Altijd die rotgespannenheid! Altijd dat hoge onhoorbare ademen, die stille geladenheid waarmee hij in zichzelf kroop. Altijd dat geblokkeerde denken. Dat interne zweten. Alle geluid om hem heen, dat hij slechts kon ervaren als irritant. Dat bewust zijn van eigen gebaren, zijn blik, ja van alle signalen die hij ten toon spreidde nu hij zo gespannen was. Altijd die sfeer om zich heen van ongemakkelijkheid. En als hij zichzelf wilde geruststellen en probeerde te zingen dan klonk dat gedempt en gespannen.
Een muis, bang vertrapt te worden.
Zo zagen de drempels van Gert er uit, voordat hij aan de slag ging, en zich tussen de anderen begaf.
Altijd bang door de mand te vallen die hij uiteindelijk zelf zal gaan aanreiken.
‘Kom op Gert, maak het jezelf nou eens makkelijk, en leef eens luchtig!!! ‘
Dit zei hij tegen zichzelf, al jarenlang. Zonder resultaat.
Maar verdomd: de laatste maanden groeit er opeens een plantje in zijn hoofd. Het is nog maar klein, maar het verspreid het serum dat zijn hersens, zijn interne wezen nodig heeft: Zelfvertrouwen, er mogen zijn!
Hé Gert, geef water dat plantje, wees wie je bent en weet dat dat goed is. Bijt niet langer op je lippen, krom niet langer de vingers in je handpalmen, maar adem vrij en lach!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten