Valentijn (3)

Terug in de badkamer aanschouwde hij de kleine raamloze ruimte. Trok aan het lichtkoordje om het peertje te doven en te zien hoe het theelichtje de ruimte schaars verlichtte.

Toch nog wel wat donker…maar met het licht van de TV viel het misschien wel mee.

Even proberen. Tsjak! Het toestel reageerde ogenblikkelijk. Een  scherm met de letters ‘INSERT DVD’ zette de ruimte in een blauwe gloed.

Van het geïmproviseerde bijzettafeltje pakte hij de pijptabak, en stopte  routineus zijn pijp, zijn Real Bruyere.  De tabak stampte hij met zijn vingers in de kop. Niet te stevig , maar zeker niet te los. Hoewel de pijptabak toch al ruim een half jaar geleden aangeschaft was rook het nog goed, en was het niet te droog. Van Rossem’s Troost. Goede Tabak!

De pijp legde hij in de ronde donkerglazen asbak.

In de slaapkamer lag de DVD van Joy Devision. Hij liep ermee terug naar het Laatste Toneel en schoof het blinkende schijfje in de daarvoor bestemde opening aan de zijkant van zijn TV, waarvanaf  vrijwel onmiddelijk het menu van de ingevoerde DVD  verscheen.

Valentijn trok zijn T-shirt uit en knoopte zijn jeans los. Trok hem tegelijk met zijn onderbroek naar beneden.   Zijn geitenwollensokken lagen er in no time bovenop, en Valentijn stapte in het schuimend warme bad.

In een ander leven, in een laatste gesprek met zijn  vrouwelijke werkgever had deze hem gezegd dat het 'geitenwollensokkentijdperk’ voorbij was. Valentijn had zichzelf verbaasd toen hij  adrem had gereageerd met: ‘liever geitenwollen sokken dat stekelige panty's’.

Het bad voelde heerlijk warm om het lijf. Hoe ontspannen kan dat zijn.  Valentijn sloot de ogen in genot zoals mensen dat kunnen  doen als ze genieten. Net als dieren. Poezen bijvoorbeeld. Hoewel poezen ze meer dichtKNIJPEN. Mensen slaan de oogleden bijna als in devotie toe. Om zich op de zintuigen te concentreren die zo zalig geprikkeld worden.

Het duurde enige minuten voordat Valentijn zijn ogen weer opende. Zijn gedachten waren leeg geweest. Geen woede, geen angst, geen verdriet, geen opluchting, niets van dat. Slechts  genot . En toen hij zijn ogen opende aanschouwde hij vanuit zijn nieuwe perspectief zijn eigen gecreëerde toneel.  De monitor aan het voeteneind. Het deed hem opeens allemaal vreemd aan. Zag hem liggen!! Waar was hij NU weer mee bezig…zelfmoord…wat een waanzin.  Hij glimlachte, helde naar links om daar zijn pijp en  aansteker te pakken. Wat was hij toch ook een figuur…

Wie even later de badkamer zou hebben betreden zou in een ruimte geraken die geurde naar een mengsel van tabaksrook en zeep. Een mengsel zo dik, dat de roker besloten had zijn pijp al na tien minuten te doven ( met badwater). Het bijna mistige scherm van de TV liet nog steeds het DVD-menu zien, en Valentijn zat roerloos twijfelend  in het water. Wat was er van zijn leven geworden, ging hij er nog iets van maken? Was er nog iets waar in hij wilde geloven?

‘Je moet niet achterom kijken, maar vooruit, want daar moet je naar toe!’ had Linda gezegd. En dat was natuurlijk waar. ‘This day is the beginning of the rest of your life’ Die spreuk had zelfs nog vroeger in zijn slaapkamertje gehangen .

De vraag was of hij energie genoeg had, bagage genoeg, lef genoeg, zin genoeg, geloof genoeg...