Avondklok

 Mensen mogen niet zonder meer buiten komen en samen scholen.

Dat schijnt anders - als het wel zou mogen - in grote getale te gebeuren. Macaber! 

Na negenen als het donker is .In februari, wanneer de temperatuur rond het vriespunt gaat schommelen, en wanneer alle restaurants en cafe's  gesloten zijn. Dan opeens komen ze met z'n allen de straat op en gaan ze klitten en samen scholen bij elkaar. Dan gaan ze handen geven en in elkaars tronie ademen. Hanggroepen vormen. De doerakken, de corona-ontkenners en andere buitenlanders

Daarom heeft het kabinet besloten  een avondklok in te stellen. Dan blijven ze binnen. 

En het werkt. De mensen zijn van de  straat.

Ze zijn bij elkaar in de studentenflat. Tot de volgende ochtend. Gezellig. Ze blijven bij elkaar slapen. Het is niet anders. Ze kunnen niet over straat terug naar huis. Het is coronatijd en er is een avondklok. Je moet er het beste van maken.

In Westenschouwe is geen studentenflat. Sterker nog: er zijn geen studenten. Sterker nog. Er zijn maar weinig inwoners. En de bewoners die er zijn: die houden zich ook aan de avondklok. Als er geen avondklok zou zijn zou je misschien door de godverlaten straten een enkeling  een ommetje zien maken. 

Maar langs zee wandelen over een onafzienbare vlakte. Door de polder fietsen. Of door de duinen. Over de dijk heerlijk tegen de wind in struinen.  Dat genoegen wordt ze ontnomen. In het dorpscafe waar normaal 4 vaste gasten komen staat het pikke-tanissie te wachten achter een brandschone toog. 

Hulde voor deze lieden. Deze plattelanders die zich gelaten onderwerpen aan een maatregel, bedoeld om stedelingen niet in de verleiding te brengen om na negenen uit hun avondklok te stappen - voor reisbewegingen gaan zorgen-  en zich onder deze gemoedelijke dorpsgenoten te mengen: de cafegangers die nu niet gebogen over de toog met hun jonge jenever in de hand de toestand van de wereld konden bekommentariëren. Die niet buiten mogen komen vanwege, zo heet het absurdistisch- de kans om besmet te raken.