De laatste dagen heb ik
er eens op gelet bij de maaltijd, hoe hoog het zoutgehalte eigenlijk is.
Simpelweg door me op de smaak van zout te focussen. Zo kun je je smaak sturen.
Je papillen aansporen. Ik moet zeggen, dat het genuttigde er niet smakelijker
op wordt. Want dan kom je er achter hoeveel zout er wordt gebruikt… Terwijl ik
toch een zoutliefhebber ben. Tot op bepaalde hooge. Bij aardappelmaaltijden
worden de aardappelen door mij gezouten, de groenten niet.
Maar blikjes vis, soep,
sauzen, worst. Pastamaaltijden….zout
Wat doe ik ermee…niets…ik
werd het gewaar...ik ergerde mij er aan,,,.en nu schrijf ik het op. Opschrijven
van ergernissen doet de ergernissen verminderen. Gedeelde ergernis is halve
ergernis zeker.
Nog een ergernis
Piepjes….
Ik begin hoor-en dol te
worden van piepjes en rare toontjes rond me heen…ringtones, ovens, magnetrons, meldingen
van de gsm, van de gsm van je partner, van de gsm van je bezoek, de piepjes van vrachtwagens als ze achteruit
rijden, de piepjes van de batterijen in de rookmelders, de piepjes van de
computer als hij opstart…Vandaag werd het me teveel. Ik was aan het
boodschappen doen. In de Lidl. Ik voelde me in een hele lelijke wereld met een
glanzend laagje,, de piepjes bij de kassa’s van de Lidl deden me dit voelen.
Elke keer als er een product gescand werd drong het geluid ervan onontkoombaar
in mijn hoofd en maakten me misselijk en leeg. Ik wilde maar 1 ding. Weg.
Verlost worden…. Mijn gedachten moest ik bij elkaar houden want ik was aan het
boodschappen doen, en de maaltijd van vanavond aan het samenstellen. Onbegonnen
werk…mijn gedachten werden doodgepiept. Weggezapt….Ik ben gaan afrekenen, en keek
het kassameisje medelijdend aan. Arm jong ding. De hele dag tussen die
verschrikkelijke toontjes…
We moeten ermee dealen.
Thuis begon ik een lijstje te maken van de dingen die
ik vergeten was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten