Vegen met Siminades

"Rechtvaardigheid is: ieder geven wat hem toekomt"zegt Siminades.
Siminades?
Ik weet niet wie dat is, en ik hoef het ook niet te weten.
De spreuk staat op onze scheurkalender met wijze spreuken. Bij 29 en 30 oktober.

Wijze spreuken, me zolen.
De kalender was zeker in de aanbieding.
Want wijs is anders.
Als ik namelijk ieder geef wat ieder toekomt, dan ziet het er toch anders uit als wanneer mijn buurman dat doet.

Siminades, uitgever van de spreuken, het is goed dat de kalender op het toilet hangt.

We vegen!

Dat komt U toe, meen ik

herfstwandelingen

Wanneer je van natuur houdt, en van wandelen, dan woon je daar waar ik woon niet gek. Binnen 5 minuten ben ik het bos ingewandeld.
Op een blauwe herfstdag, zoalsvandaag, is het voor een kleurenliefhebber zoals ik genieten geblazen.
Ik neem een fotocamera mee en klik het licht van de herfstbladeren.
De zilverwitte stammen van de berkenbomen, het doorschijnend rood van herfstbladeren, het oplichtend mos in een donker bos waar zonlicht nog net komen kan.

De fotoos vallen steevast tegen.
Maar goed. Ik voel me na zo'n wandeling altijd beter als daarvoor.

Typische foto (1)

In de catagorie: foto's die vragen oproepen

Typische foto.
Zal wel uit de Flower-Power tijd komen.
Maar niet tijdens een popfestival ofzo,
Ze staan in een duinachtig landschap, als ik het goed zie.

Maar haar hand....
Alsof ze een balontuutje vasthoudt. - Het tuutje is nog niet dichtgeknoopt. Als ze het los laat flubbert het weg.

En hij kijkt of hij van niets weet.
Of...dat het heel normaal is wat er gebeurd. ( Maar ook een beetje van 'Als jij dit niet normaal vind, dan sla ik je op je bek!)
Het vreemdst van de foto is misschien nog wel dat hij zijn armen zo passief naar beneden heeft hangen. Dat hij die niet een arm om haar heen slaat, of een arm in zijn zij desnoods. Z'n armen hangen daar maar. Alsof ze al een beetje leeg gelopen zijn. Ze heeft al een beetje lucht uit haar ballon laten ontsnappen...

Hij is Fikkie. Zij laat hem uit.

Zij heeft een reli-blik in haar ogen. Ze is in vervoering.
Van een of andere Baba die gezegd heeft dat je je remmen moet loslaten.

En wat draagt hij voor iets eigenaardigs....dat gele...het lijkt het restant van een dwangbuis. Is hij een crimineel?
En redt zij hem op haar manier?

Staan ze of lopen ze? Staan ze op een nudistencamping?
Is het een cabaretduo?

Wie het weet mag het zeggen

M'n water

Iemand die zijn intuïtie volgt, blijkt in de regel gewoon zijn lul achterna te lopen.

Vroeger zeiden de mensen, en je hoort het nóg wel eens: "Ik voel het aan mijn water". En dan was het goed, want als je het aan je water voelt, dan moet je dat navolgen. Dat weet iedereen! Niemand zal je kwalijk nemen dat je gehandeld hebt zoals je hebt gehandeld.
'Hij kon er weinig aan doen', zal men zeggen 'hij voelde het aan z'n water'
Ik heb dat nooit helemaal kunnen plaatsen, deze uitdrukking.Welk water wordt er bedoeld? Het heeft te maken met een zeker aanvoelen van dingen. Een stem in je, die sterker is dan andere stemmen. Die je overtuigd en aanzet. Misschien wel je sprekende geweten, of je eigenste IK."Ik voel het aan m'n water" vind ik persoonlijk meer iets om te zeggen voor mensen met het syndroom van Down.In dat geval vind het beter plaatsbaar.
En aanwijsbaar ook.

Wie weet waar de uitdrukking vandaan komt mag het zeggen.

Sjaak Bral ziet het goed (4)

gekopieerd van http://www.sjaakbral.nl/blog.php

Tongzoenen

1-2-3-4-5-6-7, wie mag ik een zoentje geven? Kent u het nog? Wel: dat schoolpleindeuntje is inmiddels aangepast aan de moderne tijd. Opgepimpt, zo u wilt. Een kusje is allang niet meer voldoende. Op een basisschool in Renkum kwam de schoolleiding erachter dat hele andere opdrachten worden vervuld. Kinderen van groep 8 (11 en 12 jaar) kregen van elkaar taken als ‘op elkaar liggen', ‘tongzoenen', ‘tieten knijpen' en ‘uitkleden in de bosjes'. Mijn God. Ik was op die leeftijd al blij als ik kon knikkeren. Nou ja, er werd toen ook wel stiekem in de bosjes achter de gymzaal wel wat gefrummeld. Maar dat was stiekem. Dit gebeurt allemaal aan de oppervlakte. ‘Heel normaal', zeggen sexuologen. Hoort bij de leeftijd. Je vraagt je af wat voor spelletjes ze dan spelen als ze écht in de puberteit zitten - ‘Voor de vuist weg?'
Ik ben zelf een enorm liefhebber van sex. Sterker nog: als ze ooit iets uitvinden dat lekkerder is, blijf ik het er gewoon bij doen. Maar toen ik 11 was kwamen we niet verder dan ‘Schipper mag ik overvaren' en schoot de adrenaline al door je lichaam. Natuurlijk, de tijden zijn veranderd maar de sexualisering van de maatschappij gaat wel in een érg rap tempo. Kent u de volgende tekst? ‘Ik weet een plekje waar ze ons niet vinden/jij mag me verslinden/Laat mij naar je kamer komen/in duizend hete dromen.' Nee, het is niet de hijglijn van Kim Holland. Dit is een tekst van K3. ‘Doe het heel zachtjes/geen kreetjes en geen lachjes'. Ik ben geen kenner van het genre, maar ik vermoed dat ze het niet over knikkeren hebben. Kinderen van 7 staan deze teksten mee te brullen. Wat wil je dan als samenleving? Nu wil ik de dames van K3 niet overal de schuld van geven (hoewel dat verdomde handig zou zijn) maar een paar jaar later brengt uw kroost het allemaal doodleuk in praktijk en geven daarmee een geheel nieuwe dimensie aan de term ‘buitenschoolse activiteiten'.
Sex op steeds jongere leeftijd hoort er ‘gewoon' bij. Daar kunnen we boos om zijn, maar het brengt mij persoonlijk tot een gedachte die mij melancholisch stemt: was ik maar tien jaar geleden geboren.

Mis Monroe!

Aan de Marilyn Monroe look-alike contest meedoen is iets dat je moet willen. En er zijn menschen die dit willen.
Ook al hebben ze niet veel kans om te winnen.

"Je weet nooit" hebben ze misschien gedacht. " Niet geschoten is altijd mis."
Maar gaat dit gezegde wel altijd op?
Kun je in onderstaand voorbeeld toch misschien beter maar NIET schieten?

Electric Voice Phenomenin

Uit een artikel van Wilfred van de Poll en Anniek van den Brand uit 'De Trouw'


Geconcentreerd, het hoofd naar voren gebogen, draait de 49-jarige Henk Stooter aan de glazen frequentieknop van een radio, roerend in een soep van ruis: halve woorden, flarden van muziek, een uithaal van een lach.
"We hebben nu wel genoeg materiaal", zegt Stooter. Hij draait de radio uit en klikt met zijn muis op de stopknop van zijn laptop, waarmee hij de radioruis opnam.

Overdag is de half Indonesische Stooter beveiligings- beambte. In de avonduren en de weekenden werkt hij als medium en legt hij zich toe op het zogenoemde 'bandstemfenomeen'. ( davincini:'hoor ik daar Jambers?') Hij legt uit: "Als je dood bent, heb je geen lichaam meer. De puurste zielen gaan direct naar het licht, maar de meeste blijven op aarde ronddwalen. Ze willen heel graag communiceren met de levenden, maar ze hebben geen stembanden meer."
Daarom, zegt Stooter, gebruiken zielen bestaande geluidstrillingen. "Door de frequentieknop heen en weer te draaien, creëer ik ruis. Op die trillingen springen de dode zielen in. Die ruis neem ik op en als ik het geluidsfragment daarna vertraagd terugluister op mijn laptop, ja, dan kun je ze horen, de stemmen."
( Davincini: fijn dat voor sommige mensen het hele leven en ook wat er daarna gebeurd zo volstrekt logisch in elkaar steekt')
Het bandstemfenomeen - Electric Voice Phenomenon in het Engels, voor ingewijden kortweg EVP - is een florerende spirituele subcultuur met internetfora en handboeken, inclusief de spirituele horrorfilms 'White Noise 1' (2005) en 'White Noise 2' (2007). Gewapend met radio's, microfoons, voicerecordertjes en laptops gaan EVP'ers op zoek naar geesten. Vooral 'verzamelplaatsen' van zielen, zoals begraafplaatsen of locaties waar in het verleden grote veldslagen hebben plaatsgevonden, zijn populaire jachtplekken.

Voor Henk Stooter gaan de bandstemmen ook om 'bewijzen', zegt hij. Want eigenlijk heeft hij de radio en opnameapparatuur niet nodig om de stemmen van overleden mensen te horen. "Je ontwikkelt steeds meer gedachtekracht, hè. Dus inmiddels kan ik het rechtstreeks, zonder radio. Toch neem ik nog steeds stemmen op. Via deze methode krijg ik tastbaar bewijs dat de doden bestaan. Dan besef ik weer even hoe reëel het allemaal is. En hiermee kan ik ook sceptici overtuigen."

Ook Tristan van der Vlis, die afgelopen april acht mensen doodschoot in een winkelcentrum in Alphen aan den Rijn en zichzelf daarna het leven benam, bezocht begraafplaatsen om stemmen op te nemen. Hij claimde in achtergelaten verklaringen dat stemmen van geesten hem tot zijn daad hadden aangespoord.
"Tristan", verzucht Henk Stooter, "dat was tragisch." De Alphenaar had afgestemd op de verkeerde frequenties, meent Stooter. "En de bandjes die hij opnam, draaide hij ook achterstevoren af. Dat moet je niet doen. Dan vang je de slechtste zielen op. Dan heb je echt te maken met de geestelijke onderwereld." Hij schudt zijn hoofd. "Sommigen weten niet waar ze aan beginnen."

Zelf komt Stooter ook wel eens 'flinke jongens' tegen. "Dan voel ik een ijzige klauw op mijn bovenarm. Maar verder komen ze bij mij niet."
Dat komt doordat hij in de geestelijke wereld een 'gids' heeft, zegt Stooter. Zijn gids heet Herman. Herman helpt en beschermt hem. "Ik praat doorlopend met Herman. Hij vertelt me waar de dolende zielen zijn."
Zijn rechterhand maakt een slaande beweging ter hoogte van zijn oor, alsof hij een vlieg van zich afslaat. "Daar zat er weer eentje. 'Klootzak', fluisterde hij naar mij. Maar ik negeer hem gewoon, hoor."

Voor Stooter is EVP niet zomaar een hobby. Het is een vorm van liefdadigheid. "De zielen willen naar het licht. Ik help ze daarbij. Want iedereen moet geholpen worden. Ook de doden." Hoe helpt hij ze dan precies? "Als ik genoeg zielen verzameld heb, visualiseer ik een ladder naar het licht. Die kunnen ze dan bestijgen."

Stooter luistert het geluidsfragment terug dat hij zojuist heeft opgenomen. Via zijn muziekprogramma op de laptop verwijdert hij overtollige ruis en maakt hij het geheel twintig decibellen luider. Om de paar seconden pauzeert hij en laat het stukje nog een keer horen. Vijf, tien keer achter elkaar.

"Daar! Horen jullie dat?"
Wij horen niets. "Stoo-ter, zegt-ie. Hij roept mij."
We buigen ons naar de speakers toe.
"Lieverd."
Nu horen we het wel.
"Niet... Meer... Eu... Ren." Een lage stem, nauwelijks te verstaan. Enthousiast roept Stooter: "Niet meer treuren!"
Treuren? Of was het 'zeuren'? "Het vergt een geoefend oor", aldus Stooter. Dan horen we luid en duidelijk een zin: "Je wordt ziek."
Zegt iemand dat tegen ons? Stooter houdt zijn hoofd schuin en is een moment stil. "Ik krijg net door van Herman dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Dit is een dwaalgeest."

Twijfelt hij nooit aan het bestaan van zijn gids Herman en de dode zielen? En die bandstemmen - is dat niet gewoon een kwestie van toeval? Geluidsfragmenten die door al het heen en weer gedraai zich spontaan tot woorden en zinnen vermengen? Bekruipt die gedachte hem wel eens?
"Nee, nooit", zegt Stooter stellig. Hij gooit zijn handen in de lucht. "Het zou betekenen dat ik mijn hele leven aan een illusie heb gewijd! Ik ben hier al sinds mijn veertiende mee bezig."

Dromerig: "Kijk, dit is allemaal nog erg primitief. Eenrichtingsverkeer. Er komt een keer een apparaat waarmee je écht een dialoog kunt hebben met de overledenen. Luid en duidelijk, zodat iedereen het kan horen."
Hij knikt zelfverzekerd. "Daar zijn ze boven al mee bezig."

Davincini: "Als ik genoeg zielen verzameld heb, visualiseer ik een ladder naar het licht. Die kunnen ze dan bestijgen." Geweldig!, maar ik moest bovenal aan onderstaand filmpje denken.



heerlijk, wat heb ik me hier indertijd ziek om gelachen

De vrouw van de parfum

Deze vrouw, deze foto hoorde bij het aanprijzen van een Franse parfum. Het heeft er alle schijn van dat het plaatje niet spontaan genomen is. Maar desalniettemin,die reclamejongens rondom de parfumindustrie verstaan hun vak wel.

Andrew Winton

Geweldige gitaarspeler op een even zo geweldige Ellis gitaar, en een leuke zanger ook nog. Jee, ik blijf blij met internet en You Tube, want zo kon ik ook dit weer ontdekken!

Kabouter Wesley

Meligheid troef bij de tekenfilmpjes van Kabouter Wesley...maar aangezien ik zelf wel vaker in een melige bui verkeer...kan ik er wel schik mee hebben.

Novylooptover(2)

Van Yvonne

Eigenlijk wilde ik een logje schrijven met de titel: A Chihuahua named Louis Vuitton, maar daar kon ik helaas weinig content bij verzinnen. Dus daarom wordt het wat anders, een verhaaltje over een onschuldig trauma, hierna te noemen Het Trauma.
Het was in de tijd dat ik mijn sleutels en mijn telefoon nog aan een koord om mijn nek droeg. Ik reed met een auto vol groot afval richting de vuilstort. (Ik weet niet of bij u de vuilstort er net zo uitziet, maar bij ons is dat een terrein waar je met je auto overheen kunt rijden langs allemaal verdiepte containers, waarbij bordjes staan met Hout, Glas, Bouwafval, etc. En in het midden van het terrein staat een huisje, vanuit waar een paar mannen in oranje gemeentepakken de boel zo’n beetje in goede banen leiden. Eigenlijk heel lollig. Zelfs nu, met Het Trauma, vind ik het nog steeds een van de leukste huishoudelijke taken; naar de vuilstort gaan. Jammer dat het maar drie keer per jaar mag zonder ervoor te betalen.)
Een van de objecten die ik moest dumpen was een metalen rek. Een soort boekenkast. Van metaal.
Dus ik reed de auto naar het bordje Metaal, smeet het gevaarte met een forse zwaai de drie meter diepe container in en............ bleef eraan haken met het koord om mijn nek.
Nee!
Ja!
Net toen ik besefte dat ik werkelijk zou worden meegesleurd en beneden waarschijnlijk gespietst door een ijzeren stoelpoot, schoot het koord los en was ik vrij. En zag ik hoe mijn mobiele telefoonin de diepte verdween.
Me nog heerlijk onbewust van Het Trauma dacht ik iets luchtigs als: Pfoei, dat ging maar net goed en toog op zoek naar iemand die me kon helpen mijn telefoon uit de bak te vissen.
Inmiddels was het enorm hard gaan regenen en even later stond ik dus druipend op de drempel van het gebouwtje waar de mannen aan de koffie zaten en meldde dapper dat mijn telefoon in een van de containers was gevallen en of iemand misschien even kon helpen, met een ladder ofzo.
Wat me - logisch - een hoop gegrinnik opleverde en ge-'haha, een vrouw zeker'.
En toen snauwde ik niet dat ze nou wel konden gaan staan ginnegappen, maar dat ik voor hetzelfde geld dóód had kunnen zijn,nee, natuurlijk niet.
Toen glimlachte ik hulpeloos.
Want ik wilde mijn telefoon terug.

Maar over Het Trauma: er is dus sindsdien iets met me gebeurd. Ik vind het op de vuilstort nog steeds hartstikke grappig allemaal, maar op het moment dat ik iets daadwerkelijk in een container wil gooien gaat het mis. Dan breekt het zweet me uit. En durf ik niet. Los te laten. Nou draag ik allang geen koord meer om mijn nek, maar iets kan theoretisch ook blijven haken aan een knoop van je jas.

Davincini: Novy zou het zusje van Gert kunnen zijn.

Gekopieerd uit http://novylooptover.blogspot.com/?expref=next-blog

milieu-extremist

Lezers van dit blog weten dat ik de aarde, de natuur, dus het milieu, een warm hart toedraag.

Ik ben me bewust dat we voor onze planeet moeten zorgen, om de aarde leefbaar te houden. Dat ben ik. Niet iedereen wil de aarde leefbaar houden, dat weet ik ook. Er zijn er veel die het eigenlijk niets uitmaakt: 'Dood gaan we toch'. Die gedachte.

Met zo iemand zou ik niet kunnen samenwonen. Ik ben aartsconservatief, zou je kunnen zeggen.

Maar ik kan veel meer doen voor onze planeet hoor. Ik ga nog veel met de auto, terwijl ik ook met de fiets kan. Ik sluit vliegvakanties niet uit. Ik kan energiezuiniger leven, soberder...

Mijn vrouw doet meer voor het milieu als ik. Zo eet ze bijvoorbeeld minder vlees en pakt minder snel de auto. Dit levert soms discussies op, die het huishouden levendig houden.

Zij knipt, als de fles mayonaisse bijna leeg is, de fles doormidden, want dan kun je goed het laatste restje uit de fles halen, wat anders zou blijven zitten.

Ze knipt met hetzelfde doel ook tandpastatube's en flessen shampoo door.

Ze reageert op de kinderen die zitten te kleumen van de kou in de kamer en vragen of de verwarming alsjeblieft op 20 graden mag met: 'Doe nog maar een trui aan'

Ze hoeft geen droger, ze hoeft geen vaatwasmachine.

Zij heeft een hekel aan eten weggooien, en kan bij de lunch bij ieder een boterham op het bord leggen, die 'nog best wel goed is' (want nog niet groen) . Ook dit kan op enig verzet rekenen.

Ik doe mijn best geen eten weg te gooien, maar wil wel graag smakelijk blijven eten en behaaglijk wonen.

Ik noem haar een milieu-extremist. Zij zou het liefst een argeloze persoon, die zij ziet als verspiller, te voet met een rugzak en een karig zakcentje naar de sloppenwijken van Calcutta sturen om daar een jaartje te louteren en van zijn verspilzucht en hebzucht af te komen. Een voettocht naar een helende therapie.

Dat zal ze leren

Er zit misschien nog wel een markt in ook...es kijken of ik een paar van die primitieve onderkomens in India kan afhuren voor de louterende en bewustwordende toerist....

Terwijl ik zit te schrijven, komt mijn lief naar beneden. 'Licht aan?' zegt ze, en doet nog voor ze goedenmorgen zegt het licht boven de eettafel uit.

herfst 2011

'Zo, jíj hebt veel vrienden, je bent populair. Die GSM van jou staat geen moment stil'

-'Nou, ik heb eigenlijk gewoon NS SMS Amber-Alert, die waarschuwen me tegenwoordig bij extreem weer. Dan komen ze met een aangepaste dienstregeling, en ik krijg dat allemaal door. Er staan bomen met bladeren langs het spoor, en er is met de herfst een verhoogd risico dat die er af vallen, vandaar die berichten nou allemaal'

'Kunnen ze er niets aan doen dat die bladeren blijven zitten?...'

(zucht,....je hoort ze wel eens, die gesprekken onderweg)

benjamin kikkert

Verdwenen geluid

Het was een door dampend weer gestremd geluid uit de verte. Een onafwendbaar treurig geblaas. Een lage stoot uit een onderwereld waarvan de zware poorten op een kier werden geduwd.

Een droeve, zware klank die telkens nog even nagalmde voor hij wegstierf, om even later weer te klagen. Dezelfde roep.

Vissersvrouwen vouwden bij het horen ervan de vingers van beide handen ineen, en hoorden zichzelf hardop bidden.

Ik hoorde het als kind soms in mijn slaapkamertje. Onder de wollen deken lag ik en het stemde me op een nostalgische manier treurig. Maar ook berustend.

Ik hoorde de ademstootvan een apocalyptische ruiter door zijn herautenhoorn die de komst van de dood aankondigde.

Ik was niet bang. Ik wist dat de dood voor mij nog niet zou komen. Maar wel dat hij er was. En dat was goed. Ik zou het geluid nog wel eens willen horen. Misthoorn in de verte. Dat geluid en verder niets.

*

Hoewel er op het internet een site is te vinden met een databank voor ' de geluiden van vroeger 'kan ik dit geluid niet meer vinden. Wel het geluid van een misthoorn. Verschillende mishoornen zelfs. Maar niet van MIJN misthoorn, en zeker niet het geluid ervan uit de verte.

*

Moest opeens ook denken aan wat anders: Mijn vriend en ik konden fantaseren over hoe de eerste misthoorn had geklonken, we lachten dat het een man moest zijn geweest, die om de zoveel tijd bij mist moet hebben geroepen: ' Miiiiiiiiiiist--HOORN!....'

herinneringen.

blaudzun

Het programma DWDD heeft veel gedaan om deze artiest een groter publiek te geven. En terecht. God, er zijn weer zoveel mooie dingen te zien en te horen de laatste tijd...Ook van blaudzun 'LOVELIESBLEEDING' bijvoorbeeld, of 'Blindspot'. Hoogstandjes..

Lieve

Vanmorgen belde Gert bij haar aan.

Hij had van tevoren getelefoneerd dat ie langs zou komen,

en eerder had hij haar al gemaild.

'Lieve' zo heette ze,

Een vrouw die Lieve heet, daar heb je zo je voorstellingen bij. Het slaat helemaal nergens op maar Karen en Yvonne hebben een streepje voor bij Stien en Teunie. En Lieve weer boven Karen en Yvonne. What's in a name? Nou, VEEL zou ik willen zeggen

Gert had haar gemaild omdat ze een bureaustoel te koop had staan op Marktplaats. Hij had on-line geboden, en zij was akkoord gegaan. Gert vroeg haar telefoonnummer zodat ze konden afspreken hoe laat hij het meubel zou komen halen.

Hij kreeg eerst haar man aan de lijn.

Hij vroeg naar Lieve, en ze spraken af voor de volgende dag - het eind van de ochtend.

Het was in Roosendaal, een riant huis, zo bleek.

Ze deed open. 'Lieve'was niet de 'Lieve'van de naam. Ze had de seks-appeal van een kerststukje in januari.

Ze liet hem binnen.

Ze ging hem voor naar de woonkamer.

Daar stonden ze met z'n tweeën. Ze leek zich een beetje ongemakkelijk te voelen. Je hoort van die rare verhalen. Haar vriendin verklaarde haar voor gek dat zij, alleen thuis, zomaar een wildvreemde man binnen zou laten. Maar ze wilde die angst dapper het hoofd bieden.

Gert probeerde haar hoe dan ook gerust te stellen, want hij dacht onrust bij haar waar te nemen - iets in haar blik- en babbelde wat over haar woonomgeving, het huis , en uiteindelijk de bureaustoel. Onbewust wilde hij de vrouw misschien nogmaals geruststellen, en flapte er uit,( en hij schrok ervan toen hij het zichzelf hoorde zeggen): 'Ik krijg hem niet meer omhoog' Gert doelde op het defecte mechanisme van zijn bureaustoel.

'Mijn bureaustoel, bedoel ik 'verbeterde Gert zich vervolgens verkeerd, waarna de afwikkeling van de koop in sneltreinvaart werd afgerond.

Naschrift: 'Lieve' ingetypt op afbeeldingenzoeker, geeft geen sprankelende resultaten. Zeker niet vergeleken bij een naam als 'Kate'.

dierenwinkel

Laatst had ik het over de dierenwinkel. De bekendste dierenwinkel van nederland werd ooit vorm gegeven door de mannen van Jiskevet. hierboven een aflevering van 'de dierenwinkel' Een heerlijke absurde sketch.

schattig

In den beginne was er Schnabbl. Daar schreef ik al over in mei 2008.

Schnabbl ging dood.

Daarna kwam Poekie.

En die is ook alweer een half jaar begraven.

Het waren dwerghamstertjes. De enige huisdieren die onze dochter leuk vindt en die ze houden kan. Ze wil ook een paard, een kat en een hond. Maar daar krijgen ze bij ons in de familie jeuk van, en rode ogen.

Dwerghamstertjes geven geen allergische reacties bij haar huisgenoten.

2 dwerghamsters in een kooi, dat gaat niet, zo zeiden ze in de dierenwinkel, die maken elkaar af. 3 hamstertjes gaat soms weer wel.

Amber wilde er drie. Ze gooide al haar kinderlijke charme in de strijd, en ze kreeg het voor elkaar.

We kochten drie mannetjes.

Leuke beestjes, beweeglijk, grappig. Dat spéélde en deed in die bak..liep rond op de achterpootjes....Amber was er dol op, hoewel één hamstertje wel behoorlijk kon bijten. Als ze die wilde pakken trok ze eerst overhandschoenen aan.

Bestaan er gay-hamsters?

Die vraag werd opgeworpen toen een hamstertje toch duidelijk genomen werd.

Het ging er ruig aan toe in het voormalige aquarium. De katoenvulling op de bodem vloog alle kanten op. Dat ene hamsterje werd belaagd dat het een lieve lust was!.

Het zal dan toch dan wel een vrouwtje zijn, want met gay- dwerghamsters kon Wikipedia niet veel doen. En op dwerghamster.nl vonden we er ook geen info over. De man van de dierenwinkel had kennelijk alleen maar een kennersblik geveinsd toen hij tussen de achterpootjes keek en het geslacht vaststelde.

'Mannetje' had hij gezegd.

Amber hield de dagen daarop de beestjes goed in de gaten, en zei dat volgens haar dat ene beestje dikker werd.

En toen we laatst van een uitje terugkwamen was er geworpen. In de hamsterbak lagen verstopt in het katoen onder een huisje dingetjes die leken op gepelde Noorse garnalen. Een soort grote maden met kleine uitsteekseltjes die bewogen, kleine klauwtjes. Bijna eng.

Little House of Hamster Horror.

'Wat schattig'zij mijn dochter. Haar G wordt steeds zachter, bijna Limburgs.

De mannetjeshamsters hadden niets schattigs op dat moment. Ze wilden zich tegoed doen aan de maden, en ook zagen ze hun kans schoon om het vrouwtje weer eens te nemen, want dat hadden ze al een paar dagen niet meer gedaan,

Die bruten moesten onmiddelijk naar een ander kooitje, dat op voorhand al geregeld was. Dan kon het vrouwtje rustig zelf voor het uitgeworpen spul zorgen.

Ze zullen snel groeien, en dan hebben we 10 hamsters. Dan ga ik er eens mee langs de dierenwinkel.

wordt vervolgd....

Unkle

Voor mij een nieuwe ontdekking, UNKLE: Goede muziek en een sterke video. Bijna een film. De clips van Unkle zijn sowieso artistiek gezien zeer de moeite waard.

En de muziek: ik vind het lekker!

Hoe bewust wil je zijn?

Weer een goede reading gehad

Me weer heel erg bewust geworden van alles

Ik voel dat ik er goed aan doe. Ik ontplooi mezelf

Daar gaat het om in het leven, dat je je ontplooit,

dat je je eigen ding doet en luistert naar je intuitie

We hebben lessen te leren

we moeten leren los te laten

we moeten leren te geven

we moeten in harmonie zijn

met lichaam en geest.

-En al die honderdduizenden in ontwikkelingslanden?'

Nou, die zijn er nog niet aan toe.

Die zijn blijven hangen

Die hebben genoeg aan zichzelf

Die hebben nog een langere weg te gaan,

ik weet het ook niet precies.

Maar nu niet storen verder alstublieft.

Ik ben bezig met mijn bewustwordingsproces, ja?!

blogsurfen

Ik kan het leuk vinden om te blogsurfen. Om te kijken wat er leeft onder de mensen. je komt van alles tegen.

Op novylooptover.blogspot.com vond ik dit verhaaltje. Ik vond het grappig, en ik heb gevraagd of ik het mocht plaatsen.

WOENSDAG 28 SEPTEMBER 2011

Help, mijn wasmachine stinkt

Sinds een aantal weken komt er een vieze geur uit onze wasmachine. Het begon met een wat muffig luchtje, dat langzaam maar zeker steeds penetranter werd en inmiddels echt niet meer te harden is.
Nou kan ik kan best goed onderscheid maken tussen echte problemen, huis- tuin en keukenproblemen en luxeproblemen, maar dit valt overduidelijk in de eerste categorie.
Haha, grapje. In de middelste natuurlijk.
Ik dacht ik laat u even schrikken.
Haha.
Goed.
Waar het precies naar stinkt? Nouja, gewoon. Naar natte tent. Naar vuilniszak. Naar riool. Naar een combinatie van die dingen. Alsof er een schimmelende sok in de afvoer zit. Of de kat van de buren, die al drie maanden niet is gesignaleerd.
Maar nee: er is geen sok en ook geen kat, althans, niet zo ver als ik kan voelen.
Dus. Wat doet de moderne vrouw als zich een huishoudelijk probleem voordoet?
Dan gaat ze googelen. En dan blijkt er gewoon een forumdiscussie online te staan met de titel: ‘Help mijn wasmachine stinkt.’ Ha!
Begerig nam ik alle tips en adviezen ter harte.
Zo liet ik eerst de wasmachine – leeg - draaien op 95 graden met een vaatwasmachinetablet. Daarna liet ik de wasmachine – leeg - draaien op 95 graden met een scheut chloor.
Ik boende het zeepbakje.
Ik sopte de rubberrand.
Ik reinigde het filter.
Ik liet nogmaals de wasmachine – leeg – draaien op 95 graden, maar nu met een liter azijn. En daarna - héél belangrijk volgens de autoriteiten op het forum - liet ik het deurtje van de trommel openstaan. (Wat ik altijd doe, maar dit terzijde.)

Het hielp allemaal niets.

Dus toen belde ik mijn moeder maar. Wat een vrij wonderlijke conversatie opleverde.
‘Mam, mijn wasmachine stinkt.’
‘Je bedoelt zeker je afwasmachine?’
Nee, ik bedoel de wasmachine.’
‘Nou, ik denk toch echt dat je je afwasmachine bedoelt, want dat heb ik ook wel eens. En mijn wasmachine stinkt nooit.’
(???)
‘Ehm. Nee. Ik bedoel de wasmachine. Was. Machine.’
‘Oh. En weet je zeker dat je het je niet verbeeldt?’
‘Nee! Ja! Dat weet ik zeker, ja. Maar laat maar zitten.’
Het is echt een illusie om te denken dat je met een moeder van tachtig vrijelijk kunt putten uit honderden handige tips uit grootmoeders tijd. Dat je je eigenste Klazien uit Zalk bij de hand hebt, zeg maar. Niets is minder waar, in mijn geval.
Even een klein zijspoor - ik vind dat dus echt niet kunnen hè; dat mijn moeder nadat ik het ouderlijk huis verliet ineens allerlei dingen ánders is gaan doen. Zo leerde ik bijvoorbeeld van haar dat je aardappels schilt met een mesje. Want dunschillers, dat was maar niets. Sta ik dus een keer aardappels te schillen terwijl ze op bezoek is, zegt ze: ‘Wat doe je dat onhandig zeg, dat moet je gewoon met een dunschiller doen.’
Nondeju!
Of ik sta boerenkool te maken - met bloed zweet en tranen om het voor mijn kinderen net zo lekker te maken als ik het vroeger thuis kreeg - en dan zegt ze doodleuk:
‘Wat een werk. Ik doe dat altijd gewoon met puree uit zo’n pakje.’
NIET WAAR! NIET WAAR! DAT DOE JIJ NIET MET PUREE UIT EEN PAKJE! DAT DEED JIJ NOOIT! JE SCHILDE GEWOON TWEE KILO AARDAPPELS MET EEN AARDAPPELSCHILMESJE!
Tss, dat ontwikkelt zich maar door.

Afijn. De stank. Die trok inmiddels door het hele huis. Niet alleen in de berging en het halletje, maar ook via het trappenhuis naar boven.

Stapelgek werden we er van.
Gisteren was ik het ineens helemaal zat en broedde een briljant plan uit.

Henk merkte het meteen toen hij thuis kwam. ‘Hee!’ riep hij uit. ‘Je hebt het probleem opgelost! Ik ruik niets meer! Hoe heb je dat gedaan! Vertel!'

Ja. Goed hè.
Ik heb het deurtje dichtgedaan.

Beardyman

Zoveel moois

Er worden zoveel mooie dingen gemaakt.

Soms kan ik niet loskomen van een boek, van artistieke filmpjes op YouTube.

Ik kan huilen bij muziek, vrolijk worden van muziek

Er worden zoveel mooie dingen gemaakt

beelden, meubelen, gebouwen,

foto's schilderijen, films.

Er is zoveel moois,

en lekkers

Sappig fruit,

de geur van kruiden vanuit de keuken

En dat

bovenop al het moois dat er al is,

op onze prachtige aarde.

en daarbuiten, de hemel

en het schitterende daarin

Ik snap niet dat er mensen zijn

die dat niet zien,

en ik heb met je te doen

als je het vermogen mist

om te genieten

Een goede raad

'Onze gedachten en emoties zijn als voorbijrijdende treinen.

We kunnen ernaar kijken

zonder er telkens op te springen'