Een droeve, zware klank die telkens nog even nagalmde voor hij wegstierf, om even later weer te klagen. Dezelfde roep.
Vissersvrouwen vouwden bij het horen ervan de vingers van beide handen ineen, en hoorden zichzelf hardop bidden.
Ik hoorde het als kind soms in mijn slaapkamertje. Onder de wollen deken lag ik en het stemde me op een nostalgische manier treurig. Maar ook berustend.
Ik hoorde de ademstootvan een apocalyptische ruiter door zijn herautenhoorn die de komst van de dood aankondigde.
Ik was niet bang. Ik wist dat de dood voor mij nog niet zou komen. Maar wel dat hij er was. En dat was goed. Ik zou het geluid nog wel eens willen horen. Misthoorn in de verte. Dat geluid en verder niets.
*
Hoewel er op het internet een site is te vinden met een databank voor ' de geluiden van vroeger 'kan ik dit geluid niet meer vinden. Wel het geluid van een misthoorn. Verschillende mishoornen zelfs. Maar niet van MIJN misthoorn, en zeker niet het geluid ervan uit de verte.
*
Moest opeens ook denken aan wat anders: Mijn vriend en ik konden fantaseren over hoe de eerste misthoorn had geklonken, we lachten dat het een man moest zijn geweest, die om de zoveel tijd bij mist moet hebben geroepen: ' Miiiiiiiiiiist--HOORN!....'
herinneringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten