Daniel Arends - Ferry

Stukje cabaret.

levend standbeeld

Ik krijg  op mijn laptop te maken met ongevraagde reclames. Het stoort me, maar ik krijg het. Heb ik es naar een broek gekeken bij een postorderbedrijf :  ik krijg vervolgens dagen, weken achtereen reclames van broeken te zien. Er moet een manier  zijn dit verschijnsel te stoppen. Ik moet dat nog uitzoeken.

Boven mijn mailprogramma zie ik nu opeens staan: ‘ Living Statue nodig? Nu professionele Levende Standbeelden tegen een betaalbare prijs!’

Wanneer ik het mijn kinderen zou zeggen, zou mijn oudste zoon kort reageren: ’ whatthefuck..’

Mijn dochtertje: ‘Awsome’

Mijn jongste zoon: ‘hoeveel kost dat?’

Hoe komen Google en de machten achter Google er bij, om mij te laten weten dat ik nu wel voor een leuk prijsje een  levend standbeeld zou willen kopen?

Ben ik misschien op zoek geweest naar een tuinkabouter  als tuinornament? Nee

Ben ik op zoek geweest naar een rustige partner? Nee

Ik heb werkelijk geen idee.

Ik heb ook geen behoefte aan een levend standbeeld. Wat zou ik er mee moeten doen?  Als ik een straatfeestje zou geven zou ik hem dan inzetten?

Ik geef geen straatfeestjes

Waarom zie ik deze advertentie?  Het meest waarschijnlijk is dat ik  een keer een afbeelding  of een filmpje van een levend standbeeld heb aangeklikt, zonder dat ik heb geweten dat het een levend standbeeld was.

Wie zou dat dan geweest zijn?

Chriet Titulaer?

Prins Friso?

Geen flauw idee. Ik zit me rot te piekeren

Een leerzame dag op het Concours Hippique

Was ik vandaag op een concours Hippique; waren ze daar op een terrein een springconcours  aan het uitzetten. Hekjes met balken. waar de paarden dan overheen moeten springen.

Op de onderdelen waaruit  de bouwseltjes werden samengesteld was duidelijk vermeld  welk bedrijf hier achter zat:  ‘HINDERNISWERKEN’ 

Zouden  daar werknemers rondlopen die er op een gegeven moment hun  jubileum vieren na 25 jaar lang voor hindernissen te hebben gezorgd? En zouden die daar dan ook fier op zijn?

Ik ken een boel mensen die goed op hun plaats zouden zijn op ‘hinderniswerken’. Ik ga de vacatures in de gaten houden en mensen voordragen. We noemen geen namen, maar we weten allemaal wel een paar voorbeelden.

Sideline

De oorsprong en betekenis van het woord ‘hinderpaal’ is me  duidelijk geworden. Dat is die werknemer  de benaming van een dwarsbalk in de hindernis in een springconcours voor paarden.  

Een hinderpaal, en dan nog dwars ook! Hoe erg wil je het hebben.  

Zouden de hordes bij het hordelopen ook van ‘Hinderniswerken’ komen? En de formulieren die je moet invullen voor de belastingdienst? 

Maarten van Roozendaal

Respect!

István Sándorfi

Lijn 7

“HOE is het mogelijk?

Hoe IS het mogelijk

Hoe is het Mogelijk?

Dat musjes musjes blijven,al eeuwen lang, en dat de evolutie compleet langs deze diertjes heen lijkt te gaan.  en dat mensen zo lijken te veranderen. De mensen van nu zijn niet meer dezelfde mensen van een eeuw geleden. Zo hielden we ons vroeger voornamelijk met hoofdzaken bezig, en tegenwoordig meer met bijzaken. De honger naar bijzaken als  gadgets en apps, ringtones en avatars neemt, vind ik, buitenproportionele vormen aan. Moet daar nu de dagelijkse zin uit gehaald worden? Is dat nu wat mensen werkelijk bezig houdt?

Is er een virus in de mensheid geslopen, die er voor zorgt dat de virtuele mens en de originele straks niet langer uit elkaar te houden zijn?” Ik noem het de Devolutie!

-“Nee, natuurlijk niet. Zwartkijker! Ouwe man!

Moet je eens kijken hoe mensen zich ontwikkelen. Hoeveel mensen er positief en bewust  bezig zijn   hun mogelijkheden te benutten! Er is talent! Dans, zang, muziek! Film! Kunst!  …maar je komt ze bij de Aldi niet tegen nee…”

“Een discriminerende opmerking vind ik dat. Ik kom ze trouwens WEL tegen…hoewel voornamelijk op TV moet ik eerlijk zeggen. Daar zie ik die positieve mensen van jou wel schitteren ja, en hun kunstje doen. Ik moet zeggen, dat komt wel over. Maar… TV hè? …wat je daar ziet.hoe echt IS dat? De vrolijkheid van ‘Ik hou van Holland’ zie ik op maandagmorgen niet in lijn 7, bedoel ik. Daar zie ik mensen met  g.s.mmetjes of tablets in hun handen. Ze kijken niet op of om. Kijk maar om je heen! Gebiologeerd op hun schermpje kijken ze. Voeren wat in, voeren wat uit. Wanneer ik ze groet antwoorden ze niet. Ze kunnen me ook niet horen, want ze hebben dopjes in hun oren gedaan.  Het is inderdaad zoals de reclamemakers zeiden:  “Je hebt de wereld in je zak!” en de gebruikers kruipen in die zak om bij hun wereld te zijn. Maar dat klopt niet hè? Daar wordt de samenleving niet gezelliger en zeker niet socialer op!”

-“Wat zou je DAN willen?

Zal ik jou deze zelfde lijn 7 eens beschrijven van 40 jaar geleden? Toen verschenen de kranten nog niet op tabloid formaat hè? Nee, Groot Formaat. Mensen kwamen de bus binnen, gingen zitten, en sloegen vervolgens DIE  krant open en zaten achter meer dan een vierkante meter krantenpapier voor hun harses zichzelf af te sluiten voor hun omgeving. Daar zat je dan naast. Gezellig? Echt nie!! Want wanneer je ‘stiekem’ ook wat mee wilde lezen in de krant, tilde de lezer even vermanend zijn hoofd naar je op.. Zie je het voor je? ZO was het.

Het is een fabeltje dat mensen vroeger socialer waren, en ik wil er niks meer over horen! Ga zelf maar doen wat U dan allemaal zo zinvol vind; geef het maar vorm, laat maar zien. Begin een carrière als entertainer in lijn 7 bijvoorbeeld!  Alsof de mensen DAAROP zitten te wachten trouwens..maar goed, ik ben er meneer, ik  moet er uit. Goedenmiddag.. “

“Goedenmiddag”

Déja Vu

Gisteren was ik op de straat bij ons voor een balletje aan het trappen met mijn zoons. Lekker effe wat bewegen.  En lekker wat schieten. ‘ BAM !!’die bal tegen een garagedeur. Goal!!  Altijd uitkijken dat je de bal niet op een plat dak schiet van een garage of een berging. Of dat ie in de tuin bij een van de buren beland.

Maar, in de regel

duurt het spelletje net zolang totdat dat gebeurd.

En degene die het schot heeft gelost moet maar zorgen dat de bal terugkomt.

En zo stond ik gisteren met mijn 53 jaar een déja vu te beleven voor de voordeur van de boze buurman. ‘Dag meneer, mijn bal is in Uw tuin terecht gekomen, zou U zo vriendelijk willen zijn om hem voor ons te pakken?’

Het is de buurman van ijzeren hekken, prikkeldraad en metalen rolgordijnen.  Hij heeft dezelfde spuuglok als Hitler. Het zou zijn broer kunnen zijn, onwillekeurig kijk ik op het naambordje. Hoe heet hij eigenlijk?

Nee, geen Hitler. Alle Hitlers hebben hun naam laten veranderen. Er is niemand meer met die naam.

De buurman had gewoon een Nederlandse naam. ‘Geering’

Hij knikte kort en zei: ‘Ik zal hem wel over het muurtje gooien’

Het gemak waarmee hij dat zei….eng bijna.

‘Dankuwel’ zei  ik.

Atom Heart Mother

12 jaar was ik, toen het album 'Atom Heart Mother'van Pink Floyd uitgebracht werd. Muziek die onder geen enkele hoed te vingen viel. 'Psychedelische Rock' werd het genoemd. Maar het was voor mij veel meer dan dat. Evenzeer als dat moet gelden voor de mensen van het conservatório de Paris die het Album ( ja, met een hoofdletter! want er zitten zúlke mooie gedeelte's in)  nog eens in de schijnwerpers hebben gezet met deze prachtige uitvoering.
De muziek die vanaf 12 jaar met me meereisde door het leven in dit jasje, ontroerend! Een video die voor de rest iedereen mag overslaan ( hij is ook veel te lang, bijna 35 min.), het is gewoon voor mezelf met koptelefoon.
(18:42 fascinerende dans)

Kontak!!

Kèk; je mottut innut Hiernamaals ZO zien....  Je mot kontak hôuwe met de Gees!

 Zorge dattie je KEN als je d’r an kom. Dattie nie denk:’ Hè??!’

En HOE houwie kontak met de Gees?

Nâh Rinus, dat zal ik je vertelle.

Je ken dat natuurluk op un heleboel maniere doen.  Buvoorbeeld bidduh! Gewoon tegen God wauweluh…maak nie ût wat je zeg…tgaaterom dat je kontak heb met God met de gees! Daarmee rich je je gees weet je? Daarmee rich je je êguh gees op de Grote Gees. Je praat alsof je met je grote broer praat. Met je vadûh. En dat is ie dan ook. De Hèllige Vadûh!

Je maak kontak! Je deelt je ègûh hebbe en hâuwe met hem!  Zodat je rustig de hemel binnûh ken wandelûh wan hè KEN jâ!!  Jullie hebbe zittuh lulle met elkaar! ‘Hee Rinus’zal ie zeggen: “leuk dat je dr ben! Kom binnuh!  Voor jâ staan de hemelpoortûh altèd opûh, dâ weet je!!

Belangrèk Rinus, niet vergetûh…kontak hôuwe, je gees richte…dat ie weet waar ie naartoe moet. Anders zweeft ie ook maar naar, ja…waarheen??  Want als je niemand ken? DONKÛH hoor daar! Maar als je de Hèllige Vadûh ken, dan istie er voor jâ…let maar op. 

4 mei 2012

Wij waren 4 mei in Westerbork, waarvandaan  in de oorlog meer dan 100.00 Nederlandse Joden op transport werden gesteld naar de concentratiekampen Auschwitz en Sobibor.

Ik trof in het herinneringscentrum veel dingen die indruk op mij maakten.
Zo ook bovenstaand gedicht van IdaVos.

5 mei is het Bevrijdingsdag. Volgens mij kunnen we dat niet groots genoeg vieren!

Drenthe

Mijn ervaring van Drenthe komt veel overeen met bovenstaand filmpje. Het is wel typisch dat wij ons in Drenthe kwijtgezocht hebben naar  heidevelden en hunebedden.  Terwijl Drenthe daar toch bezaaid mee moet zijn – het moet aan ons gelegen hebben. Wel viel mij op hoeveel gelegenheden er zijn om lekker even een terrasje te pakken. Ik dacht dat Brabant daar bekend om was, maar Brabant mag zich voortaan wat mij betreft op zijn best ‘ Het Drenthe van het Zuiden’ noemen, zoals Giethoorn het ‘ Venetië van het Noorden’ genoemd wordt.

Face it

Face it!!  If it was ever there, then it is gone. ( to be honest……..)

Ik kan mezelf -zelfs voor de spiegel- nog waarmaken dat ik er voor mijn leeftijd ‘nog puik uitzie’, gewoon omdat ik een sterke verbeeldingskracht heb, maar c’mon, let’s face it.  Mijn ondermaatse voorkomen,  mijn chronisch rood-ontstoken rechteroog…. Op de wallen onder mijn ogen kan ik een klein knikkertje heen en weer laten gaan. Mijn nek begint te lubberen, ik heb een lymphe-tiet, een bierbuikje, een dik en een vocht vasthoudend been, en  een door spataderen meanderend kuitlandschap.

Dus, zoals je van iemand goedkeurend kunt zeggen: ‘ Zoho…die mag er ZIJN!!’ Dan mag ik er niet zijn. Als vrouwen naar mij kijken is dat niet omdat ik sjans heb, maar ze kijken naar me met de nieuwsgierigheid als waarmee een kind naar die man kijkt met maar 1 been.

Accepteer…ZENNNN, accepteer…..tel je zegeningen……OMMMMM!!   Zo, al klaar! Zo makkelijk doe ik dat hier, op mijn nieuwe vakantieadres! Het speelt allemaal geen enkele rol, ik zal er niet ongelukkiger van worden.

Zo is het. Ik ben gelukkig. Hier, hier in mijn huisje. M’n huisje met het totaal oppervlak van wel 7 of 8 caravans!

Ik kan doorrijden op de autoweg, Geen akelige sleurhut die zo nodig mee moet, en aan m’n schouders hangt.        VVROEM!!! GO!! Als je 130 mag, moet je minimaal 130 KUNNEN! TOCH?!!  En ik hoef opeens niet meer te tanken na elke 200 kilometer! 600 kilometer rijdt ik!!. Harder en goedkoper dan in welke vakantie ooit.

Het voordeel van stress en ergernis rondom het zomerslang optrekken met  een toercaravan, is dat je later gelukkig kunt zijn in een huisje op een bungalowpark. Het is een investering in de toekomst om eerst een aantal caravanjaren te trotseren, om daarna het kleine te accepteren. Blij kunnen zijn met het toilet, en een douche die het goed doet onder hetzelfde dak, een bankje waarop je kunt liggen, een vierpits kooktoestel! loopruimte!! Wauw!! Het dondert niet als het buiten es een keertje miezert. Je steekt de open haard aan, je hebt een TV-tje, en wie doet je wat.

Zelfs al constateer je, zoals ik, je lichamelijke aftakeling. In een huisje is dat niet erg. Je accepteert dat gewoon! In een caravan had dezelfde constatering geleid tot grote somberheid en wellicht depressiviteit.

Hier kan ik lachen als ik op de verpakking van de boterhamworst zie staan: ‘HIER OPENEN’ en er IS daar helemaal niets te openen! Op de camping zou dit zomaar kunnen leiden tot woede-uitbarstingen. Hier spelen dat soort dingen geen rol!   We zijn zo blij dat we ’s avonds niet met jassen aan hoeven te zitten ook. Ik heb het gevoel in een bungalow te zitten, echt waar!
Wat een feest zal dat worden!! Die rituele caravanverbranding!!

Huisje

Voor mijn ( verstandelijk gehandicapte) cliënten is het genoeg.

Ze weten voldoende en vragen niet verder.

Ze vragen: ‘Waar ga je naar toe op vakantie?’ 

En dan zeg ik ‘in een huisje ‘

Dan knikken ze alleen maar en herhalen hooguit; ‘oh…in een huisje…’

Het was ruim twee en een half uur rijden naar ons huisje.

Onderweg zijn we een paar maal anders gereden als dat ons navigatiesysteem aangaf…yes!... Ik dacht dat het ding het bijna begaf!! Wat MOET het met een paar klanten die TOCH lekker doen waar ze gewoon zin in hebben!

Dus die vinden we binnenkort  ergens stuurloos op een navigatiekerkhof. Kapot!!

Het was Koninginnedag. ’s Morgens ving ik op de autoradio nog flarden op van  een liveverslag van het bezoek dat onze vorstin bracht aan een Nederlandse Gemeente. Verslaggever Jan Pils had zich onder de wachtenden geschaard. De mensen die langs de route stonden en een glimp van de koningin wilden opvangen werden door hem geïnterviewd. De toon die Jan Pils aansloeg verschilde in niets met de verslaggevers die Sinterklaas verwelkomende kinderen bevragen midden november.  ‘En?? Denkt U dat ze zo zal komen??’

Zou de koningin ook gewoon mijn verkleedde tante Jo zijn?

We moesten in Drenthe zijn, en besloten onderweg  in Zwolle even wat Koninginnedaggeur op te snuiven.  De sfeer was goed, dat roken we wel. Het was mooi weer ook. ‘k Zag ergens een spreuk hangen die ik wel goed vond: “logica brengt je van A naar B, verbeelding brengt je overal” Heeft niets met Koninginnedag te maken verder.

Ons huisje was een huisje. ‘Knus’ zei mijn dochter.  Ook in het interieur bedienen we van verkleinwoordjes.

Er staan twee bankjes, een tafeltje,  een tv-tje, en we aten ’s middags van onze bordjes een Indonesisch hapje, met een pilsje erbij, uit een glaasje.

 En dan te bedenken dat een paar kilometer verderop Duitsland ligt, met z’n pullen bier,z’n XXL Schnitzls en z’n  kartoffeln .

Drenthe, here we are.

De kinderen besloten te gaan zwemmen in het parkzwembad. Ik probeerde met mijn laptop verbinding te krijgen met het internet. Moest toch kunnen…maar het wilde niet.

In de vooravond bekeek de familie een herenigingsprogramma, waarin een kwezel te zien was, die  op verzoek bemiddelde in stukgelopen familierelaties,  vaak weerbarstige lieden. Hij probeerde ze weer samen rond de (eet)tafel te brengen. Ditmaal ging het over twee broers die ooit  ruzie hadden gekregen omdat de één van de ander vond dat hij teveel  gebakken aardappels gegeten had. Nu was er niet genoeg over voor anderen die dat ook heel lekker zouden hebben gevonden.  Nu 3 jaar geleden. Ze hadden elkaar niet meer gezien sindsdien. Eeeeh boeiend....is anders.

Daarna nog even naar het centrum van ons bungalowpark. ( Vreemd, je zegt nooit ‘huisjespark’ maar ‘bungalowpark’

‘Dus jij was op een bungalowpark. Prachtig man, en, wat deed je daar?..’

-‘Ik zat in een huisje’

‘..waren de bungalows op?’

In het centrum van het park bevinden zich de meeste faciliteiten. Mijn zoon wilde er met mij gaan airhockyen.

Maar wat bleek? Na tienen? Drenthe? De lichtjes gedoofd hè…Landal mag een slogan gaan invoeren: ‘van de faciliteiten genieten, dat doe je lekker overdag…’