....just like the ones I used to know

So this is Xmas

And what have you done
Another year over
And a new one just began

And so this is christmas
I hope you have fun
The near and the dear one
The old and the young

Waarom dat geschrans? Waarom niet iets meer bescheidenheid? Waarom verspilling? Is het niet zo dat men in de beperking de meester kent? Waarom zouden we met een kater wakker worden?

Het plan en de realiteit

                                                   

2015 WAS...

Het jaar van Verbijstering  en Ongeloof ,

Het jaar van het failliet

Er wordt op de deur geklopt van een groot huis.

Een vertrapte ziel  met een gloedvol restje hoop.

De eigenaar doet open, kijkt langs de ziel in de verte en wijst

‘daarheen, daar ligt Eigen Regio’

En terwijl de ziel wegloopt

Roept  de eigenaar de hulp in van beveiligingsdiensten

Hekken, rolgordijnen, godverdegotver

Dat het zover moet komen

‘Vrouw!! niet meer buiten komen!!. Er lopen verkrachters!!’

Misschien dat de eigenaar er later achter komt
dat het zijn eigen ziel was
die weg liep

desillusion

Pluk de dag: Turijn ( slot)

Heerlijk om weer eens met de trein te reizen. Ik doe dat niet veel meer. Ik viel  meteen in mijn oude gewoonte een zitting te kiezen tegenover een andere zitting. Ik heb er een hekel aan tegen een leuning op te moeten kijken, zoals in een vliegtuig. Met je neus zit je daar op je stoel bijna tegen de achterkant van de stoel van je voorbuurman. Daarop staan voor jou twee dingen: 1) afbeeldingen van warme snacks die je in het vliegtuig kunt kopen, en 2) wat je moet doen in noodsituaties .Of de twee aan elkaar gerelateerd zijn is onduidelijk
In deze trein kon ik comfortabel zitten en voelde me als een prins.

Het was rustig in de trein. Ik genoot van het op reis zijn en het uitzicht. Het ‘genieten van het onderweg zijn’ is zwak uitgedrukt. Het  ging verder dan dat. Het gaf me een blij en vrij gevoel.  Een gelukzalig gevoel! Vooruit maar!  Even daarvoor had ik dat die dag ook al ervaren: de wandeling naar het station door het bedrijvige Turijn. Met zijn monumenten, winkelarcades, zwervers, jonge mensen, reizigers.

Avigliana

Aangekoen ben in op het station gaan kijken welke tips er  bestonden om  het best naar het klooster te gaan, dat ik wilde bezoeken. ( mijn verhuurders hadden me aangeraden naar dit kolossale gebouw, de San Michele te gaan,gelegen in een natuurlijke omgeving. Ze wisten ook te vertellen dat er geen openbaar vervoer naar toe ging). De loketbeambte aan wie ik het vroeg liep weg op mijn in het Engels gestelde vraag. Hij sprak blijkbaar geen Engels, en riep nu de assistentie in van een oudere vrouw die  verderop aan het werk was. Kennelijk hoopte hij dat zij mij wel te woord zou kunnen staan. Aan het loket verscheen zij, en vertelde me met een hartverwarmende welwillendheid dat er een wandelroute bestond naar het klooster. En dat die wandelroute anderhalf uur zou duren ( well, for ME it’s one hour and a half…perhaps you faster). Het beginpunt van die route lag in het dorpje St Ambrosio. Dat was een station verderop. Daar kon ik naartoe. Over een uur zou er een trein komen.

Lieve vrouw achter het loket, in een dorpje met een stationshalletje waarin geen enkele automaat te bekennen was. Liefde voelde ik voor deze plek. Ik, part-time nostalgische malloot, die met weemoed placht terug te denken aan het pre-automatentijdperk, ervoer hier weer even het verloren gewaande. De Middeleeuwen. Middeleeuwen die echter nog geen 35 jaar oud waren. 

Ik besloot een taxi op te zoeken en bij de chauffeur te polsen naar de prijs voor een ritje San Michele. Het was zulk prachtig weer. Buitengewoon voor 1 december!  Dat ik niet meteen een taxi signaleerde deerde me dan ook niets. Ik toog met mijn rugzakje en mijn stevige stappers in de richting waarvan ik vermoedde te moeten gaan, en al snel zag ik richtingaanwijzers, die bevestigden dat ik goed liep. ‘San Michele’. Struinend langs de weg en ondertussen speurend naar een taxi stak ik een liftduim op naar het aankomend verkeer.

Het aloude liften. Een oergewoonte. Instinct. Liftend kwam je immers overal. Door het dorp Avigliana liep ik. Uit een supermarkt kwam een vrouw, op weg om haar boodschappen in haar auto te zetten en te gaan. Ideaal om haar te laten zien wat voor een buitengewoon betrouwbare lifter ik was. Ik hield haar staande en vroeg haar of ik op de goede weg zat naar St Ambrosio en dat ik naar San Michele wilde.

Even later reed ik langs schone meren naar een afslag waar ze me afzette. Een kronkelweggetje dat omhoog voerde, en dat ook het klooster aan zou doen. Waar overigens weinig verkeer langskwam. Maar dat donderde niet. Ik was weer een lifter geworden. En dat voelde goed.

Als je mij als 10-jarig kind voor je had gehad en je had me gevraagd wat ik later wilde worden, had ik gezegd: ‘Zwerver’ Ik had dat geromantiseerde  idee, dat mogelijk zijn oorsprong vond na het lezen van ‘Alleen op de wereld’ van Hector Malot, aangevuld met eigen naïeve ideeën over hoe ik al rondreizend met een gitaar of een act genoeg zou verdienen om te eten, te slapen, en verder te gaan.

Dat beeld is nooit helemáál verdwenen. En het gevoel dat bij dat beeld paste, dat had ik nu ook. Ik struinde langs een kronkelweggetje in de zon, ik was uit de stad op weg. In mijn rugzak aan etenswaren slechts een flesje water, een appel en een banaan.

Na een klein kwartier stopte een  auto . De derde die langskwam. Dure auto. Ik opende het portier  en een Indonesisch ogende man veronderstelde al dat ik naar de bezienswaardigheid wilde. Ik mocht meerijden, al ging hij niet helemaal naar het klooster. Hij ging naar zijn vader verderop. Maar, zei hij  al heel snel: ‘If you want you can have lunch with us, then I can bring you afterwards to the monastery. Ik vond het goed klinken, en even later parkeerde de dokter, die zich voorstelde als Marcus, zijn auto bij het toegangshek van de woning van zijn vader.

En wat een huis was het! Een prachtig gelegen landhuis. Vader schudde me hartelijk de hand en hij en zijn zoon begonnen in een eetkamer ( er waren er meerdere) de tafel te dekken met brood, zalm, ham. ‘You like white wine for lunch?’ ach ja, waarom niet? “When in Rome, act like the Romans do”.Inmiddels liep ik rond in de aangrenzende kamer. Ik zag  schilderijen uit Peru en Indonesië. Kunstvoorwerpen. In wat voor een stille omgeving lag dit huis, groot genoeg om met 4 families te bewonen. En daar woonde vader, 71 jaar, alleen.

Ik schoof aan. We praatten zoals dat heet ‘geanimeerd’over ons doen en laten. In Engels, Duits, en Frans verliep de conversatie niet eens zo moeizaam. Hij was ‘engineer’ geweest. Had in zijn leven ook veel gereisd. De lunch was zo een aangename bezigheid. We hadden het o.a over de aarde, de onverdraagzaamheid tussen volkeren en religies. We spraken de wens uit dat mensen meer samen zouden moeten gaan werken en klonken op elkaars gezondheid. Vader besloot me naar het klooster te brengen en me daar twee uur later dan weer op te halen.  Inmiddels was er ook likeur en whisky op tafel gekomen, maar voor dat laatste bedankte ik.  Marcus had niet  veel tijd, want als dokter had hij nog huisbezoeken af te leggen. We namen afscheid, en vader liet me nog wat van het huis zien. Het balkon boven. Een schitterend uitzicht over het heuvellandschap. Ik nam er een foto van hem met dit landschap als achtergrond

Onderweg naar boven nam hij nog even een zijweg naar  een aantal afgelegen woningen. Daar was een project gevestigd waar verslaafden probeerden onder begeleiding van hun verslaving af te komen, zo vertelde hij. Hij wist dat ik ook een hulpverlener was en me dit waarschijnlijk wel zou interesseren.

De San Michele oogde imposant op de top van de heuvel. Had ook wel iets van een burcht, een reusachtige gevangenis. Een van de grootste Noord Italiaanse bezienswaardigheden, dat echter nooit als zodanig is geëxploiteerd. Historie en mysterie genoeg rondom het oude gebouw, en schoonheid genoeg, om dat wel te doen, maar toch..

Het was een bijzondere ervaring om rond te lopen rond het gebouw, de ruïne. Temeer omdat ik er vrijwel alleen was. Slechts mijn eigen voetstappen hoorde ik op de stenen traptreden, en ik voelde me klein, lopend langs de gigantische muren van de vesting. Wat een uitzicht ook! Over het dal. Een doorgangsroute, vroeger al, naar Frankrijk. Het verhaal dat ook Hannibal er met zijn olifanten langs getrokken zou zijn.

Echt in het gebouw kon ik niet komen. Het was maandag en gesloten voor publiek. Het maakte me niet uit. De ervaring was me zo al genoeg om me mijn leven lang bij te blijven.

Vader was er niet op de afgesproken tijd . Ik dacht dat hij in slaap gevallen kon zijn, en begon vast terug te lopen. Zo kreeg ik de kans nog wat plaatjes te schieten. Liften deed ik niet, want ik vermoedde dat ik toch opgehaald zou worden. En inderdaad. Daar kwam hij. Wij realiseerden ons dat we ons nog niet eens hadden voorgesteld. Hij heette Beppe Pagliero. Hij vertelde over zijn vrouw, die 20 jaar geleden overleden was. Hij had niet de behoefte om daarna nog met een andere partner zijn leven te delen. Hij had het over zijn zoons. Informeerde ook naar mijn leven. Beppe bracht me helemaal tot het treinstation van Avigliana, waar ik bij het loket de retourticket kocht naar Turijn. Hij wilde dit eerst nog voor me betalen, maar dat vond ik overdreven. Dan wilde hij me nog wel een koffie aanbieden in een café naast het spoor. Ik nam een pilsje. We babbelden als oude bekenden. Hadden er nog uren kunnen zitten.

In de trein naar Turijn voelde ik me  mogelijk nóg beter als op de heenreis. In ieder geval rijker!

Pluk de dag: Turijn ( 3)

Behalve het filmmuseum, vond ik een bezoek aan de Basilica of Superga een fijn uitstapje. De Basilique ligt op een hoge heuvel. Je kan er naartoe et een tandradtram uit 1934;  en behalve dat het een fraai gebouw is heb je vandaar een fraai uitzicht over de stad en de bergen

In 1949 is tegen de heuvel waarop de Basilique gebouwd is in hevige regenval met slecht zicht een vliegtuig gecrasht, met aan boord het volledige team van  Grande Torino , op dat moment zeer succesvol. Elk jaar koen er nog vele vele fans om dit te gedenken.

Pluk de dag: Turijn (2)

Tuurlijk vind je je weg.

Zover heb je je reis wel voorbereid, als het goed is. Dat je na aankomst op de luchthaven staat en dan een idee hebt hoe verder. Uiteindelijk is al wat je nodig hebt een adres. Een adres waarmee je naar een informatie-balie kunt gaan. Of naar een taxichauffeur.

Maar ik was voorbereid. Wist welke bus ik moest hebben, waar ik voor die bus de kaartjes moest kopen ( en hoeveel die kosten!) en waar ik moest overstappen op de tram. Dus dat ging allemaal prima, met die verstande dat ik meende in de tram een kaartje te kunnen kopen, maar dat bleek niet  mogelijk . Afin, die tram reed toch wel.

Nauwelijks in Turijn en dan al een zwartrijder.

Ik verbleef bij een jong Italiaans stel: Maddalena en Mauro. Zij woonden in het appartement samen met een schuwe hond ( vroeger mishandeld) en een speelse kat. Ik had er een slaapkamer en een eigen badkamer. Stortdouche! en een sproeier om in de hand te houden in de vorm van een ouderwetse microfoon. Dus dat zullen ze weten! J Een stimulans voor elke douche-zanger. Nadat ik me had geïnstalleerd ben ik  wat gaan eten is een pizzeria 100 meter verderop. (pils en pizza!) en ik kocht er meteen een fles wijn om mee te nemen. De amicale ondernemer maakte een vrolijk praatje en gaf me korting op de wijn. Ik beloofde hem terug te komen

Maddalena en ik maakten die avond kennis in de serre onder het genot van mijn gekochte witte wijn, geschonken in een glas met lange voet . Uit welk glas je drinkt bepaald al voor een deel de smaak, denk ik soms wel eens.  Zij wist van alles over de stad te vertellen. Ik kon gebruik maken van het hele huis, de keuken. Lieve mensen. Wat een keuze om, zoals zij, zo vaak je appartement te delen met een vreemde. De een na de andere vreemde snuiter hadden ze er over de vloer. Uit allerlei uithoeken van de wereld kwamen ze.

Ik kan niet anders zeggen dat dat ik  er van meet af aan thuis voelde. Het gesprek verliep soepel, alsof we elkaar al langere tijd kenden.

Ik had een uitvalsbasis om Turijn en omstreken te ontdekken, en dat is wat ik dat ook de volgende dagen gedaan heb. Vooral te voet. In tegenstelling tot Nederland bofte ik geweldig met het weer, en bewoog me onder hemelsblauwe luchten. En zwierf langs de Po, en door de binnenstad van Turijn Ik  bezocht het filmmuseum, de pleinen, en zonk neer op een terrasje dat ik vanaf de eerste dag elke dag zou gaan bezoeken. 

In het appartement waar ik verbleef vroegen ze of ik de maaltijd met hun wilde gebruiken. 

Leuke dingen.

Pluk de dag: Turijn (1)

In een moment was het beslist. Een impuls-aankoop was het geweest. Ik zag de aanbieding op de mail voorbijkomen, en ik beet toe.

Carpe-Diem toch?  Dat roepen we immers de hele tijd met z'n allen! Dus wat zou ik thuis gaan zitten zuchten tegen uitgestelde klussen het huishouden en een grijze lucht? Twee keer ergens over nadenken is soms nergens goed voor! Gewoon doen!  Retourtje Turijn, even 5 dagen weg!!

Ik had van tevoren wel WAT gedaan. Ik had Google op  ‘afbeeldingen Turijn’  laten zoeken, en de eerste foto’s waren ok! Het viel me op dat de stad er prachtig bijlag, omgeven door bergtoppen.  Van Turijn als stad wist ik niet veel. Er was een groot filmmuseum in Turijn. Dat wist ik . Ik kende ‘de lijkwade van Turijn’ het stoffen kleed dat is gebruikt om  Jezus te bedekken na zijn dood aan het kruis. Het doek draagt de beeltenis van het lichaam. Die wilde ik wel zien. Hoewel ik in mijn achterhoofd had dat dit kleed slechts bij bijzondere gelegenheden geëxposeerd zou worden.

Het verblijf in Turijn regelde ik via AirBNB. Ik vond een kamer vlakbij het centrum. Niet duur, meteen maar boeken!

Ik heb vrijwel niet getwijfeld na mijn boeking of ik er juist aan had gedaan me door die impuls te laten leiden.
Het meest bijzondere gegeven van dit te maken reisje was dat ik er alleen heen zou gaan.  In m’n eentje. Daar waar ons cruestli-gezinnetje zich doorgaans gezamenlijk op buitenlandse vakanties begeeft, zou ik nu zonder gezelschap gaan. Ik kende die ervaring wel. In een vorig leven had ik in m’n eentje een maand in het voormalige Rhodesië rondgezworven: Zimbabwe. Voorwaar andere koek.

Vliegen vanaf Eindhoven is voor mij in Nederland vooralsnog de meest aantrekkelijke optie. Een goed bereikbare, overzichtelijke luchthaven, met de auto op nog geen uur van onze woonplaats. Mijn vrouw was meegereden. Om mij weg te brengen, en de auto mee terug te nemen.

Onderweg naar de gates langs de douane.  Leek het zo of deden ze hun werk zorgvuldiger nu Europa te maken had met de dreiging van terreur?

Ryanair is de Aldi onder de vliegmaatschappijen. Kwalijker dan dat: Op hun site zag ik , nadat ik geboekt had, dat er de mogelijkheid bestond om een petitie te tekenen die luchtvaartpersoneel het stakingsrecht zou moeten ontnemen. Erg onsympathiek en afkeurenswaardig.

Daarbij komt dat ik me bij het betreden van een Boeing 737 van Ryanair al snel ontmenst voel. Een te nauw gangpad, waarop het onmogelijk is om elkaar te passeren is het enige gangpad tussen de twee rijen stoelen door. Mensen hebben nauwelijks tijd zich te settelen in het vliegtuig ( zover je al van settelen kunt spreken…)

De bagage moet opgeborgen worden, mensen willen zich van hun jas ontdoen. Maar terwijl je bezig bent zie je de rij achter je stagneren. Jij bent in één keer obstakel geworden. Een schaap dat de boel ophoudt. Met wat geluk krijg je je bagage in de daarvoor bestemde ruimte geperst. Onderwijl hoor je  opgewonden nerveuze geluiden van een hittepetit met een stewardes diploma. Ik geloof dat het geluid onder het hoofdstukje ‘instrukties’ dient te vallen. Maar dan kan daar binnen de opleiding misschien nog es naar gekeken te worden. Het gevoel dat het vliegtuig nu niet op tijd weg kan met al die mensen omdat JIJ bezig bent de boel op te houden is het gevoel dat de benaamplate crew je al snel weet te geven. Het moet allemaal snel. Sneller.  Terwijl je gaat zitten denk je aan de spullen die nog in de opgeborgen bagage zitten. De spulletjes die je mee had genomen om je reis in het vliegtuig mee te veraangenamen. Je puzzelboekje, je leesboek.  Je zou er niet meer bij kunnen.

Vanaf zithoogte zie en voel je de schuifelende rij aan je benen en schouders voorbijtrekken. Gezette mensen moeten zich welhaast zijwaarts voortbewegen, zo smal is het.

Vliegen is eigenlijk ook een soort kamperen. Een soort gekozen afzien. Hoe zou ik kunnen klagen over een vliegreis naar Italie die me nauwelijks meer dan 10 euro had gekost? Dan doe je niet moeilijk en probeert zoveel mogelijk van alles te genieten. Vooral van het gegeven dat je er over anderhalf uur weer uit mag!   Als alles goed gaat.  Want je gaat niet genieten van een koud pilsje aan boord. Want” I’m sorry sir, we don’t have cold beer. But I can put it in the freezer if you want…than later I can bring you….”  

De stewardessen waren jong en onaantrekkelijk. Maar ik voelde me goed. Benieuwd hoe ik in Turijn m’n weg zou vinden.