Tia

Helderziend

Sommige mensen zijn dat. Tegen wil en dank soms. Maar anderen kunnen er wel wat mee. Al is het maar een boterham verdienen. Die danken zeer voor deze buitengewone gave

Helderziendheid. 'Second Sight 'zeggen de Engelsen.

Ik had ook zoiets, maar toch ook weer heel anders.

Ik had 'dubbelziendheid' . Een paar minuten. Drie of vier, en dat was minder. Dat is geen gave ook. Het is eerder iets dat zou kunnen duiden op een storing in de doorstroming van bloed in de hersenen. Een zogenaamd Transient Ischemic Attack. Kortweg TIA.

Daar wilde ik helemáál  niet aan en toen het voorbij was, ben ik de auto ingestapt om naar mijn werkt te rijden

Misschien kwam dat dubbel zien wel omdat ik een tijd achter de laptop had gezeten en in één keer snel was opgestaan omdat ik plots merkte dat het laat was en ik me moest haasten.

Niets aan de hand. Ik draaide mijn dienst.

s Avonds op de bank voor de tv leek het zich even opnieuw voor te doen, dat dubbelzien, maar het verdween na enkele seconden.

Lang verhaal kort: volgende dag toch maar even langs de dokter, op diens advies naar de spoedeisende hulp en daarna in een ziekenhuisbed om het TIA protocol te ondergaan .Een vragenlijst,  24 uur hartbewaking, 10 keer bloeddruk meten, saturatie opnemen, glucose prikken, en een motorische check-up.

Zo heb ik vanuit bed een kijkje kunnen nemen in de wereld die ziekenhuis heet . Met z'n systeemplafond en met veel geklets en overleg in de verte, rammelende karren en gepiep van monitoren. Een nieuwe ervaring voor me waarin vooral witgekleede dames figureerden die een computerstellage in- en uit de 4 persoonskamer reden waarop ik lag 

En dan opeens een klein leger van vier witgeklede dames met mondkapjes die zich rond mijn bed posteerden. Doktoren. Met vragen en vriendelijk doordringende blikken.

Ik deelde de kamer met oudere dames. Daar babbelde ik soms mee. Er was tv. Ik had m'n mobiel en mijn zorgzame vrouw bracht me behalve de nodige toiletartikelen en kleren ook een Ipad; boeken tijdschriften pennen en een schrijfblok. Ik hoefde me niet te vervelen.

Ik voelde me goed, er waren geen verontrustende resultaten te zien op de monitor. 

Ik heb bovendien geleerd dat een blikje bier consumeren in het ziekenhuisbed tegen het protocol is. 

Of het een TIA was, of iets met de doorbloeding van mijn ogen. Zekerheid is er niet en zullen we ook niet krijgen.  Na 24 uur mocht ik losgekoppeld worden en weg.

Ik was blij maar ook moe toen ik thuis enigszinds beteuterd naar mijn medicatievoorschriften zat te kijken. 

Vroeg naar bed. Veel geslapen. De volgende morgen zag ik dat de antieke klok in de kamer een paar minuten achter stond. Ik zette hem gelijk en met de sleutel wond ik het mechanisme verder op.