverse personages werkzaam in de geestelijke
gezondheidszorg gehoord. Maar wat kan
het hun schelen?
Valentijn wist wel dat hij afweek van de norm. Dat
hij labiel was. Het ene moment zat hij vol plannen, aan de andere kant was er
iets in hem die ze niet wilden uitvoeren.
Valentijn greep
met natte vingers een handje
pinda’s uit het bakje, peuzelde ze snel op, en nam nog een slokje.
Leeg.
Hij schonk zich bij.
Een tragi-komisch type was hij. Een
operette-figuur. Maar ‘what- the hell?
Na 5 minuten konden we hem in de donkere cel op
zien staan. Hij trok aan het lichtkoordje en liep naar de slaapkamer om een
handdoek uit de kast te pakken.
Een half uurtje later zat Valentijn beneden op de
bank. Hij had alles boven weer opgeruimd. De famous Grause stond weer in de keukenkast te wachten op een volgende speciale gelegenheid
Buiten was het gestopt met sneeuwen. De wereld was
wit. Voertuigen waren daar korte metten mee aan het maken.
Hij pakte de afstandsbediening van de tv en zapte van
zender naar zender.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten