...en dan komt er een moment dat ik niets meer te vertellen heb.
Omdat alles eerder is verteld.
Omdat ik niets toe te voegen heb.
Maar vooral omdat het vuur ontbreekt. Omdat ik murw ben. Ik schreef er eerder over. Murw in de zin dat die verschrikkelijke nieuwsberichten die we elke dag over ons heen uitgestort krijgen me niet uit m'n evenwicht brengen, of me kwaad maken.
Verdrietig nog wel soms. Wanneer ik dat toesta. Maar wat zou ik, en wat schiet ik ermee op?
De humanitaire samenleving zie ik met lede ogen naar de verdommenis gaan. Maar laat ik me alsjeblieft niet laten verleiden door te vervallen in holle clichés. Daar heeft niemand wat aan.
Geen doemdenker is er, die ik de overwinning gun. Niet de haat, niet de onverschilligheid moet zegevieren. ...de gelatenheid...hoewel ik merk dat ook ik vaker naar de punten van mijn schoenen kijk.
Ik put troost uit de bloesem die zich wederom ontvouwt, Kelken die zich openen. Jong groen dat overal opduikt. De merel in de tuin, driftig in de weer met nestmateriaal in zijn snavel. Een koolmees die nieuwsgierig het houten vogelhuisje inspecteert.
Lief leven. Mooi leven.
De jonge vogeltjes gaan straks uitvliegen. Hoe hou ik de straatkat daarvandaan? En waarom zou ik?
Het is zo'n leuk beest.
Het zal allemaal wel lopen zoals het moet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten