Irritatiedingetje

Ik denk soms dat ik de drukste baan van Nederland heb.

En bij tijd en wijle is dat misschien ook wel zo.

Bij slaapdiensten ligt het anders.

Van 23.00 tot 07.00 krijg ik dan de helft uitbetaald en mag ik gaan slapen.

Of pogingen daartoe doen.

 Ik slaap bijna standaard slecht op mijn werk.

Komt dat door de verantwoordelijkheid die ik dan heb over 17 cliënten?

Nee, dat geloof ik niet. Maar onbewust ben ik  wel meer alert. Ik registreer voetstappen en toiletgangen .

Vanuit een toestand  tussen slapen en waken zie ik de lichtgevende cijfertjes van de wekker elk uur wel even. Of elk kwartier.

Moe was ik, na een intensieve avond.

Ik dacht:  nu lukt het wel, slapen op mijn slaapdienst.

Mijn ogen waren toegevallen

En sperden zich open toen ik om 00.45 mijn gsm hoorde overgaan

SMS:

‘Hey pap, weet jij nog de titel van dat  leuke nummer van Jochem Meijer?’

M’n dochter. 14

Zij was uit logeren, en meende me nog te kunnen SMS-en op dit tijdstip. Thuis lag ik er immers op die tijd nog niet in.

Maar thuis had ik mijn partner, mijn partner en mijn partner. Respectievelijk mijn vrouw,  witte wijn, en halfzware shag. En m’n laptop.

Hier op mijn werk niks van dat al.

Leuke nummer van Jochem Meijer?

Moest ik nou echt nog daarover terug gaan SMS-en? Ik wilde slapen!

Ze moest dat liedje bedoelen dat ik haar een maand of vier geleden heb laten zien. Ik was op mijn laptop  aan het cabaretsurfen, en had toen gezegd: ‘Kom es kijken, Ik denk dat je dit  leuk vind’

En dat klopte.

Hoe ging het ook weer?

Het wat iets van papapapapaPA pa-pa-pa-pa. De melodie kreeg ik langzaam te pakken, maar de tekst?

Wat boeide het potverdomme. Het was bijna 01.00 ’s nachts en ik wilde slapen.

Ik was moe. Mijn hoofd stond helemaal niet naar SMS-en. En niet naar Jochem Meijer en zijn liedje!!

Ik wilde slapen.

papapapapaPA pa-pa-pa-pa-pa . Aaah, nee hè? Het liet me niet meer los!

Bijna twintig woelminuten later schoot het me te binnen:

Dit was de tekst: ‘Het is een irriTAtie-din-ge-tje’  , zo heette het. Zal ik het nog SMS-en?

Ik pakte mijn mobieltje van het te kleine bijzettafeltje naast mijn bed, richtte me op, deed het bedlampje weer aan, pakte mijn bril, en begon te SMS-en.

Net toen ik het bericht wilde verzenden kreeg ik zelf een bericht. Van haar. Mijn dochter.

Bij opening stond er op het display te lezen:

‘Laat maar, kweet et al’

Potverdepotver.

Ik SMS-te alsnog ‘irritatiedingetje’

En zij weer terug: ‘Ja, die’

Lang was de nacht, kort was de slaap. Probeer maar es in slaap de komen met Jochem Meijer onder je hersenpan

Nu ik het weer zie: het is een irritatieFACTORTJE  en geen 'dingetje'