Klein fotootje is het zo. Moet eigenlijk groter zijn. Dat je je kunt verplaatsen in dat meisje op die schommel, dat daar zo hoog zwiert boven de grote stad.
Waar hangen de touwen aan vast? God zou ze kunnen vasthouden, als ie zou bestaan.
Je moet je het gevoel in je buik niet voorstellen als je daar zo heel hoog zo'n enorme zwier maakt. Met de wind rond je oren. Ik zou gek worden van angst denk ik. Omdat je ook zo los zit.
Drie maanden terug was ik met de kinderen in Bobbejaanland, zo'n vermaakpark waar je kunt krijsen in karretjes in verschillende achtbanen. Dan zit je nog stevig vast, en kunt erop vertrouwen dat je er niet uit kukelt!! Maar op zo'n schommel. Wanneer ik het me WERKELIJK voorstel zit de adem heel hoog in mijn keel.
Het meisje ziet beneden zich de stad, en het gepeupel, ieder druk bezig met waar wij zoal druk mee bezig zijn. We zijn aan het autorijden want we moeten ergens naar toe. We zitten achter schermpjes te kijken en te tikken, we hollen achter een bal op het voetbalveld. We maken er allemaal het allerbeste van. En zij ziet dat vanaf die schommel. Ze slingert er boven.
Foto-manipulatie van Luis Beltran. 'Apologia del Presente', vertaald: de verontschuldiging voor het heden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten