zondagmorgen

Soms lijkt het, omdat de wind deze kant op staat, dat ze harder slaan.
Maar dat doen ze niet.
Ze slaan niet bitterder, niet smekend,
de klokken van de kerk, 1500 meter verderop.
Ze klinken gelaten en vertrouwd. En als ze triest klinken leg ik dat er zelf in.
De klokken, ze luiden op zondagmorgen tien voor half tien
Dat de mensen het horen: de dienst gaat zo beginnen. Het Huis van God roept U.
En de mensen weten het dan....maar ze komen niet.

Behalve de 'die-hards', die ook zien dat het aantal kerkgangers afneemt. De ouderen sterven, de jongere die behoefte heeft aan kerkelijke inspiratie zal misschien een reli-ap hebben gedownload.

Bim!!Bam!! Dat komt aan! Voor al die interne mensen die menen het beste voor te hebben en de blijde boodschap te verkondigen en met gevouwen handen en lede ogen.....de mensen weg zien blijven. Die rijen lege banken.

Soms lijkt het, omdat de wind deze kant op staat, dat ze harder slaan.
Maar dat doen ze niet.
Ze klinken niet dringend, ze zijn niet gaan beieren.
Ze zijn er; ze waren er. Vroeger, nu. En als ik weemoed hoor dan leg ik dat er zelf in. Dan denk ik aan straks, wanneer ze niet meer klinken. Niet meer luiden. Als na de misthoorn, na de kerkklok het alleen nog maar de sirene zal zijn die de mensen in beweging zet.
.