Gert goes restyling

Natuurlijk, wanneer een huis er mooi uitziet kan dat genieten zijn.

Dus wanneer je een huis betrekt dan zorg je dat het een kleurtje krijgt naar je zin, een vloertje naar je hart. Er worden gordijnen en meubels aangeschaft die je aanstaan en als je er van houdt leuke accessoires.

Wat een woord hè, accessoires. Het betekent: ‘functieloze onzin’ Tenminste, voor wat mij betreft in heel veel gevallen. Maar er is een volksstam, begonnen bij de Ikea-ïsten die zich verspreidt heeft over het Westen en die noemen die accessoires ‘sfeermakers’

Het zijn dingetjes om neer te zetten en op te hangen.

Afin, voor ik ga afdwalen.

Het huis richt je in naar je zin. Na verloop van tijd zet je de puntjes op de i en verander je nog het een en ander totdat het af is, en je merkt: ja!! Dít is het huis waarin ik woon en waarin ik wens te wonen en het is goed zo.

Bij veel mensen ontstaat echter na enige tijd de neiging om de boel weer eens helemaal om te gooien.

Ik geef daar geen waarde-oordeel aan. Het kunnen nieuwe inzichten zijn of verzadiging die langzaam optreedt dat daartoe kan leiden.

Je moet je gelukkig kunnen voelen in je huis.

En je partner ook

En als je partner bijvoorbeeld op een kleur is uitgekeken, of op een vloer, dan kan dat. Ook al herken je dat zelf niet en vind je eigenlijk alles wel goed zoals het is. Maar als de wens er is zul je er mee moeten dealen.

Klussers voelen zich meteen door partner uitgedaagd, en zijn blij een plezier te kunnen doen. Ze stropen de mouwen op en zeggen: ‘Ander kleurtje? Tuurlijk liefje, fix ik even voor je. Wat voor kleur had je gewild? Gaan we meteen halen, smeer ik het er vanavond nog op!’

Voor veel vrouwen droompartners

Gert is geen droompartner. Hij kampt al 61 jaar met twee verder prima gevormde maar linkerhanden.

Echter, hij is van goede wil. Na enig verloop van tijd moet gezegd.

En zo staat hij even later met partner de ene na de andere kleurenkaartwaaier te bekijken. Het gaat om een nieuwe teint  voor de slaapkamer.

Gert heeft voor dat soort zaken niet veel geduld. Na de Karwei en de Dumphal liep hij nu op de verfafdeling van TMC rond te sjokken . Zalig de mensen die aan dit soort uitstapjes langdurig genot kunnen ondervinden. Het interesseert Gert gewoon niet genoeg. Hij staat erbij als een kleuter die aan de hand van zijn moeder trekt omdat hij weg wil. Hij doet het niet maar zijn schaduw verraadt hem.

Hij probeert erbij te blijven want uiteindelijk is ook hij gebaat bij een kleur die hij mooi vindt.

Dan wordt er een keuze gemaakt. Strandgeel. De kleur moet gemengd gaan worden in de mengmachine. Het duurt enige tijd en Gert sjokt inmiddels door de TMC waar hij uiteindelijk neerzijgt op een uitgestalde lounge-bank.

Wat duurt het lang. De ingrediënten voor strandgeel blijken moeilijk vindbaar of zijn ze er nog wel? De tijd verstrijkt en buiten wordt de zon moe van het lonken.

Het duurt ruim 20 minuten. De loungebank begon al wat in te zakken.

Dan verschijnt partner met de verfbus. Haar stemming en die van Gert wedijveren in graden van irritatie. Deze worden krampachtig verbeten en er wordt op de terugweg in de auto geen woord gesproken.

Het klussen moet dan nog gaan beginnen.

Maar niet meteen

Eerst relaxen. Boterhammetje met gebakken ei.

Daarna begon de twijfel al meteen bij partner op te spelen: ‘Het is veel te geel! Het is veel te fel!’

De met zorg uitgekozen kleur leek de verkeerde.

Maar, misschien moest je eerst maar gewoon beginnen met verven en dan viel het wie weet wel allemaal mee! Dan heb je er pas echt goed zicht op!

Gert begon ruimte te maken. De zware commode te verschuiven etc. Warempel met iets van voortvarendheid en met goed gemoed en opgetogenheid. Waar DAT vandaan kwam?

Hoppa! Daar stond Gert. In een bespatte outfit klusser te wezen en in de pot verf te roeren, die nog wat erg dik was en zo bleek al snel: toch he-le-maal niet de kleur!!

Nee. Het was em echt niet. Dit zou gaan nooit gaan wennen!!. Gert zelf vond het ook niets.

En al snel sloop in de opgetogenheid de intrigant in zijn hoofd die hem ironisch toebeet: ‘ Zie je wel. Altijd gedoe. Dit gaat eindeloos duren makker!!’

Thuis stonden achter een schot op zolder nog enige potten verf. Resten van vroeger die bewaard zijn gebleven want ‘dat kun je dan later misschien nog wel gebruiken voor het één of ander’ Dat moment zou dan wel eens NU kunnen zijn want er zat zowaar een zandkleurige tint bij, die op de slaapkamermuur misschien wel eens heel goed uit zou kunnen komen.

Proberen? Proberen!

Het openen van het verfblik drukte het pril opkomend optimisme enigszins de kop in omdat dit niet snel genoeg lukte met de verschillende messen en metalen wipgereedschapjes die Gert voor dit doel bij elkaar had gegrabbeld. Maar Gert kon ook een volhouder zijn en die wint dan uiteindelijk. De verf zag er nog goed uit en er was waarschijnlijk voldoende voor de te bewerken muur.

Nog even goed roeren met een houten spatel en wat water toevoegen om de gewenste dikte te krijgen.

Het viel mee dat de verf na al die jaren nog goed leek.

Het blik zelf leek ook goed. Maar dat bleek niet zo te zijn. Want onder het roeren spleet het blik aan de zijkant en aan de onderkant open en begon de verf weliswaar in de gewenste dikte over het krukje te stromen waar het opstond.

En beeld dat vertrouwen opriep omdat het bestaande klusbeeld hiermee weer bevestigd werd.

Voor alles is een oplossing. Je kunt verf overgieten in iets anders.

Wat later kon er dan begonnen worden.

De trouwe terracotta achtige/ oranje muur verdween langzaam achter de naar wat bleek donkerste zandkleur die je je maar kunt voorstellen ( met uitzondering van de zwarte stranden van Lanzarote)

Partner begon…..dit is veel te donker.

‘Nee hè!?’

Dan doen we de andere muur wat lichter!

Wordt vervolgd.