Drie schitteringen in 15 seconden.
Ik was nog heel jong, toen deze schitteringen ook vielen door het dakraampje van míjn kamertje. Ze waren afkomstig van de 56 meter hoge vuurtoren van Ouddorp.
Toen we overburen kregen en deze begonnen te bouwen, was het afgelopen. De vertrouwde lichtschijnselen bereikten mijn dakraampje niet meer.
De toren staat er nog steeds, en ik voel me er sterk mee verbonden. Het voelt alsof hij bij mij hoort. Het zou het laatste bouwwerk zijn dat van mij gesloopt mocht worden.
Laatst liep ik met een vriend over het strand van Renesse tot Westerschouwen. We troffen het. Het was droog , helder weer en het was eb. Een zandplaat was droog komen te liggen, die we nu opkonden en kilometers ver het water inlopen. 360 graden kon je rond je heen kijken. De stranden de duinen, de zee, kilometers ver. En wat uniek is in Nederland, er was, buiten je eigen voetstappen in het zand, geen enkel spoor van menselijk leven.
Geen spoor van de tijd waarin we leven. Geen geronk van machines, slechts de zee, scholeksters, strandlopertjes, meeuwen.
Maar wel, in de verte, de vuurtoren van Ouddorp.
Wouw
Geen opmerkingen:
Een reactie posten