What else is there

 Ik lees 'de verborgen geschiedenis van Courtillon' van Charles Lewinsky.
Toen ik dit blog begon had ik de gewoonte een klein gedeelte van het boek dat ik aan het lezen was te plaatsen op Davincini.  Daar ben ik later mee opgehouden, terwijl ik nog wel een 'flink' aantal boeken heb gelezen.  Misschien dat ik de oude gewoonte wel weer op ga pakken. 

Ik word dit jaar 65. Tranen staan soms aan de binnenkant van mijn vel. Zo gaat dat als mensen vocht vasthouden en daar last van krijgen. Dat zijn opgehoopte niet geuite tranen. 

Ouder worden is in mijn geval heel veel beter als sterven. Ik heb niets om over te klagen, want ik ben zo goed als gezond. Ik heb het vermogen niet verloren te genieten. 

Toch is er iets dat me dwars zit. Waar die 'tranen' vandaan komen, en dat is een vraag die ik mezelf regelmatig stel.  

De vraag is

'Áls dit het leven is dat ik leidt, moet ik er dan niet meer van maken? '

Die vraag, daar slinger ik als de klepel van de klok steeds langs met ja en nee.

Hoewel ik donders goed weet dat je in het leven moet staan zonder je te spiegelen aan anderen kan het me desondanks somber stellen wanneer ik mijn leven toch afzet tegen dat van andere mensen in mijn omgeving of op de televisie. Succesvolle en/ of gedreven mensen die van hun passie hun beroep hebben kunnen maken en die weten wat ze willen.  

Ik zie al die aardige mensen die goed in het leven  staan ( zo komen ze over) , zich goed kunnen uitdrukken en die gezien worden.

Wanneer ik dat zie denk ik vaker dat ik mijn leven tussen mijn vingers heb laten wegglippen, terwijl ik het juist had moeten vastpakken . Dit stemt me nu  somber en verdrietig. 

Dit gevoel wordt ingegeven door een weinig jaloezie, zelfverwijt, en door onvermogen. Onvermogen omdat ik het een groot deel van mijn leven heb moeten stellen zonder zelfvertrouwen. Ik was faalangstig en bang. De oorzaak hiervan heb ik nooit precies kunnen achterhalen. Het voelt niet helemaal fair om het allemaal bij mijn ouders en mijn opvoeding te leggen. Dat daar een gedeelte ligt van de oorzaak, dat denk ik wel. 

Wat de oorzaak ook was, ik kan het verleden ermee niet veranderen, hooguit wat beter verklaren.  Doch, wie weet heeft het nog zin om alsnog een rijker leven op te bouwen. Ik ben 'pas'64, en er zijn nog genoeg activiteiten te ondernemen en te ontplooien. Legio voorbeelden van mensen die dit doen.

Of ben ik gewoon lui!!??

Wanneer de klepel naar de andere kant bengelt denk ik daar helemaal niet over . Dan gooi ik het over een andere boeg en spiegel mij aan mensen die een leven leiden die niet bovenaan de Maslovpiramide staan, want daar staan veel mensen in onze samenleving. Ik kan mezelf bezien met tevreden ogen, mijn zegeningen tellen, en wel even doorgaan met tellen, want het zijn er veel. Ik heb veel kunnen zien, veel kunnen ondernemen. Kijk in mijn fotoboeken. Zie mijn vrouw en kinderen. Ik heb alles wat ik nodig heb! Er komt mij materieel niets te kort. Ik heb vrijheid. Leuk werk.  Er wordt van mij gehouden, 

Ik heb simpelweg geen recht om te zeuren. 

Ik heb het nog niet eens gehad over miljoenen mensen die niet zo'n leven kunnen leiden zoals ik dat doe en die dat wel heel heel graag zouden willen. Miljoenen inderdaad die het vagevuur dat het leven kan zijn dagelijks aan den lijve ondervinden, Of die geen echt leven kunnen leiden omdat strenge regels ze beperken en verbieden. Mensen die fysiek beperkt zijn. Afhankelijk.

Ik heb alle reden om blij te zijn, en niet te zeuren. 

Er is wel genoeg om 'aan mezelf te werken' Dat wel. Daar kan ik een lijst van maken. Misschien daarover een volgende keer