Blij

Of ik vertrouwen heb ik mensen?

Nee.  Mensen zijn egoïsten.

Zou ik dat ook  zeggen als ik een Niet-Westerling was?

Iets geeft me namelijk het idee dat mensen in landen als bijvoorbeeld Birma, India, Nepal, Bangladesh minder zelfzuchtige mensen zijn. Een mensensoort die eerder bereid is te geven voor een ander.  Die een offer over heeft . Een mensensoort met een  minder aangetast geweten als het onze. Mensen die er  waarden op na houden zoals: dat het je plicht is om een ander te helpen.

Maar komt er welzijn om de hoek kijken, komt het geld binnen bereik, wordt verlangen de kop ingedrukt door onmiddellijke bevrediging, dan ontstaat er vaak iets in mensen dat ze van hun geweten kan  losweken. Een schuldgevoel dat gesmoord moet worden, verdoofd, weggelachen en weggekocht.

Fijn, dat er mensen zijn die ondanks dat, er kunnen zijn als het nodig is. Die zich niet laten verdoven.

Het zal  niet uitmaken: Oost en West. Mensen zijn mensen zolang ze elkaar nodig hebben. Zolang gedeelde nood halve nood is, gedeelde zorg halve zorg. En dan dus de mensen die er graag WILLEN zijn. Die nadenken, en er een bewuste levensstijl op na houden.

Ach een vreedzaam beeld...dat mensen in verdraagzaamheid zouden kunnen samenwonen. Hoe ver staat dit nu niet af van de realiteit? Dat kun je niet eens meer hardop zeggen, dat je daarin wil geloven. Je word voor minder opgenomen in een psychiatrische inrichting. Daar zit je dan tussen de verwelkten uit de flower- power generatie te zitten. In de geitenwollen afkick-kliniek krijg je stekelige panty's te passen.

Mensen zijn geloof ik niet zo bedoeld, om vreedzaam samen te leven. Er zijn altijd oorlogen geweest. Grote, kleine. Er zijn altijd vernielzuchtigen geweest.

Misschien moeten we gewoon  wel heeeeel blij zijn dat dit bij ons nu al een aantal generaties niet het geval is geweest. En ik hoop dit ook zo erg voor de komende generatie!