gezegd is helaas gezegd

Dat had HIJ weer. Zonder vooraf de consequenties goed te overzien wat roepen. Want hij wilde graag de toffe peer zijn, voor wie niets een probleem is: ‘Ach, dat doe ik zo wel even’, ‘Ik regel het morgen voor je’.

Hoe vaak kun je jezelf tegenkomen en jezelf nog durven aankijken?

Dit maal heeft hij het zelfs gepresteerd om na lang NAdenken zo’n fout te maken. Hij had zichzelf voor een opgaaf gesteld, waarvan hij niet wist of hij die tot een goed einde zou KUNNEN brengen.

Maar dat DOE IK WEL EVEN had hij gezegd.

Hij had zich aangesloten bij een schrijverscollectief. Zes schrijvers die onder auspiciën van de bekende Nederlandse schrijfster Sonja Dies hun schrijfsels zouden laten beoordelen.Bovendien was er een kans dat het verhaal uitgegeven zou worden!  De ledenvan het collectief had hij in levende lijve nooit ontmoet, maar hij wist wel dat één lid zeer goed bevriend was met zijn neef. Een ander was een kennis van zijn buurman. Daar was de aspirant schrijver achter gekomen toen hij had gezegd uit welk klein dorp  hij kwam. ‘Ken je misschien Jannick vd Zand?’ had een medeschrijver toen gevraagd, en hij had ‘ja’gezegd.

Samen hadden de schrijvers een verhaal op poten gezet, over de liefde, over een onmogelijke liefde ging het. Een date tussen twee onbekenden dat ergens op uit moest draaien. De voorgaande schrijver had de twee laten daten zodanig dat het klikte. Het collectief nu, had besloten dat in het volgende hoofdstuk de remmen los moesten. Het moest ‘all the way’gaan, en hij was aan de beurt om dat hoofdstuk te schrijven. Vol erotische geladenheid, en het collectief verwachte wellicht goed beschreven verleidingskunsten en waarschijnlijk spetterende seks.

Voor dit dilemma zag de schrijver zich geplaatst. En waarom was het een dilemma?

Hij had nog niet eerder een erotisch verhaal geschreven, en hij vond het moeilijk een toon te kiezen. Ging hij uit van echte ervaringen, ging hij uit van fantasie? Hij wilde niet saai zijn, maar ook niet grof. Hij met z’n grote mond: ‘…ik schrijf alles! Zeg het maar!!!’ had hij in het collectief gezegd. Die hadden hem  nu  voor het blok gezet…

Over een weekje zou het klaar zijn.

‘Hoeveel tinten grijs wil je het precies hebben?’had hij gevraagd. ‘We willen JOU tint!’vond het collectief, ook al is het pimpelpaars met sterretjes.

En dan zou hij schrijven, en dat schrijven zou onder ogen komen van bekenden, zijn vervelende neef, zijn buurman, en natuurlijk van Sonja Dies, die zich daarmee inzicht zou verwerven in de erotische fantasieën van deze  amateur voor waar het ging om het beschrijven van erotiek. Ze zou er misschien om lachen, hem misschien verafschuwen.  En dat wilde hij niet, niet tegenover haar....

Hij had uitstel gevraagd om zijn hoofdstuk in te leveren. 15 dagen had hij gekregen van het zich in de handen wrijvende collectief.

Hij met z’n grote mond….maar gezegd is gezegd… ( wordt vervolgd)