welkom laptop

Op het moment weet ik de oorzaak nog niet, maar ik constateer wel dat mijn laptop momenteel stukken langzamer werkt.

Ik zat daarnet wel 5 minuten naar een scherm te kijken dat maar niet weg wilde gaan en waarop te lezen stond: welkom Davincini!

‘Welkom Davincini’ wat is dat!! Een apparaat dat je welkom heet. Waar slaat dat op! Wordt ik geacht ‘Ook welkom, lieve laptop!’te zeggen?? Apparaten hoeven mij niet welkom te heten. Ze zijn apparaten. Hard schijfje, een boel digitaal vernuft, ooit door mensen uitgevonden. Plastic, metaal.. Dat gaat mij nu welkom heten. Alsof ik de gelijke ben aan mijn laptop!!?? Het is een apparaat dat het doen moet! Meer niet!! Wie verzint dat! Dat ‘Welkom!’Moet ik me daar beter door voelen??

Wat denken die tekstenclowns achter die startprogramma’s nou? Dat we achterlijk zijn?

En het gaat soms nog verder ook: Dat de laptop me bijvoorbeeld laat weten dat ik geen geen rechten heb om instellingen te wijzigen omdat ik de beheerder niet zou zijn.. Gaat Godverdomme dat apparaat me vertellen wat mijn rechten zijn? En ik ben WEL de beheerder!!

Ik ken mensen die terugpraten tegen een apparaat.

‘Hallo Lamp! Brandt je zo lekker! ? Ben je zo lekker aan het schijnen!! OOOh wat een mooi licht heb jij! Zonder jou zaten we nu allemaal in het donker hè??…Ja!’

Nee, niet tegen de lamp.

Maar wel tegen hun navigatie-apparatuur in de auto. ‘Dat is HELEMAAL niet waar man!! Met je rechtsaf!! We moeten rechtDOOR!!!!! Stom ding!!

We zijn een beetje raar aan het doen met zn allen..

Allang al hoor!! Als je er over nadenkt. Bij de zwart-wit TV deed dit fenomeen zich al voor: Dat het antwoord op de quizvraag maar niet kwam. En jij wist het wel, en je schreeuwde het antwoord hard door de kamer, alsof het moest doordringen tot de botte hersenen van de quizkandidaat in de studio in Hilversum! “KAAS MELK EN EI-ER-EN!!”

Maar goed….Dat kun je misschien scharen onder het kopje ‘meeleven’

Het is van een iets andere orde als een apparaat dat je aanzet, dat niet meer is dan dat en dat je welkom heet. Toch? Zeg maar ja!

Pain du stock

Mooi land Nederland!!
Ze kunnen er ook wat van: Nederlanders.
Dat merk je keer op keer weer. Dat hoef ik niet uit te leggen.

Neem broodjes. Stokbrood. ( vroeger dacht ik dat stokbrood in het Frans 'Pain du stock'genoemd werd.Maar de boulanger begreep me zelfs na uitdrukkelijk wijzen op het bedoelde brood NOG niet)
's Avonds kocht ik een behoorlijke Baquette, zeg maar een Gros Pain,. Warm nog! en ik dacht hmmm. Lekker vers!!Heerlijk! Morgenochtend met jam!!
'Marmelade'zeggen de Fransen chique.
Doe normaal!: JAM!

Dat verse brood bleek echter de volgende ochtend ondanks zorgvuldig bewaren helemaal niet meer vers!
Honkballen. Heb je dat wel eens gedaan?
Taai!!
En ook in Portugal.
Het is kaakgymnastiek waar ik die ochtend mee bezig was en  heimwee kreeg naar molens en tulpen en zelfs regen
Eindeloos kauwen op soepballenbrood.

Duurt veel te lang zo. Dat ontbijten. De halve dag gaat ermee heen. Maar goed, dat is reizen

Zondagmorgen in Portugal

Ik verbleef met vakantie in Portugal. Bivakkeerde er een tijdje in een landelijk gelegen villa niet ver van een rustiek dorpje.
Op een zondagmorgen hoorde ik er de torenklok luiden.
Een oud geluid. Ik houd ervan. Het kraaien van een haan ergens. Een torenklok in de verte.
Moet ook wel in de verte BLIJVEN dat geluid. Anders wordt het gebeier.

 Het was 11 uur. Ik telde de slagen mee. 11 slagen zou je verwachten. Maar een twaalfde slag volgde, en een dertiende, en een veertiende, en wat maller was: Ze volgden elkaar steeds sneller op.
De klokkenluider had er zin in.. Was nu al bij 21 slagen!

Maar de klanken klonken bij nadere beschouwing niet jubelend. Daarvoor was het geluid  te blikkerig. Het leek er eerder op of iemand een vruchteloze poging deed de klok te vernielen. Bang! Bang! Bang! Bang!
De klokkenluider Baalde. Dat was het meer!
"Dit is de laatste keer dat ik die kutklok luidt!!"Zo klonk het
Een recalcitrante Portugees was het, op een verder vredige zondagmorgen.

Stadjes bekijken op vakantie

Wat deed ik?
Op vakanties bekeek ik stadjes, dorpjes. Stadjes in Belgie. Frankrijk, Griekenland, Spanje, en ga zo maar door. Met oog voor kleur, voor licht, voor vormen, geveltjes, poorten, gebouwen, pleinen, bomen. meertjes, kerken.
'Mooi voor een foto!'  En  -'KLIK'-

En, ik ging ze IN als het even kon: de kerken, Kathedralen, kapellen
Ik bekeek de beelden, de schilderijen en de relikwieën. Bezag de schilderingen op het plafond, schuifelde langs zuilen.
Hoe vaak heb ik Christus wel niet zien lijden? Hoe vaak heb ik wel niet de vrome koppen op die beeldhouwwerken en schilderijen gezien?
Teveel blijkt nu, want

NU
Realiseer ik me dat ik het niet meer hoef.
Het meebewegen door schilderachtige steegjes in stadjes is gaandeweg een slenteren geworden waarin ik slechts een oplettend oog heb voor aardig gelegen terrasjes waaraan ik een wijntje zou kunnen gaan drinken en vandaar de mensen en hun bezigheden gadeslaan.
Worldviewing from terraces
Ik heb bezigheden waarin ik me uit aanvankelijk interesse, later uit gewoonte aan had overgegeven, losgelaten. Zo betreed ik bij het bezoeken van nieuwe plaatsen geen kerken, Kathedralen en kastelen meer. Het zijn NO- GO areas geworden.
Dat brengt heel wat rust in mijn gestel.
Los van het lijdende en devote gedoe in religieuze gebouwen, waar Sombermans regeert en er nooit es een lach op een beeldhouwwerk of schilderij te bespeuren valt.
Ik heb het er he-le-maal mee gehad!
Ik hoef niet meer, Ik ben vrij.
Meer begrip gekregen voor de mensen die deelnamen aan de beeldenstorm indertijd.

En de stadjes gaan op elkaar lijken?
Tja
Dat is zo. Maar het is nog niet zover dat ik in vakantietijd thuis blijf zitten. Gelukkig gaat af en toe mijn hart ook nog wel eens open bij het zien van een nieuwe plaats. De afgelopen weken zag ik Porto. En had vanaf de beroemde Vasco de Gama-brug een prachtview over de skyline van Lissabon.
Gelukkig de moeite waard!. Maar de lijst van plaatsjes waarvan het terras eigenlijk  het hoogtepunt is wordt groter en groter