koffierituelen

30 jaar geleden zijn we samen gaan wonen.

Ze dronk nog maar net koffie. Zo jong was ze nog.

En ze wilde de koffie ‘graag met melk’. Maar geen koffiemelk. Nee!! Dat was wat zurig, wat vettig. Dat was het niet. Gewone melk moest het zijn. Halfvolle melk. Even warm maken, koffie er op schenken, klaar!

We spreken nog over het pre-magnetron tijdperk. Die bestond al wel, maar we waren nog niet in de positie om die aan te schaffen, en bovendien vertrouwden we die micro-wave straling niet zo. Wat doet die straling met het eten? Met je lijf? En we waren met velen die zo dachten. Even bezien maar. Hoe de mensen zich hielden die al wel langer een magnetron hadden.

De melk ging dus eerst in een pannetje op het fornuis. En dan zorgen dat het niet aanbrand. Met een garde kloppen en het dan aan de kook laten komen. Dat was toch wel het lekkerst. Koffie met opgeklopte melk.   Wel oppassen dat de melk niet overkookte. De aangekoekte melk op de bodem van het pannetje ging er met een schuursponsje van af. Het pannetje dat we gebruikten was er  een met een metalen handvat, weet ik nog wel. Een die je niet zonder een handschoen aan moest pakken.

Zij kreeg haar koffie zoals ze het wilde, en ik ook. Ik dronk het zwart.

Zo klopte ik melk voor mijn vriendin in de Regentesselaan, en later voor mijn vrouw in de Newtonstraat . De magnetron deed later zijn intrede toen we verhuisden naar de Kepplerstraat in Den Haag. 30 seconden moest de melk dan in de stralen, en dan was hij precies op temperatuur. ‘Piep-piep’klonk de micro-wave dan. Het werd een vertrouwd geluid dat hoorde bij het koffie zetten ’s morgens. Vlak na het gepruttel van het doorlopende water in het apparaat.

En zo gleden de jaren voorbij,  met dit terugkerend ritueel.

Enige maanden geleden zette ik  koffie.  Twee kopjes stonden klaar op de aanrecht – één voor haar, met een laagje melk er in, dat nog de magnetron in moest, en eentje voor mij.  Ik was nog niet goed wakker, en goot de koffie op de  koude melk.

‘Ik heb de melk vergeten op te warmen’zei ik tegen haar toen ik het kopje voor haar neerzette.

Weet je wat ze zei?

‘Oh, dat maakt niet uit…’

-“Huh?”

‘ ..zo is het ook lekker…’

Een gepruttel was hoorbaar. Ditmaal niet van het koffiezetapparaat. Het kwam van mij.