De vakantie
is begonnen.
Dat gevoel
zou ik hebben als ik eenmaal weg zou zijn, dat had ik tegen anderen gezegd: “ Als
ik eenmaal op PAD ben, dan pas is het voor mij vakantie!
Dit
vakantiegevoel kwam niet meteen tot uiting toen mijn partner en ik over-
en- weer verwijten maakten over wat meegenomen had moeten worden en wat niet!
De sfeer in de auto was dan ook allesBEHALVE vakantie-achtig, toen de jongste telg zachtjes
achterin begon te zingen: ‘Het houdt niet op, niet vanzelf’. Een liedje dat
gebruikt wordt bij een spotje over huiselijk geweld.
Maar even
later kwam het gevoel toch. Ergens in België. De lucht was geklaard, in
tegenstelling tot de lucht boven ons. Rutenwissers moesten de regendruppels van
de voorruit zwiepen
Dat de
vakantie echt begonnen was voelden we al
te goed toen we bijvoorbeeld onderweg met onze Zafira-Bürstner combinatie bij
het verlaten van een tolweg langs een onbemand hokje kwamen en een slagboom
voor onze wagen troffen die niet open ging. We konden er slechts betalen met
een tolpasje dat we niet hadden. Creditcard of cash…daar was geen mogelijkheid
voor. Er was geen ander hokje bemand. Maar er was wel een button. Daarop kon je
drukken als er problemen waren. Problemen die we zelf veroorzaakt hadden weliswaar;
we waren het verkeerde poortje in gereden, maar goed. Er klonk een vrouwenstem
door een speakertje en ik legde in perfect Frans uit wat onze situatie was en
dat het onmogelijk was terug te keren. Wat was ik wonderlijk Kalm eigenlijk. De
rust die over me heenkwam nu dingen niet werkten voelde vertrouwd. Het scheelde
eerlijk gezegd wel dat het rustig was bij het poortje. Er stond geen lange rij
wachtenden achter ons. Er stond niemand. Je kon spreken van een ‘geluk bij een
ongeluk’
‘We willen
graag door!’ Ik zei het in het Frans natuurlijk.
De
vrouwenstem vroeg even verduidelijking maar eindigde de conversatie al snel:
‘Je suis desolee!’ In de schoolboeken van vroeger werd dit vertaald als ‘ik ben wanhopig’
Ze was
wanhopig. –klik- einde verbinding. Ik had met haar te doen. Zo’n zielige
wanhopige vrouw aan de andere kant van de lijn. Allemaal MIJN SCHULD!
Ik heb niet
overwogen door de barricade heen te rijden, nee er zat eigelijk maar één ding
op…terug! Achteruit. Met de caravan achter de wagen de smalle gang terug. Ik
heb zwagers die dat lachend en keuvelend doen. Achteruit rijden met de caravan
is voor ondertgetekende echter nog altijd een behoorlijke opgaaf waarbij het
vreemd genoeg niet uitmaakt wat voor handelingen er door mij uitgevoerd worden
en hoe ik het stuur manouvreer. Of ik naar rechts of links draai, het heeft totaal
geen invloed op de bewegingen van de caravan achter mij. Die schijnt
gemanouvreerd te worden door andere duistere machten.
Maar we
laten ons niet zomaar kisten natuurlijk.
We kwamen
een eind! Jawel! En daarna was het een kwestie van even ontkoppelen, duwen en
verderop weer aankoppelen, en gaan!
Zo makkelijk
een caravan!
Nog even lol
bij het poortje wat dan WEL zou openen…ik kon vanuit de auto bijna niet bij de
gleuf om het geld in te deponeren. Ik rekte me uit en daarbij ging mijn voet
even van de rem. Daar begon de combinatie van te rijden….maar voordat we door
de barricade zouden breken had ik gelukkig mijn voet alweer op het rempedaal
gezet.
De vakantie
had zijn vuurdoop gehad. De rest ging eigenlijk vloeiend en goed. Drie keer
door het bed gezakt. Maar allee, we
hoeven niet ALLES mee te tellen. Een kundig oog geworpen op de oorzaak van het
euvel, en even gefixt. Klaar is kees!
We vermaken
ons goed. Rouen is een stad VER boven onze verwachtingen. We troffen het bijzonder
dat we op de eerste avond een lichtshow meemaakten waarbij de immense
Kathedraal het decor was van een prachtpresentatie. ( zie video)
