Huisje

Voor mijn ( verstandelijk gehandicapte) cliënten is het genoeg.

Ze weten voldoende en vragen niet verder.

Ze vragen: ‘Waar ga je naar toe op vakantie?’ 

En dan zeg ik ‘in een huisje ‘

Dan knikken ze alleen maar en herhalen hooguit; ‘oh…in een huisje…’

Het was ruim twee en een half uur rijden naar ons huisje.

Onderweg zijn we een paar maal anders gereden als dat ons navigatiesysteem aangaf…yes!... Ik dacht dat het ding het bijna begaf!! Wat MOET het met een paar klanten die TOCH lekker doen waar ze gewoon zin in hebben!

Dus die vinden we binnenkort  ergens stuurloos op een navigatiekerkhof. Kapot!!

Het was Koninginnedag. ’s Morgens ving ik op de autoradio nog flarden op van  een liveverslag van het bezoek dat onze vorstin bracht aan een Nederlandse Gemeente. Verslaggever Jan Pils had zich onder de wachtenden geschaard. De mensen die langs de route stonden en een glimp van de koningin wilden opvangen werden door hem geïnterviewd. De toon die Jan Pils aansloeg verschilde in niets met de verslaggevers die Sinterklaas verwelkomende kinderen bevragen midden november.  ‘En?? Denkt U dat ze zo zal komen??’

Zou de koningin ook gewoon mijn verkleedde tante Jo zijn?

We moesten in Drenthe zijn, en besloten onderweg  in Zwolle even wat Koninginnedaggeur op te snuiven.  De sfeer was goed, dat roken we wel. Het was mooi weer ook. ‘k Zag ergens een spreuk hangen die ik wel goed vond: “logica brengt je van A naar B, verbeelding brengt je overal” Heeft niets met Koninginnedag te maken verder.

Ons huisje was een huisje. ‘Knus’ zei mijn dochter.  Ook in het interieur bedienen we van verkleinwoordjes.

Er staan twee bankjes, een tafeltje,  een tv-tje, en we aten ’s middags van onze bordjes een Indonesisch hapje, met een pilsje erbij, uit een glaasje.

 En dan te bedenken dat een paar kilometer verderop Duitsland ligt, met z’n pullen bier,z’n XXL Schnitzls en z’n  kartoffeln .

Drenthe, here we are.

De kinderen besloten te gaan zwemmen in het parkzwembad. Ik probeerde met mijn laptop verbinding te krijgen met het internet. Moest toch kunnen…maar het wilde niet.

In de vooravond bekeek de familie een herenigingsprogramma, waarin een kwezel te zien was, die  op verzoek bemiddelde in stukgelopen familierelaties,  vaak weerbarstige lieden. Hij probeerde ze weer samen rond de (eet)tafel te brengen. Ditmaal ging het over twee broers die ooit  ruzie hadden gekregen omdat de één van de ander vond dat hij teveel  gebakken aardappels gegeten had. Nu was er niet genoeg over voor anderen die dat ook heel lekker zouden hebben gevonden.  Nu 3 jaar geleden. Ze hadden elkaar niet meer gezien sindsdien. Eeeeh boeiend....is anders.

Daarna nog even naar het centrum van ons bungalowpark. ( Vreemd, je zegt nooit ‘huisjespark’ maar ‘bungalowpark’

‘Dus jij was op een bungalowpark. Prachtig man, en, wat deed je daar?..’

-‘Ik zat in een huisje’

‘..waren de bungalows op?’

In het centrum van het park bevinden zich de meeste faciliteiten. Mijn zoon wilde er met mij gaan airhockyen.

Maar wat bleek? Na tienen? Drenthe? De lichtjes gedoofd hè…Landal mag een slogan gaan invoeren: ‘van de faciliteiten genieten, dat doe je lekker overdag…’