TADAAAAAA!!!
Kordaat wordt de voordeurbel ingedrukt.
Twee heren en een vrouw voor de deur.
Grijze uniformen met daarop de letters E.A.
"Goedenmorgen'
-'Goedenmorgen'
"...we zijn voor de euthanasie..."
-'de euthanasie?.... Oh, jaaa, da's waar, maar, vergist U zich niet, want ik had alleen nog maar doorgegeven dat ik een bobbeltje had. Meer niet.'
".....ja, maar hier staat...een kwaadaardige vorm van kanker..'
-"Gek...nee hoor, ik moet nog onderzocht worden..."
"Maar U had ons toch gebeld?"
-'Voor informatie ja...bij een bobbeltje denk je toch meteen het ergste, en toen heb ik geinformeerd of jullie al reden..maar niet om meteen ge-eutaniseerd te worden'
"....mevrouw, volgens onze informatie...dit is toch postcode GY5598? "
- 'Ja, maar voor vandaag heb ik echt geen afspraak met de Euthanasie-artsen..'
'U bent mevr. Leendertwil?'
- Ja dat ben ik
"Vreemd, volgens onze informatie zou U hebben verzocht vandaag van onze diensten gebruik te maken. 16 nov 2011. Kijk. Hier staat het. Levensbeëindiginkje op het Sacha Niemanplein nr. 7, en dat is hier hè..?
- Ja...gek...Vreemd.. Maar ik ga nu toch ècht niet meteen...ik ben nog niet zo ver, echt niet...het spijt me'
De vrouwelijke euthanasie-arts van het mobiele team pakt haar GSM en loopt van het gezelschap vandaan.
Even later komt ze terug
"Bij de burgelijke stand is ook bekend dat U vanaf vandaag overgaat mevr Leendertwil'
-'Nee, voor onderzoek, ik ga naar het ziekenhuis vandaag. Daar ga ik onderzocht worden..'
"...het is wel eigenaardig. Alle instanties zijn op de hoogte,,,formeel is alles keurig afgewerkt..alleen U...mag ik U een vraag stellen..?'
- 'Ja'
'Heeft U de laatste tijd problemen met het geheugen?' De artsen werpen onderling een blik van verstandhouding, en knikken langzaam naar elkaar. Natuurlijk! Mevrouwtje is geheugentje kwijt.
-'Zou ik U een tegenvraag mogen stellen?.....bent U Uw verstand kwijt? U ZIET toch dat ik hier gewoon voor U sta. Ik zie er toch niet ziek uit, of wel?'
"Dat zegt niet alles mevrouwtje...ik heb voorbeelden gezien dat mensen de vreemdste capriolen uithaalden als we langskwamen. Wat drempelvrees al niet kan doen. Daar kunnen we honderden verhalen over vertellen. Het team glimlacht naar elkaar.
Maar een gemeende glimlach was het niet., want het zat niet mee vandaag. Al die tegenwerkende mensen. Op een fatsoenlijke manier je werk doen was op zo'n manier bijna niet mogelijk. Het viel niet mee een euthanasie-ars te zijn.
En mevr Leendertwil? Die past tegenwoordig wel op voor dat ze de deur open doet. Eerst kwam ze al zo moeilijk van de Jehova-getuigen af, en nou krijgt ze ook nog die Euthanasie-artsen op d'r dak . Tsjongejonge, 't Is toch wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten