Miezemuizers

 Mijn moeder zei het al:
" eten is maar het fijnste en gezelligste wat er is."
En het is een pracht van een tegeltjeswijsheid.

Daargelaten de mensen die niet van lekker eten houden.
Die zijn er ! Mensen die voedsel tot zich nemen omdat dat sec gezien nodig is om in leven te kunnen blijven, maar voor wie dat hele gedoe van al dat spul in je mond stouwen eerder weerzin opwekt .Deze mensen eten niet met smaak. Het genieten van eten is voor hen een onbekend fenomeen. Die kijken naar zo n tegeltje en hebben er niets mee. Helemaal niets.
Die hangen zoiets niet op, maar gooien of geven het weg. 
Maar nu geef je natuurlijk die mensen niet snel zo'n tegeltje kado. Je weet dat ze er niet van kunnen genieten; van lekker eten. Dus waarom zou je ze zo'n spreuk geven? Om ze te overtuigen? Om ze zout in de wonden te strooien dat ze iets heel essentieels missen?   Misschien ken je wel zo iemand. Dat je die uitnodigde voor het eten en de maaltijd bereidde waarvoor je zo geroemd werd door ieder die het eerder bij je had geproefd. "Een streling voor de tong" fluisterden ze dan . 
Je nam  nieuwsgierig de gast op, in de hoop dat er bij de eerste hap lichtjes in de ogen zouden gaan flikkeren en het gestalte van verrukking op zou veren. Struikelend over woorden zou hij of zij misschien zeggen hoe bijzonder dit gerecht was! Hoe verrukkelijk! dat er nu een wereld open ging!!  Maar hij nam maar een een derde van wat de rest op zijn bord had. Stopte karige hapjes in zijn mond en deed er verder het zijgen toe. 
Ongezellige man. Je hebt van die figuren. Die nul-punt-nulprocenters. Langetandenmensen.  Miezemuizers.

Nou ja. Misschien heeft miezemuizen op zich ook wel iets heel waardevols . Iets veel belangrijkers  of meditatievers dan  gezellige gastronomische of bourgondische samenkomsten . 

Zullen we dan maar denken