kerst

Wil ik m’n kinderen iets over Kerst vertellen, dat ze iets weten van de origine van het feest, onze cultuur, maar dan stuit ik weer ergens op.

Ten eerste zou het, voor dat doel, goed zijn, om de kinderen eens mee te nemen naar een inspirerende Kerkdienst, waar het feest is!.Waar gevierd wordt! Hallelujah!
Maar feestelijk is het niet in de kerk. Het is er over het algemeen sober en plechtig. Gekuch, geschuif, blikken naar anderen, koud vaak. Een onverstaanbare galm van een voorganger, de zijige klanken van al even onverstaanbare psalmen, meegemurmeld door de aanwezige gemeente, met de boekjes in de hand. De tijd die maar niet is vooruit te branden, en een dienst die maar niet af-ge-lo-pen wil ZIJN!.
Kinderen gaan dreinen, zeuren, jengelen, ouders proberen hun kroost rustig te sissen,er ontstaat chaoas in de kerk.
Daar krijgen wij, en mijn kinderen geen Kerstgevoel van.
Desalniettemin hebben ze het meegemaakt. De Kerk is er bij hen niet geliefder op geworden
In mijn woonplaats wordt echter een alternatief geboden: De herdertjestocht!
Met lampionnen en vrolijke lichtjes loop je dan ’s avonds door een donker bos met honderden mensen, om uiteindelijk terecht te komen bij een Kerststal. Het is koud, vaak wat modderig in het bos. Om je heen wordt gepraat over de scheiding van Alie, en het gebroken been van Stef, maar goed. De lichtjes lichten feeëriek op in een lange bochtige sliert door het bos, en dat op zich, geeft het geheel iets sfeersvols.
Uiteindelijk wordt halt gehouden bij het tafereel wat de Kerststal moet voorstellen, en nou, ja, dan ben je allen daar tesamen.Op een open plek in het bos. Saamhorig staan we allemaal gelijk te wezen. Bij de Kerststal.
Het is dan mooi om met z’n allen een kerstlied te zingen, of om te luisteren naar een mooi lied.
Dit had de organisatie de afgelopen jaren ook bedacht. Waar ze echter volledig aan voorbij zijn gegaan is aan de voor mij logische gedachte, namelijk dat het voorzingen moet gebeuren door iemand die KAN zingen.
Wat er nu gebeurd is dat de microfoon in handen is van een voorzanger die bij het openen van zijn mond de bomen doet kreunen en de aanwezigen na een ogenblik van aan de grond genageld te hebben gestaan doet besluiten zo snel mogelijk het hazenpad te kiezen. De samengedromde lichtjes spetteren alle kanten op het bos in. Saamhorigheid in vluchten! Mensen verdwalen, komen soms pas middernacht verkleumd thuis, maar de prioriteit was: wegwezen van het trommelviezen teisterende geluid. Jaar in, jaar uit eindigd het tafereel met deze apotheose.
Kesrtgevoel betekende voor de kinderen ook toen, vooral: thuiskomen.
.
Dit jaar blijven we thuis. Ik verzin zelf wel wat. Zo dacht ik: ik ga de tekst van de kerstliedjes eens doornemen, ik ken ze niet eens meer. Kijken of dat nog aansprekende teksten zijn voor de kinderen. Op het internet vond ik de tekst van ‘Stille nacht’

Stuit ik op de Protestante, en de Katholieke versie.
Het Godshuis is verdeeld. Zucht.