Het is een traditie, We doen het al jaren. Op 1 januari is er weer dat besef dat we tevreden moeten zijn met wat we hebben. Een nederige, dankbare gedachte.
Het zaadje daarvoor hebben we eind vorig jaar in gang gezet. Door het jaar heen doen we het nooit, maar één keer, aan het eind van het jaar doe ik het. Dan begeef ik me naar het Zonneplein verderop. Naar de Primera, en ik koop daar een Oudejaarslot. Ik wordt er geholpen door een vrouw die zo te zien haar mondhoeken ook in het nieuwe jaar niet omhoog zal kunnen krijgen. Dit keer koop ik twee halve loten om de kansen te spreiden. 2 Oudejaarsloten. Ik mag wenselijke eindnummers doorgeven. Dat doe ik, maar twijfel daarna omdat ik het lot toch niet kan sturen en daarom het lot maar beter het lot kan laten zonder inmenging, Maar het is al te laat,
Waarom ik dit al jaren doe weet ik niet. Ik reken niet op een prijs, sterker nog: ik HOOP er niet eens meer op. Niet van binnen, want daar weet ik zeker dat ik mezelf een vroege teleurstelling heb aangeschaft, zoals al die andere jaren.
Het is evenzeer een inmiddels waardevolle traditie om te zien dat ik geen geldprijs hebt gewonnen en dat ik zo, gewoon met alles wat ik heb, het Nieuwjaar in zal fietsen.
Het is veel, alles wat ik heb. Wanneer ik mijn zegeningen tel raak ik niet uitgeteld.
Dus de teleurstelling is van zeer korte duur. Een seconde. We kunnen gewoon door met ons leven. Geen rare fratsen en financieel adviseurs, binnenhuisarchitecten en makelaars over de vloer. We hoeven niet na te denken over een nieuwe invulling van ons leven.
Het Nieuwjaar is begonnen met die vertrouwde veilige voorspelbaarheid en dankbaarheid,
Volgend jaar koop ik weer een lot. Weer het mijne, want dat is goed
Gelukkig Nieuwjaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten