Wel of niet vlees met de Kerst...

                                                   Michael Sowa: Fowl with pearls

Over zes weken..

Over zes weken

Is zwarte piet geen onderwerp meer,

en  de Top 2000 verleden tijd

De Kerstboom is dan alweer de deur uit,

 de vuurwerkresten opgeruimd

en de katers verdronken.

We krijgen rayonhoofden te zien,

 reizigers in bussen.

Drab en donkerte

zal ons doen verlangen naar de lente.

Gelukkig Nieuwjaar alvast

Agnes Obel Aventine (Glimpse 1)

Herfst, en weemoed naar de lente.
Mooi filmpje
Prachtige composities maakt ze ook, Agnes Obel. Ik wil meer van haar hebben.

Soms zit het tegen

Wil je een leuke kopie maken, voor een feestje of zomaar voor de grap, (je weet het niet..).en dan dit!!

Onze ADHD hamsters

Dit zijn onze hamsters.
Ze heten afwisselend 'dikzakjes', 'konijntjes', 'hammies', jut en jul, en 'de scofields'. Scofield was de naam van de hoofdpersoon uit de serie 'prison break' een gevangene die alles deed om te ontsnappen. Deze hamsters lijken ook wel te willen ontsnappen. Ze lijken de tralies door te willen knagen.
Dieren in kooitjes, ik heb er niet veel mee. Maar, mijn dochter wilde ze heeeel graag, en we zijn overstag gegaan, en eerlijk is eerlijk, we hebben er óók heel veel plezier van. Ze zijn al twee jaar oud. Op leeftijd voor een dwerghamster. Maar dat zou je niet zeggen....

sluipschutters

Sketschprogramma op BNN dat ik laatst zag, en waar ik een paar maal echt om heb moeten lachen.

Valentijn ( slot)

Natuurlijk, diep van binnen wist Valentijn het al lang. Hij twijfelde slechts nog voor de vorm. Om zichzelf voor de gek te houden. Maar het bad en vooral de whisky hadden hem zich dermate goed doen voelen, dat hij  genot ervoer. De herfstdepressie met zijn koude tong uit zijn mistroostige hoofd was gestopt om Valentijn af te likken.  

In ieder geval voor nu.

Wanneer Valentijn dacht over wat het zou zijn geëlektrocuteerd te worden was hij daar inmiddels minder onbevangen in dat dat hij net zo impulsief was geweest. Het is misschien niet meteen ‘hup! Andere seite…’Je spieren verkrampen zich, je schokt, je voelt de stroom…branden?’ Nee, laat de whisky branden in zijn keel. Dat is beter. Geen gedoe. Geloof hebben. Er komt weer een lente.

‘Hoe voelt U zich meneer Schoepen?’ Hij had de vraag al vaak door diverse personages werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg gehoord. Maar  wat kan het hun schelen?

Valentijn wist wel dat hij afweek van de norm. Dat hij labiel was. Het ene moment zat hij vol plannen, aan de andere kant was er iets in hem die ze niet wilden uitvoeren.

Valentijn greep  met  natte vingers een handje pinda’s uit het bakje, peuzelde ze snel op, en nam nog een slokje.

Leeg.

Hij schonk zich bij.

Een tragi-komisch type was hij. Een operette-figuur. Maar ‘what- the hell?

Na 5 minuten konden we hem in de donkere cel op zien staan. Hij trok aan het lichtkoordje en liep naar de slaapkamer om een handdoek uit de kast te pakken.

Een half uurtje later zat Valentijn beneden op de bank. Hij had alles boven weer opgeruimd. De famous Grause stond weer in de keukenkast te wachten op een volgende speciale gelegenheid

Buiten was het gestopt met sneeuwen. De wereld was wit. Voertuigen waren daar korte metten mee aan het maken.

Hij pakte de afstandsbediening van de tv en zapte van zender naar zender.

Marie Cardibal en Olivier de Sagazan

Hybridation,

Het is een ( helaas?) wat ingekort filmpje, maar het beeld is sterk.
En het nodigt ook uit:  Maak zelf ook een leuk filmpje!

Valentijn (4)

Valentijn pakte de afstandsbediening van de TV en drukte op de rode knop. Tsjack! ‘Dood, die TV. Dood het licht!’, op een moedig brandend theelichtje na. Wat het met je doet wanneer je omgeven wordt door warm badwater.  Joy Devision zou het opeens  niet meer worden.  Hij legde de ab. naast zich terug op het tafeltje, en genoot van het donker. Het  hoofd stond opeens niet naar geluid. Het geluid van muziek en het licht van beeld leek hem opeens allemaal te veel. Hoe mooi theatraal het eerst had geleken, hoe kitsch en onbeholpen vond hij het nu.  Zelfmoord was iets individueels. Daar moet geen andere naam aan verbonden worden dan de zijne. Het moest  individueel zijn.Hij wilde helemaal niets horen . Niets dan het geluid van het badwater als hij er met zijn armen en benen in bewoog, of het gedempte geluid van onder water, als hij met zijn hoofd  achterover hing, met zijn oren onder het oppervlak.

Zo lag hij een een paar minuten , en sloot weer even de ogen, om ze weer te opeen toen de gedachte aan de Famous Grause die hij had klaargezet in hem opkwam. Een glas whisky.  Daar had hij behoefte aan! Een glas whisky in bad. Dat hij dat nog niet eerder gedaan had. Waarom eigenlijk niet? Zou het niet heerlijk zijn enigszins te doezelen in bad met een whisky die je zo langzaam in je keel voelde afdalen om goed werk in je lijf te doen?

De eerste slok gaf hem daadwerkelijk dat gevoel.  En met dat gevoel kwam ook de bezinning.  

Hij wist al dat hij niet was wat hij dacht.

En dat denken hem dus niet dichter bij zichzelf brengen zou.

‘Het denken’had Vincent ooit eens gedefinieerd als ‘ een proces van interne en externe flow die op de hersenen afkomt, die daar vervolgens proberen vorm aan te geven’. En alhoewel hij nooit een groot aanhanger was geweest van 'de voortlevers' ( dood = dood) vond hij de gedachte grappig dat die externe krachten  krachten zouden kunnen zijn van verre voorouders. Entiteiten. Engeltjes op de schouder. ‘Spontane ideeën’ zeggen mensen dan, bij zo’n ingeving.

Niemand kan je straffen voor je gedachten, want ze ‘komen in je op’.

Maar wat je doet, dat ben je zelf. De stap van gedachte naar handeling, dat valt je zelf aan te rekenen.

Wat dat ook is ‘jezelf aanrekenen’.  Dat je bijvoorbeeld kunt zeggen: ‘Tsja, die fles naar zijn hoofd smijten, dat had ik misschien beter niet kunnen doen.  ’Dan reken je het jezelf aan’  

Maar wie is er om je aan te rekenen dat je een eind aan je leven hebt gemaakt. Valentijn Schoepen nipte uit zijn vaders whiskyglas, en mijmerde over dat soort vragen. Wat ‘an die andere seite...’

Mensen uit zijn omgeving zouden waarschijnlijk hetzelfde zeggen als de mensen die hij in praatprogramma’s had horen vertellen over die bekende die suïcide had gepleegd: ‘Ik wist wel dat het hem niet zo goed ging, maar dat het ZO erg was….’

Werd Valentijn nu toch onrustig? Hij was als kind bang geweest voor de dood, omdat deze zich zo eng koud en donker aan hem voordeed.

Maar al in de pubertijd verdween die angst naar de achtergrond, om uiteindelijk op het punt te komen dat de dood hem onverschillig liet. En dat hij meende dat hij dat ook werkelijk was!

Tot nu, even. Want hij bestreed het begin van angst onmiddelijk  met een bataljon geruststellende argumenten, waarvan de belangrijkste was de gedachte die hij keer op keer in gesprekken met anderen had verwoord. ‘Ik weet niet wat er is, maar wat het ook is, het is goed!’  Want alles is bedoeld zoals het is bedoeld.

En wat is nu bedoeld?

Was het bedoeld om op 43 jarige leeftijd te sterven in een bad?

De gedachte aan dat polssnijden kwam weer boven. Bah, mensen die dat in een bad zaten, dat dan rood kleurde.

Het vlammetje van het theelichtje flakkerde

Hij schonk zichzelf nog eenmaal in. Hoe voel je je als je terugkomt op een besluit? Was het een besluit? Of was het een ingeving geweest om er een eind aan te maken?

Shit! Hoe kon hij voor zichzelf weer met opgeheven hoofd uit bad komen? 

In bed met Katja en Georgina

Valentijn (3)

Terug in de badkamer aanschouwde hij de kleine raamloze ruimte. Trok aan het lichtkoordje om het peertje te doven en te zien hoe het theelichtje de ruimte schaars verlichtte.

Toch nog wel wat donker…maar met het licht van de TV viel het misschien wel mee.

Even proberen. Tsjak! Het toestel reageerde ogenblikkelijk. Een  scherm met de letters ‘INSERT DVD’ zette de ruimte in een blauwe gloed.

Van het geïmproviseerde bijzettafeltje pakte hij de pijptabak, en stopte  routineus zijn pijp, zijn Real Bruyere.  De tabak stampte hij met zijn vingers in de kop. Niet te stevig , maar zeker niet te los. Hoewel de pijptabak toch al ruim een half jaar geleden aangeschaft was rook het nog goed, en was het niet te droog. Van Rossem’s Troost. Goede Tabak!

De pijp legde hij in de ronde donkerglazen asbak.

In de slaapkamer lag de DVD van Joy Devision. Hij liep ermee terug naar het Laatste Toneel en schoof het blinkende schijfje in de daarvoor bestemde opening aan de zijkant van zijn TV, waarvanaf  vrijwel onmiddelijk het menu van de ingevoerde DVD  verscheen.

Valentijn trok zijn T-shirt uit en knoopte zijn jeans los. Trok hem tegelijk met zijn onderbroek naar beneden.   Zijn geitenwollensokken lagen er in no time bovenop, en Valentijn stapte in het schuimend warme bad.

In een ander leven, in een laatste gesprek met zijn  vrouwelijke werkgever had deze hem gezegd dat het 'geitenwollensokkentijdperk’ voorbij was. Valentijn had zichzelf verbaasd toen hij  adrem had gereageerd met: ‘liever geitenwollen sokken dat stekelige panty's’.

Het bad voelde heerlijk warm om het lijf. Hoe ontspannen kan dat zijn.  Valentijn sloot de ogen in genot zoals mensen dat kunnen  doen als ze genieten. Net als dieren. Poezen bijvoorbeeld. Hoewel poezen ze meer dichtKNIJPEN. Mensen slaan de oogleden bijna als in devotie toe. Om zich op de zintuigen te concentreren die zo zalig geprikkeld worden.

Het duurde enige minuten voordat Valentijn zijn ogen weer opende. Zijn gedachten waren leeg geweest. Geen woede, geen angst, geen verdriet, geen opluchting, niets van dat. Slechts  genot . En toen hij zijn ogen opende aanschouwde hij vanuit zijn nieuwe perspectief zijn eigen gecreëerde toneel.  De monitor aan het voeteneind. Het deed hem opeens allemaal vreemd aan. Zag hem liggen!! Waar was hij NU weer mee bezig…zelfmoord…wat een waanzin.  Hij glimlachte, helde naar links om daar zijn pijp en  aansteker te pakken. Wat was hij toch ook een figuur…

Wie even later de badkamer zou hebben betreden zou in een ruimte geraken die geurde naar een mengsel van tabaksrook en zeep. Een mengsel zo dik, dat de roker besloten had zijn pijp al na tien minuten te doven ( met badwater). Het bijna mistige scherm van de TV liet nog steeds het DVD-menu zien, en Valentijn zat roerloos twijfelend  in het water. Wat was er van zijn leven geworden, ging hij er nog iets van maken? Was er nog iets waar in hij wilde geloven?

‘Je moet niet achterom kijken, maar vooruit, want daar moet je naar toe!’ had Linda gezegd. En dat was natuurlijk waar. ‘This day is the beginning of the rest of your life’ Die spreuk had zelfs nog vroeger in zijn slaapkamertje gehangen .

De vraag was of hij energie genoeg had, bagage genoeg, lef genoeg, zin genoeg, geloof genoeg...