Geduld

Het is fijn om geduld te hebben. Het is heerlijk om het prima te vinden en je niet ongemakkelijk te voelen in de rij voor de kassa, in de file in de auto, in de wachtkamers van artsen. En het geen probleem te vinden minutenlang te worden doorverbonden aan de telefoon

Dat het fijn is om het leven te nemen zoals het komt, geen kouwe drukte te maken, en geduld te hebben,moet ik dan maar aannemen. Ik hoor deze geluiden van relaxte en evenwichtige types.

Ik ben op eerdergenoemde wachtmomenten meestal druk schuifelend bezig een hevig briesende bizon in me te temmen. En dat valt niet mee.
Als er andere mensen in mijn directe omgeving zijn wil het wel eens lukken. Kan ik zelfs een opmerkelijk ontspannen houding aannemen als ik ergens in de rij sta, en de voordelen noemen van het onthaasten.
Verstandelijk is het allemaal prima in orde.
Maar , onbewaakt, ongezien, bijvoorbeeld in de auto wanneer een voorganger niet voldoende tempo heeft, wint de bizon, en het briesen wordt vertaalt in een spetterend taalgebruik waarbij het gebruik van binnenruitenwissers je al snel als bijzonder handig zou schijnen.
Zo is er hier dichtbij een stoplicht. 20 Seconden groen,drie minuten rood. Dus als de voorgangers niet snel optrekken, sta je een paar extra minuten te wachten. En dat is moeilijk. DAT IS MOEILIJK, voor iemand zoals ik – zonder aangeboren geduld. Ik heb alleen maar een verzonnen geduld. Ik doe alleen maar alsof.

‘Gotverdegotverdeklotehommelzakkewasser.Lul RIJDTDAN!!!!RIJDTDANDOOHOOOOOR!!!’ Ik ben in staat toch nog met enkele capriolen langs het stoplicht te schieten, want ik had daar RECHT op, en nou wordt me dat door die klootzak ontnomen. Regels? Verkeersregels? Ja, maar als me onrecht aangedaan wordt EVEN NIET HÈ????EEEEEEEVEN NIET!!
Zo gaat die bizon te keer.
En hoewel ik hem wel vaker wil temmen; ik hou ook wel een beetje van hem als ie er is. Want het is wel MIJN bizon.